Λόγος υπέρ των "Σκαληνών αμαρτιών κ.λπ." του ελλογιμωτάτου Πάνου Θεοδωρίδη

Ήρτε και το διάβασα. Πυκνό, μικρό, αυτοφυλλίζεται εκεί που πρέπει. Ο Καραγιάννης ανήκει σε μιά δυσεύρετη φάρα γραμματικών. Μπορείς να τον συγχέεις με τον Πεντζίκη στα πενήντα του, αλλά η δική του Αρχιτεκτονική διαφέρει. Δεν είναι συγγραφέας συνειρμών, όπως δείχνει. Αν δεν παραπέμψει σε κάτι που είδε γραμμένο, και μάλιστα υπό την καταληψία της λογοτεχνίας, δεν υπάρχει.

Το αποτέλεσμα είναι δηκτικό, ιλαρό και περιπετειώδες. Συγγραφείς, φίλοι, επισκέψεις, πολλά ταξίδια, είναι μιάς μορφής διαλογικές αναμετρήσεις με την γραμματολογία. Πένθιμοι και κορδακιζόμενοι δειπνοσοφιστές. Το πήγα μονορούφι και θέλει κι άλλο. Παραδόξως, ενώ αυτό το ύφος το χαιρόμαστε να διατρέχει τα σχόλιά του στην Παρέμβαση και τα συνεχή και νουνεχή στο μπλοκ και φβ, σταχωμένα σε βιβλίο ηχούν διαφορετικά.

Εμμονικός, εμμανής, γουστάροντας διπλά και τρίδιπλα, δίπλα πόρτα με πλήθος νεκρών φίλων μας, αναμετρώμενος εις το διηνεκές με τύπους σε στύλ Ευθυμίου Μπουντώνα και Αντωνίου Κεραμοπούλλου, ευγενής και πυροβολώντας με μάουζερ ακόμη και το πτεράκι -χνουδάκι που φεύγει από τα κλωσσόπουλα του λόγου, ο σερ Μπάζιλ είναι ευφυές μέρος του λόγου. Συγχαίρω και ευχαριστώ.