Εν αρχή ήταν το «Τραγούδι της θάλασσας» που καλούσε τον νεαρό Τζέημς από τα χωράφια στα νερά της. Για να γίνει ο Πλοίαρχος Τζέημς Κουκ και να εξερευνήσει τις Νότιες θάλασσες.
"...Θέλω να φύγω μαζί μας, θέλω να φύγω μαζί σας,
Με όλους εσάς μαζί,
Παντού όπου πηγαίνετε!
Τους κινδύνους σας θέλω μπροστά μου να βρω,
Στο πρόσωπό μου, τους ανέμους να νιώσω,
Αυτούς, που το δικό σας γέμισαν ρυτίδες,
Το αλάτι της θάλασσας, που τα χείλη σας φίλησε, να φιλήσω.. (μτφ Μαρίας Παπαδήμα).
Ωσπου χτες το Σάββατο πρωί, μάλλον αποβραδίς, άραξε κολλητά στον επιβατηγό σταθμό του λιμένος Θεσσαλονίκης μια πλέουσα, πλωτή πολιτεία του Ιουλίου Βερν, η RHAPSODY of the SEAS. Ξεφόρτωσε απ’ την κοιλιά της κατά κύματα τους κυνηγούς της α-τοπίας. Τι γλώσσα άραγε μιλούσαν οι νοσταλγοί «των ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων», της άτακτης φυγής ή της συγκροτημένης αποφυγής και τι τραγωδία να μην είσαι στη νοσταλγία κανενός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου