Σκαλαθύρματα πολιτικά της εποχής

                

                  ‘Ανοστα λόγια

«Ημέρα αγάπης» (δηλαδή; η μετά ή άνευ έρωτος, η αδελφική, η χριστιανική, η γονεϊκή, η οικογενειακή, η κομματική – η γενικότης διαχέει το περιεχόμενό της και την καθιστά κύμβαλον ή κλαπατσίμπαλον αλαλάζον), εν Λευκοπηγή Κοζάνης τη 7 Ιανουαρίου κι ο χοροεπιστατών επίσκοπος κατά την πανηγυρική και θεία λειτουργία μεταξύ άλλων είπε στο πολυπληθές εκκλησίασμα το βαθύτατα θεολογικόν: «Γιατί βάλατε τέντα στην αυλή της εκκλησίας και το κάνατε σαν πανηγύρι». Βαρύτατος, σοφός λόγος κι οι τοπικοί χριστιανοί δυσφόρησαν εν σιωπή. – Μα θρησκευτικό πανηγύρι έχουμε από αμνημόνευτων χρόνων κυρ’ δέσποτα και για τυχόν βροχή τη βάλαμε, θα του έλεγαν, οι λίαν φιλόξενοι κάτοικοι κάθε τοπικής εξουσιαστικής νηστικοσύνης, η οποία επιπίπτει  επί των προσφερομένων ειδών βουλιμικά αλλ’ όχι λαίμαργα όπως εξηγεί ο φίλος Αλ. Αλλά αντίρρηση ζώσα επί αρχιερατικού κηρύγματος συνεπάγεται μικρόν αφορισμό (παρότι ορισμένοι κάποιοι τον επιδιώκουν ως μικρόν αγιασμόν). Εφέτος δεν παρετέθει στον εν λόγω τράπεζα εορταστική ότι το καφενείο-ταβέρνα ήταν κλειστό κι ο διευθυντής του κ. Γιάννης Κρπτσς απουσίαζε  στην Ισπανία τη χώρα του Δον Κιχότη και έτσι τους άφησε στην Αγία Κρυότη. «Μας είπε το πρωί κάτι άνοστα λόγια ο δεσπότης» είπε ωραίος άνθρωπος του χωριού. Στην κυριολεξία εντελώς άνοστα κι έτσι μετά τα «Παραπονεμένα λόγια» της λαϊκής μουσικής μπήκαν και τ’ άνοστα λόγια της ιερατικής, επισκοπικής διαλέκτου. Λίαν προσφυής χαρακτηρισμός.

                  «Τι σου κάνω μάννα μου, αλήθεια;»

Τι έγινε άραγε εκείνη η ιστορία με την ψηφιοποίηση (που δεν έγινε ή έγινε ατελεσφόρως, άρα έχουμε σκάνδαλον και «ουαί τω ανθρώπω δι ου το σκάνδαλον έρχεται» – εμένα μου λες;) του υλικού της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης. Τη δαπάνη 500.000 ευρώ είχε εξοικονομήσει (χωρίς φυσικά και να τα οικονομήσει) ο τότε διανομέας του προγράμματος «Κοινωνία της Πληροφορίας», νυν υπουργός του Μνημονίου και λοιπών επαχθών μέτρων κατά της νεοελληνικής φουκαροσύνης. Εγραψαν οι εφημερίδες των Αθηνών (ΤΑ ΝΕΑ), και οι εδώ τότε και τις έγραψαν οι αρμόδιοι με τη σειρά τους εκεί που καλώς γνωρίζουν να γράφουν όταν δεν έχουν τι να πουν και τι να ο-μολογήσουν. Μάλιστα ο περιούσιος λαός τους, τους επανεξέλεξε πανηγυρικά επιβραβεύοντας έτσι την καπατσοσύνη και την πολυξεροσύνη τους. Κάποιος όμως από την τοπική, 20ετή κυβέρνηση πρέπει να εξηγηθεί. Υπήρξαν Δ.Σ. σ’ εκείνα τα δημοτικά Ν.Π. κι αν έχουν στοιχειώδη αξιοπρέπεια πρέπει δημόσια να βγουν να πουν το λόγο τους. Αλλως ας λουφάξουν κατά τη συνήθεια τους αλλά κι ας εξαφανιστούν από προσώπου δημοσίου λόγου, ότι καμιά λαϊκή ετυμηγορία δεν εξαλείφει την αποδεδειγμένη ανικανότητα. Τι έγινε, πως έγινε, ποιοί πληρώθηκαν και πόσα, πόσοι εργάστηκαν, γιατί δεν λειτούργησε το πρόγραμμα, που πήγαν τα ευρώ εκείνης της εποχής  μήπως κι ενοχής; Τι λέγει επ’ αυτού ο κύριος Λάζαρος Μαλούτας ως μεγαλοδήμαρχος τώρα, που θα χρειαστεί με το χρόνο να καταπιεί ιδρώτες κροκοδείλων άλλων;  Η σιωπή στην επιχείρηση «Τι σου κάνω μάννα μου;- Ψηφιοποίηση!» ίσως και να σημαίνει πως είναι κι αυτοί ανακατεμένοι στην πιτουρογνώση που πλασάρουν διάφοροι στις κότες του ανεπαρκούς συστήματος διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, από τον νυν Υπερυπουργό (ερήμην του;) έως τον ύστερο κλητήρα (που δεν έχουν).

         Δεν πληρώνω και καλά κάνω, διόδια...

Ελεγαν κι έγραφαν στα συνθήματα γραπτά και ντουντουκηδόν την περασμένη Κυριακή οι καταληψίες των σταθμών διοδίων Πολυμύλου κι όλης της χώρας. (epitropesdiοdiastop.blogspot.con). Οι οδηγοί περνούσαν άλλοι κάπως αμήχανα, άλλοι ενθουσιώδεις και χαιρετούσαν με τη γροθιά (νταλικέριδες). Μοίραζαν φέιγ βολάν με το μαξιμαλιστικό αλλά αποτέλεσμα δίκαιης οργής σύνθημα «Οχι διόδια. Ελεύθεροι δρόμοι για όλους» με οδηγίες τι να κάνουμε  (κατά το Λενινισιτικόν  «Τι να κάνουμε») όταν βρεθούμε μπροστά στις ταξικές μπάρες των διοδίων. Το κίνημα διογκούται (μήπως και ως φούσκα;) οσημέραι γενικώς κατά των διοδίων και ειδικώς κατά των αυξήσεών τους, όπως και των σταθμών είσπραξης με τους οποίους τεμαχίζουν τη χώρα οι διοδιο-εισπράκτορες.

         Την τοπική κινητοποίηση λάμπρυναν με την απουσία τους (κι ευτυχώς) οι εκλεγμένοι του κοζανίτικου λαού, πλην των κ.κ. Αντ. Κύρινα γραμματέως του Περιφερειακού συμβουλίου κι αρχηγό των πολιτισμένων αριστερών δυνάμεων εκεί,  του κ. Ελευθερίου Ιωαννίδη της Συν-Οικολογίας, δημοτικού συμβούλου Κοζάνης, του κ. Λαζάρου Τσικριτζή των Οικολόγων –Πράσινων, μελών του ΣΥΝ Κοζάνης και περιχώρων, καθώς και δυνάμεις της δυναμικής κι αγριεμένης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς κοινώς της πολιτικά ανορθόγραφης Ανταρσύας. Φαίνεται πως οι εκλεγμένοι συμφωνούν με τη ληστεία του κόσμου. Αυτό έλειπε να διαφωνούν; Αλλωστε αυτοί ό,τι και να γίνει δεν πρόκειται να στερηθούν τίποτα αφού τα έχουν ή φρόντισαν να τ’ αποκτήσουν; Ποιά; Μα αυτά που αφαιρούν με την ψήφο και τη γνώμης τους ανάλγητα από το φτωχόκοσμο («Σουτ θα φας στον ουρανό...»). Το πόθεν αίσχος τους δεν πρόκειται ποτέ να τους εφαρμοστεί είτε στην Ελλάδα είτε στην ξένη έχουν τα έχοντά τους. Δύο τρεις θέλησαν να πληρώσουν ως νομοταγείς ή φοβισμένοι. Ανήκουν φαίνεται στην πλειοψηφία που εκλέγει κάθε φορά τους βιαστές της ή τους χασάπηδες και μετά οδύρονται κάπως. Αλλά τους αρέσει. Απουσίαζε και ο τομεάρχης Μεταφορών, άρα δρόμων και διοδίων της Ν.Δ. βουλευτής κ. Μιχ. Παπαδόπουλος (την επαύριον κατέλαβε αυτό το αξίωμα που τιμά την πόλη και την περιοχή -ήδη καταφτάνουν από όλη τη χώρα συγχαρητήρια-) κι έτσι δεν προέταξε τα στήθη του στα στίφη των πολιτών ή των εταιρειών αν και αυτές έχουν προστάτιδά τους την δυτικομακεδονική, αρχαία θεότητα των σκοτεινών δρόμων και σταυροδρομιών Ενοδία, την οποία τιμούν τώρα κατ’ επιμήκυνση ως Ενοδιοδία.

