Εκλογικά σπαρταριστά, ήγουν φρέσκα, ανάλεκτα

‘Ελεγεν ο θεωρητικός και πρακτικός παππούς του σημερινού ΚΚΕ (πατήρ τους είναι ο Στάλιν) προπαππούς της ΚΝΕ, Βλαδίμηρος Ιλιτς Λένιν, πως Κομμουνισμός = Σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός.
Η νυν Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κοζάνης ευελπιστεί από αυτήν την πρώτη Κυριακή (έστω την άλλη), να είναι Περιφερειακή διοίκηση, όμως ο εμπνευστής του «Μνιάν κι όξου», διάδοχος του αλησμόνητου «Ας», τώρα είναι υποψήφιος στο αντίπαλο στρατόπεδο άρα το πράγμα δυσκολεύει κάπως διότι έχει και το copyright. Η ούτω πως κυρία θεωρεί πως Πολιτισμός = Αρχαιολογισμός συν αθλ(ιο)ητισμός. Αυτό με αφορμή τη δημόσια μετά φωτογραφίας, επιβράβευση του τοπικού Νεοέλληνα φετινού Μαραθωνοδρόμου κυρίου Μ. Παρμάκη που ήρθε πρώτος από τους άλλους τρέχοντες συνέλληνες αθλητές (δηλ. 26ος ή 28ος στη τελική κατάταξη). Φυσικά αυτό το κατάφερε απλά επειδή ο κύριος πρωθυπουργός έτρεξε μόνον στα 10.000 μέτρα διαφορετικά δεν τον έβλεπα κερδίζοντα αυτόν τον επίζηλο κότινο.
Εν τούτοις: «Εύγε Εύγε» του ...και «Αξιον εστί» το τρέξιμό του.
Ομως δεν είδα τους εν λόγω κυρίους της κυρίας να συγχαίρουν δημόσια τον έξοχο φωτογράφο κ. Χρήστο Λαμπριανίδη που έλαβε το πρώτο βραβείο σε παγκόσμιο διαγωνισμό φωτογραφίας για το κλίμα. Κι αυτό διότι το κλήμα του επιχωρίου δημοτικονομαρχιακού πολιτισμού ήταν που ήταν στραβό το έφαγε κι ο γάιδαρος, είναι δε λίαν βλαχο-ηπειρωτικόν. Φθινώπορο -Χειμώνα Αποκριοαρχαιολογία, Ανοιξη- Καλοκαίρι Λασσανειοαθλητικολαγνεία.
Μονοκαλλιέργειες.
Είπα μονοκαλλιέργεια...
Διαβάζουμε πως οι μηλοπαραγωγοί από το Τοιχιό Καστοριάς αποφάσισαν αποχή από τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου διαμαρτυρόμενοι για τη μη καταβολή των αποζημιώσεων, συνολικού ύψους 4,2 εκατομμυρίων ευρώ, για τις καταστροφές που υπέστη η παραγωγή τους πριν από δύο χρόνια (εμείς τι φταίμε;). Ετσι θα απέχουν των εκλογών διότι στα μήλα τους δεν εδόθη η δέουσα τιμή από την Κυβέρνηση (αλλά όχι από όλους τους άλλους της αντιπολίτευσης οι οποίοι τα τιμούσαν δεόντως σε όποια λαϊκή τα συναντούσαν).
Επίσης και ως γνωστόν από καιρό οι ροδακινοπαραγωγοί Βελβενδού απέχουν, διότι ενεπαίχθησαν από την Κυβέρνηση (αλλά όχι από τα άλλα κόμματα) στο ζήτημα της κατάργησης του αυτόνομου Δήμου και την προσκόλλησή τους ως ουρά («Μια γίδα μια φορά κουνούσε την ουρά...» στο Δήμο Σερβίων.
Εγκυροι αναλυτές εκτιμούν πως η αποχή των ανωτέρω θα φέρει τέτοια αναταραχή και θα επηρεάσει το τοπικό κι ευρύτερο πολιτικό σύστημα κατά τον ίδιο τρόπο που επηρεάζει το κούνημα της ουράς (νάτην πάλι η ουρά) μιας σαρδέλας στον Ωκεανού στη δημιουργία της τρικυμίας.
Νομίζω πως όλα αυτά είναι κόλπα των κανονικών πράσινων, εκείνων των περιοχών. Πασοκικές δηλαδή κι όχι φυσικά των Οικολόγων Πρασίνων οι οποίοι ενώ στην Κοζάνη ΣΥΝυποστηρίζουν τον κύριο Κύρινα από την Περιφέρεια Αιανής και τον κ. Ιωαννίδη από το Δήμο Μαυροδενδρίου στη Θεσσαλονίκη αρνήθηκαν τον κ. Μπουτάρη (με το σκουλαρίκι) όπως κι ο λίαν χριστιανικά Παναγριώτατος κύριος Ανάνθιμος. Να μην ψηφίσουν δηλονότι οι πληττόμενοι κάτοικοι (πλην του ΚΚΕ, ότι καμιά ψήφος τους δεν πρέπει να πάει χαμένη) διότι αλλιώς αυτοί θα τιμωρούσαν δια καταμαυρίσεως εκείνους που τους λησμόνησαν στα μήλα και στα ροδάκινα. Τιμωρούν όλα τα κόμματα αν και μόνον το Κυβερνητικό και Μνημονικό τους ενέπαιξε· συλλογική τι-μωρία (!) διότι όλα τα κόμματα της Βουλής τρων από τα κρατικά ροδάκινα της επιχορήγησης· επομένως όλα θα περάσουν από την Κυριακή αψήφιστα. Ενώ στον Βόιο Δήμο και τόπο όπου πήραν πολιτικά το ζήτημα κι όχι ως εσπεριδοειδής απόφυση, οι κυβερνητικοί βουλευτές και περιπαίχτες τους, ούτε συνδυασμό δεν μπόρεσαν να συμπήξουν, κατά πανελλήνια μοναδικότητα. Απεναντίας έφτασαν και μέχρι την κλωτσοχειροδικία αφού οι κάτοικοι εκεί είναι εύανδροι κι όχι πολιτισμένοι γλυκούληδες του κάμπου.
Εν τω μεταξύ γνωρίζω τρεις Βλαδίμηρους στην ιστορία:
1. Τον Βλαδίμηρο Ιλιτς Λένιν που είπε τα παραπάνω κι είναι ο πνευματικός κι ιδεολογικός ανιών όσων προανέφερα, του οποίου έχω τα «Απαντά» του σε καμιά 25ριά τόμους, έκδοση Σύγχρονης Εποχής, τα οποία κυκλοφόρησαν μετά την μεταπολίτευση (τι τα ήθελα ο ερίφης και τώρα δεν έχω που να τα χαρίσω αφού δεν μπορώ να τα πετάξω ή τα πολτοποιήσω;) Το αμάρτημα της βιβλιοσύνθλιψης διέπραξα άπαξ, την εποχή της Βιβλιοθήκης -μέχρι πότε τελικά άραγε θα νοσταλγείς αυτήν Ιnsula Utopia σου – όταν εκατοντάδες βαρύτιμα δεμένους τόμους, του καταφωτισμένου ηγέτη των ΒορειοΚορεάτων Κιμ ΗΙλ Σουγκ, τους οδήγησα μόνους κι ανυπεράσπιστους από τους επιχώριους υποστηρικτές του, στην ανακύκλωση στο νιάημερο, διαπράττοντας βαρύτατο έγκλημα κατά της παγκόσμιας επανάστασης κλπ. Εξομολογήθηκα δημοσίως αυτό το αμάρτημα πλειστάκις μήπως κι εξιλεωθώ, αλλά οι τύψεις συνεχώς με πλήττουν.
