Η Πρώτη των Χαιρετισμών στην Ανω Πόλη

Η βάρκα που νότιζε η βροχή στ’ απόνερα στο λιμάνι
εβυθίσθη, διελύθη και το μάτι πλέον δεν την πιάνει

Εχει θάλασσα η Θεσσαλονίκη; Η οδός αγίας Σοφίας όμως ξεκινά απ’ αυτήν κι ανεβαίνει κατάρτι προς την Ανω Πόλη. Λίγο κάτω από τη μονή Βλατάδων τελειώνει στο γραφείο τελετών «Ο Πάνος» (Ο Πάνος!). Αριστερά η οδός Φωτίου στενεύει βαθμηδόν ενώ ομορφαίνει με τα παραδοσιακά σπίτια. Στο τέλος, όπως η οδός, η οδηγούσα στον παράδεισο γίνεται μονοπάτι και σε εμβάζει στο ναό του οσίου Δαβίδ της μονής Λατόμου.
(Χαίρε «Ορος αλατόμητον» εν τούτοις).

Η έναρξη στις 6. Εχεις λίγη ώρα ανάβασης προς την οδό Επταπυργίου από τη Δημ. Πολιορκητού, την πλατεία Β. Τσιτσάνη («...Μην απελπίζεσαι και δεν θ' αργήσει...), τα ερείπια των κάστρων. Πίσω. Ο παπα-Παναγιώτης ήδη έβαλεν Ευλογητός. Στη διθέσια θέση ΓΙΑ ΝΔΡΕΣ σε μια κόχη του βραχώδους ναϋδρίου αφήνεσαι. Ο γέρων ψάλτης απών. Ομως ένα γελαδερό πρόσωπο στο ψαλτήρι ακκίζεται. -Μας ηξίωσε και φέτος η χάρη Σου ν’ ανέβουμε εδώ στους Α' Χαιρετισμούς. Τάμα σκεδόν. Κάτι μ’ ενοχλεί. Ο κ. Μυλωθρός, γνωστός από τις τηλεοπτικές, δημοτικές εκπομπές στην κυριακάτικη ΕΡΤ (η οποία επιστρέφει με ηυξημένον τέλος δια τους επιστρέφοντάς της) το πάει όλο προς το τραγούδι. Σχεδόν νευριάζω. Και λες διευθύνει άτυπον χορωδία ΚΑΠΗ στα γνωστά τροπάρια με τα γύναια γύρωθεν που τον κοιτούν έκθαμβα. Κοιτώ τον συλλογιζόμενο Ιωσήφ σε μια αριστουργηματική Γέννηση επί τοίχου, δαγκωμένη από το χρόνο, ακόμα πιο συννεφιασμένο. Ο παπάς με ένα μικρό εγκόλπιο Χαιρετισμών μέσα στην παλάμη του («Ωσπου να μπούμε όλοι στην απαλάμη του Θεού» γράφει ο Π.Β.Πάσχος στο «Πικρό Ψαλτήρι» του ) αρχίζει την σιγαλή κατεβασιά των Χαίρε μόλις τέλειωσε ο Κανών με τις ποικιλίες του Μυλωθρού που με χάλασαν. Ξεχνιέμαι στα άλλοτέ μου σ’ αυτήν την πόλη «Οιονεί κάτοικός» της άλλωστε.
Ηταν, αλίμονο, σαν μια πολιτιστική εκδήλωση η οποία απλά δεν είχε το «Δεύτε τας χείρας κροτήσωμεν...».
Κατηφόρισα δύσθυμος.