Ητο, ήδη, Ιούλιος

Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού συζυγία α΄

Μήν Ιούλιος έχων ημέρας λα’. Η ημέρα έχει ώρας ιδ’, και η νυξ ώρας ι’
Συναξαριστής αγίου Νικοδήμου αγιορείτη
……………...
Η διάσπαση των αγίων Αναργύρων

Απόγευμα, χρόνια τώρα, πετάγομαι από το γραφείο στον παρακείμενο καθεδρικό της πόλεως,

άγιο Νικόλαο, για έναν εσπερινό στο πόδι, στο στασίδι δηλαδή, και εισέρχομαι εντός του, μετά μεγάλης ηδύτητας στη δροσερή ατμόσφαιρα του θέρους ή τη λίαν ζεστή του χειμώνα.
Κάποια παραμονή των αγίων Αναργύρων παρατήρησα κάπως προσεκτικά, στο νότιο κλίτος του ναού και στο μόνιμο (και άδειο) στασίδι που υπάρχω σποραδικά, στο ακριβώς πίσω έχει βγάλει ρίζες πίστεως κι εγκαρτέρησης, ο πρωταθλητής των στασιδιών κ. Ν.Κ που δεν έλειψε ποτέ απ’ αυτό, τους έναντί μου δύο αγίους. Εδώ εκ ζωγραφικής συμπτώσεως επί φρέσκου, οι αχώριστοι στην ορθόδοξο εικονογραφία, χωρίστηκαν ότι μπήκε στη μέση τους το μεγαλειώδες παράθυρο του ναού και τους χώρισε. Ετσι, όταν η απλανώς ένθεη ματιά πάει να διαβάσει τα σημαινόμενα των εικόνων τους, σφήνα μπαίνει το παράθυρο αλλά κι ο κόσμος που περνάει απ’ έξω και κάποιοι ρίχνουν ένα βλέμμα μέσα κοιτώντας με αμηχανία ίσως και οίκτο αυτά τα περίεργα, άδολα όντα που συνεχώς κι αδιαλείπτως στους εσπερινούς εκκλησιάζονται, άλλα δια τη σωτηρία της ψυχής στο μέλλον, άλλα δια την υγεία του σώματος τώρα, άλλα έτσι για την ατμόσφαιρα του πράγματος που τους καταπραΰνει ποσώς. Χωρισμένοι το λοιπόν οι άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός που πάνε πακέτο, δεν ξέρω αν και πόσο ενοχλούνται απ’ αυτό; Είναι ένα βαθύτατο θεολογικό θέμα που μ’ απασχολεί και απάντηση δεν μπορώ να δώσω με τις τιποτένιες θεολογικές μου γνώσεις· ίσως ο επιχώριος άγιος θα μπορούσε να μου τις λύσει, αν ειν’ ευλογημένο...
(Κάποτε πριν χρόνια)