Εχω επίσης στη βιβλιοαποθήκη του χωριού, τους μισούς τόμους από τα άπαντα του Β.Ι.Λ. στην έκδοση του 1953, τους οποίους διαμοιράστηκαν τα τότε δύο τοπικά ΚΚΕ, αφού ολοκληρωμένη η σειρά υπήρχε στα γραφεία Κοζάνης της ολιγοήμερης «Ενωμένης Αριστεράς» του 1974 (που τη θυμήθηκα τώρα την εποχή της εντελώς θρυμματισμένης). «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» μου ανταλλάσσω ολόκληρη τη νέα σειρά της Σ.Ε. με τη μισή παλιά του 1953 έτσι για τον χρόνο έκδοσης και μόνο και για ό,τι αυτός σηματοδοτεί στο παγκόσμιο κομουνιστικό κίνημα και στο οικείο μας επί γης κούνημα γενικώς.
2. Το Βλαδίμηρο, Ρώσο αυτοσχέδιο ιατρό, θεραπευτή διαφόρων πόνων του σώματος αλλά με βελονισμό...
3. Το Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκυ μέγα Ρώσο ποιητή που αυτοκτόνησε μόλις άρχισε να ζει τα αδιέξοδα της θεωρίας και πολιτικής του διαδόχου του πρώτου των Βλαδίμηρων.
Ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός (“Ελευθερία ανάπηρη πάλι σας τάζουν…”) μνημονεύει τον Μγκφσκ σε ένα ποίημά του “Μέρες του 1953” τότε δηλαδή που πέθανε ο Στάλιν, στη συλλογή “Κατά Σαδδουκαίων” εκδ. Κείμενα1971. Το αναδημοσιεύω έτσι αλλά όχι για πλάκα.

ΜΕΡΕΣ 1953

Σκεφτείτε τη θέση της Κυβερνήσεως
μετά την δολοφονίαν των ποιητών
εμένα σκεφτείτε ανεβαίνοντας το φλογερό
δρόμο που άλλοτε ακούγονταν κλαγγές
όπλων φοιτητών τώρα έρημο πάρκο.
Σκεφτείτε τη θέση των ποιητών
μετά την εγκαθίδρυση των κυβερνήσεων
μετά τη διαταγή παύσατε πυρ υμνήσατε τους
άρχοντας
σκεφτείτε και εμένα .
Μέσα στο ήρεμο πλήθος υψώνομαι
με κοιτάζουν παράξενα
μέσα στη νέα βουή δεν ακούγομαι
πέφτω και φεύγω.
Γιέσενιν – Μαγιακόφσκυ αδελφοί που τερματίσατε
δεν αγαπήσατε τα ήρεμα βράδια τον καφέ
τις συζητήσεις
δεν είχατε σε ποιόν να επιτεθείτε.
Τώρα κυριαρχεί η χαμηλή φωνή κάποιου εγκάρδιου
Ναζίμ που μας καλεί για ειρήνη
τώρα χτυπάν στα πάρκα τα παιδιά τραγούδια των σκλάβων .
Ξαφνιάζονται οι άνθρωποι σαν ακουστεί
το Εμπρός επαναστάτες
ξαφνιάζονται σαν ακουστεί Ελευθερία.
Πάψε τους ύμνους σου αστέ ποιητή έλληνα
Λειβαδίτη
για έρωτες και σπίτια και ηρεμία
όσο ανθρώπινα κι αν είναι .
Αύριο θ’ αναγκαστείς να φωνάζεις
όπως άλλοτε μαζί μου θάνατος στους τυράννους .
Αύριο που η ζωή θα μας σφίγγει θα βγεις με
την κορούλα σου στους δρόμους
γεμάτος απορία μέσα στις φλόγες
και δε θ’ αναγνωρίζεις τίποτα .
Έλα μαζί μου.
Μίλα για μια τεράστια σύγκρουση της εργατιάς
μ’ αρχόντους
ατσάλωνε την τόση θέληση της
πάψε τους θρήνους σου.
Εγώ με τη φωτιά του 17 προχωράω αντίθετα
από τα συνέδρια τις συσκέψεις
αντίθετα από τις μυστικές αστυνομίες
από τους υπουργούς τις δεξιώσεις
αντίθετα στον πόλεμο.
Κανένας πια δεν έμεινε ποιητής.
Έτσι μονάχος ανοίγω το δρόμο.