Για την ημέρα του αγίου Μηνά

 ...Στρατιώτης δεν πήγε αλλά ...συνελήφθη οιονεί αιχμάλωτος από το στρατό την περίοδο του Eμφυλίου· ήταν με τον μεγαλύτερο αδερφό, απροσγείωτο στην πραγματικότητα όχι από πάθηση, όστις, ενώπιον στρατιωτικού αποσπάσματος που κυνηγούσε αντάρτες έβριζε ποιμενικά, δηλαδή

βαριά, όπως έβριζαν τα ζωντανά που βοσκούσαν. Και δεν υπάρχουν χειρότερες βρισιές από κείνες που λένε στη μοναξιά τους οι βοσκοί προς τ’ άβουλά τους όντα· το μένος φορές φτάνει στο βαθμό να τα δαγκώνουν στη μούρη και στ’ αυτιά. Κερατάδες, χαμένα σκ’λιά, παλιοφασίστες, μπουραντάδες, φώναζε. Tους πήρε γι’ αντάρτες, διότι  όλοι τα ίδια φορούσαν τότε, σιγοντάρισε κι αυτός και οδηγήθηκαν ομού στα υπόγεια της στρατιωτικής Λέσχης της πόλεως, όπου βοηθούσαν στη μαγειρική καθαρίζοντας πατάτες, κρεμμύδια, φασολάκια και λοιπά είδη. Xόρτασε για λίγο και το μόνιμα πεινασμένο έντερο. Tο πρώτο της ζωής του ταξείδιον στην πόλη...»

Από το διήγημα «Η ποιμενική συμφωνία Μηνάς ο ανέμελος» στη συλλογή το «Χρώμα της Νοσταλγίας   εκδ. Γαβριηλίδης

ΥΓ. Οταν του έδωσα την παραπάνω προσωπογραφία του, ελαιογραφία του Μ. Δραγώγια την πήρε στα χέρια και την  ασπάστηκε· φιλησε, τον εαυτό του ως εικόνισμα αφού άλλωστε όλοι κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού κι αγίων του δεν είμαστε χωματο-χρωματοπλασμένοι;