         Ο Επικονιαστής μήλων

Οι μηλιές, ναι οι αγαθές, ειρηνικές μήπως και κουτές μηλιές, πάσχουν από τη νόσο της ακαρπίας και δεν παράγουν μήλα με συνέπεια οι καλλιεργητές τους στο νομό Κοζάνης και στη Δυτική Μακεδονία, να βρίσκονται σε απόγνωση. Δημιουργείται περιπλέον θέμα και με την παροιμία «Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει» αφού δεν θα υπάρχουν μήλα να πέσουν επί γης. Ετσι ο κύριος Πάρης Κκλπλς που χρεώθηκε αυτοβούλως την υπεράσπιση παντί τόπω, τρόπω και λόγω (μαζεύει δηλαδή όλα τα σάλια των αντιπάλων του Πασόκ) της κυβερνητικής πολιτικής στην περιοχή (οι άλλοι δυό ομοιοβουλευτές του λάθρα πολιτικοβιώνουν) με το που έμαθε το πρόβλημα πήρε την υπόθεση στα χέρια του. Πρόλαβε δηλαδή με τρίπλα την παρέμβαση του οιονεί Υπουργού γεωργίας και κτηνοτροφίας της Ν.Δ. βουλευτού κ. Κασαπίδη. Ως Επικονιαστής μήλων (κατά τον «Βροχοποιό» του Ρίτσαρντ Νας) πήγε στους Πύργους Εορδαίας με όλο το επιτελείον του (όχι, δεν επενέβη ως ο άλλοτε σπερματεγχύτης αγελάδων, επί των δέντρων) συσκέφθηκε με τους παραγωγούς και περιμένουν το επόμενο φθινόπωρο τα αποτελέσματα.

         Σημ.: Ως γνωστόν ο νεοέλλην βουλευτής της σήμερον ανήκει σ’ εκείνο το ανθρώπινον είδος το όποιον ως μόνη μέριμνα έχει την διαιώνιση του είδους του, καλή ώρα όπως ο απευθείας πρόγονος του ανθρώπου πίθηκος ή έστω ο ουρακοτάγκος.

         Αδολεσχίας ανάγνωσμα...

Στη ετήσια λαμπερή συνεστίαση του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου Κοζάνης (έκοψαν με όλους τους «τύπους» πολιτικούς και θρησκευτικούς  στην κυριολεξία, την πίτα τους) υπήρξα κι εγώ («Στρατηγέ τι ήθελες εσύ ένας Υδραίος στη Λάρισα...»). Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά ως «λαμόγιον» αφού έφαγα κανονικά μη δικαιούμενος (ούτε έμπορος είμαι ούτε «κανείς τυχάρπαστος» της εξουσίας κατά τον Κ. Θ. Δημαρά) μερίδαν εξοχότατη. Παρέστη επίσης έτσι στα γρήγορα περαστικός κατά δήλωσιν του για την Αθήνα, ο πρόεδρος της Βουλής των Νεοελλήνων Βουλευτών κ. Πετσάλνικος. Ανέτοιμος, εν τούτοις μίλησε από «καλώς συντεταγμένου χειρογράφου» (ως το «καλώς συγκερασμένον κλειδοκύμβαλον») κοντά στο ποδοσφαιρικόν ημίχρονον. Αφόρητες οι κοινοτοπίες τις οποίες δεν άκουγε κανείς, ούτε μια τους λέξη, περί της νυν κρίσεως κ.λπ. Καυχήθηκε πως είναι ο πρώτος Μακεδών πρόεδρος Βουλής (και λοιπόν;), Δυτικομακεδών και δη Καστορινός. Κεχηναίοι και χασμώμενοι (διακριτικά) τον άκουγαν οι επίσημοι της πρώτης γραμμής. Αλλά δεν είπε πως είναι ο μόνος, ο τόσον πολιτικά φλύαρος του τίποτα, ο οποίος συμπεριφέρεται κυρίως ως βουλευτής που καίγεται για την επανεκλογή και την ψηφοπελατεία του κι όχι ως ο υπ’ αριθ. 3^ος κατά την τάξιν σοβαρός παράγων του Πολιτεύματος. Στο καθιερωμένο «γλύψιμον» του εν λόγω πολιτειακού ανδρός που ήταν και η τιμώμενη εκδοχή προσώπου και σκίασε τους πραγματικούς πρωταγωνιστές  δηλ. τους τιμώμενους παλαιούς εμπόρους, διακρίθηκαν οι νεοεκλεγμένοι πράσινοι άνθρωποι παντός καιρού. Τι θλίψη για τους ωραίους διοργανωτές της δεξίωσης και το ωραίο κέντρον των εξαίσιων αναμνήσεών μας! Είπαμε, το είπε δηλαδή ο ποιητής Βύρων Λεοντάρης: «Είμαστε μεσοπόλεμος σου λέω ανίατα μεσοπόλεμος», ήγουν επαρχία.

                  Οι νερουλάδες του Δήμου

Αν δεν πληρώσει ένας καταναλωτής το λογαριασμό της κυρίας Τηλεθέρμανσης, οι υπάλληλοί της, μόνιμοι επί το πλείστον, με άφατον ηδονή θα του κάψουν το νερό (όχι από τα πράσα) αλλά από το σπίτι είτε εργαζόμενος είναι είτε ανήμπορος κι άνεργος συμπολίτης. Αυτόν που οφείλουν να του καταφιλούν τα πόδια αφού αυτοί έχουν δουλιά που σήμερα είναι το άπαν στην κοινωνία. Γιατί άραγε αυτός ο άγριος εκβιασμός; Λειτουργούν  διαφορετικές υπηρεσίες, έρχονται διαφορετικοί λογαριασμοί έχουν διαφορετικούς εργάτες κι υπαλλήλους. Είναι ένα ανήθικο κι απάνθρωπο μέτρο που πήρε ο Δήμος κατά  του πολίτη του, από τον οποίο εξελέγη για να τον υπηρετήσει (κι εδώ γελούν δυνατά όλοι μαζί). Γιατί δεν γίνεται ο διαχωρισμός των προσφερομένων υπηρεσιών και εκβιάζουν ως επιχείρηση «μικρομαφιόζων». Μα είναι τεχνικώς αδύνατον θα πουν αμέσως οι πάσχοντες από παχυλούς μισθούς και αλλά και κοινωνική σκληρότητα,  υπεύθυνοι. Αλλά και γιατί δεν έχουν καμιά ανάγκη. Στη συντεχνία των νερουλάδων -ο ισχυρότερος οργανισμός του Δήμου- όλοι τους έχουν δέσει το εργασιακό τους γομάρι (γάιδαρο ήθελα να πω) κι είναι ακούνητοι από τη θέση τους, την οποία κατέλαβαν επαξίως έχοντες εννοείται τα προσόντα, δηλαδή το εξής ένα και μόνον: ότι υπήρξαν κι υπάρχουν μόνιμα ως κομματικοί επίστρατοι από κορυφής έως πάτου. Από εκεί κι η στρατιά των αμετακίνητων ψηφοφόρων οι οποίοι δεν είναι δεμένοι φυσικά στο ονειρικό κι ομηρικό κατάρτι του Οδυσσέα ενώπιον των Σειρήνων, αλλά στο εντελώς επίγειο κερδοφόρο παλούκι της εκάστοτε τοπικής εξουσίας, εδώ μιας και αυτής χρόνια τώρα.

         Αυτό είναι το κοινωνικό (και πολιτιστικό) πρόσωπο του Δήμου, μια μάσκα από γεγηρακώς ον, αποκριάτικη, κι αυτοί μας έλαχαν...

         - Αλλά τι ψάχνεις τώρα;