Σκαλαθύρματα Εκκλησιαστικά και Μουσειολογικά

Το σωστό κήρυγμα εν εκκλησίες («ευλογείτε» συνήθως τον δεσπότη κι όχι «τον Θεόν»), διαρκεί 7 λεπτά, λένε οι έγκριτοι καθηγητές πανεπιστημίου της θεολογικής επιστήμης. Το πρώτο επτάλεπτο κτίζεις. Μόλις περάσεις το όριο κατεδαφίζεις ό,τι έκτισες. Οταν αυτό διαρκεί όσο ένα ημιχρόνιο, χωρίς τις νόμιμες καθυστερήσεις του (όπως στο νοτιοαφρικανικό μουντιάλ) τότε μιλάμε για ισοπέδωση. Τίποτε όρθιο δεν μένει από το αφόρητο λεκτικό και αδολεσχιακό τσουνάμι.
Θέλω να σφίξω το χέρι του σεβαστού ιατρού χειρουργού (συγγραφέα ιατρικών και λογοτεχνικών έργων αλλά και εφημεριοδημοσιολογούντα) κ. Μ. Παπακυρίλου για το θάρρος, την τόλμη και την παρρησία την οποία διεθέτει και το έδειξε μια Κυριακή πρωί στην εκκλησία του αγίου Δημητρίου όπου παρίστατο σε φίλιον μνημόσυνο και υπέστη, μαζί με το άλλο εκκλησίασμα, τον δεσποτικό λήρο επί 45λεπτον. Αλλά μη αντέχοντας αντέστη και διαμαρτυρήθηκε για αυτήν την κακοποίηση της εκκλησιαστικής αισθητικής και ηθικής. Κοινώς σήκωσε κεφάλι κι από μέλος του κοπαδιού όπως θεωρούν το εκκλησίασμα, δήλωσε έλλογο ον. Η ακατάσχετη κηρυγματοφλυαρία των ιερωμένων έχει καταστεί μάστιγα για τον εκκλησιαζόμενο πιστό ή ολιγόπιστο. Δεν βρίσκονται στο σπίτι τους για να λένε ό,τι κι όσο θέλουν. Εκκλησία είναι πρωτίστως ο λαός, ως γνωστόν, που περιμένει να πάει και στα σπίτια του, αφού τελειώσουν κάποτε οι παπάδες και να εκτελέσει ακόμα κι αυτά τα ειρηνικά και τα διουρητικά του καθήκοντα. Οι ιερωμένοι εργάζονται κι αυτοί (αμείβονται αδρότατα από το δημόσιο άρα είναι και υπηρέτες του πολίτη), έχουν οικογένειες να μεγαλώσουν και δικαιούνται να κάνουν τη ζωή τους όπως θέλουν ατιμωρητί επί γης (αργότερα βλέπουν). Πρέπει όμως να σέβονται τον κόσμο ο οποίος όταν πάει στην εκκλησία, για το φόβο θεού πάει κι όχι για να υποστεί τη θλίψη, την απελπισία και το δυσβάστακτο λιανοπάτημα. Από που δε κι ως που οι δεσπότες είναι και ποιμενάρχες δηλαδή τσοπάνηδες! Προς τι αυτή η αντιποίηση του τίτλου των αγαθών και τιμίων αρχηγών στάνης του βουνού και του λόγγου, από τα κινούμενα θησαυροφυλάκια αμφίων, μιτρών, πατεριτσών κλπ. (τι απαίσιες γενικές του όλου!).
Τολμητίας ο ιατρός, γιατί παρ’ όλα αυτά, όποιος αντιτάσσεται σε δεσπότη εν λειτουργία, μπορεί και να πάθει και ζημία, σαν αυτήν που έπαθε εκείνος ο κρητικός δικαστικός την εποχή του διχασμού (1915-1919), όταν στον άγιο Νικόλαο ο τότε μητροπολίτης Φώτιος καταφέρθηκε σε κήρυγμά του (άνω του 7λέπτου) εμμέσως κατά του Ελ. Βενιζέλου και υπέρ του εξορίστου βασιλιά Κωνσταντίνου σε μια Κοζάνη γαλλοκρατούμενη) κι αυτός εθίγη κι επιχείρησε να τον ραπίσει (μήπως του την άναψε κιόλας;). Λένε όμως ότι το χέρι του έκτοτε εκουλάθη.
Να ποιός φόβος υπάρχει όταν τα βάζεις με ιεράρχες αλλά εντός εκκλησίας και σε λειτουργία. Εκτός της, έχει κάθε δικαίωμα ο πολίτης να σηκώνει κεφάλι ακόμα και εις αυτόν τον συν-μονάζοντα με τον τίμιο Πρόδρομο (ακέφαλου όμως), όπως ο κ. Ι. Παγούνης πράττει με την υπόθεση του ναϊσκου της Αγίας Αικατερίνης. Η αγία όχι μόνο δεν θα τον κατατρέξει, όπως απειλεί ο δέσποτας όταν συναντηθούν (που και πότε θα γίνει αυτό, μάλλον εκτός μητροπολιτικού εδάφους ότι εντός του η αγία πρέπει να λάβει άδειαν απ’ τον επιχώριο Απόστολο του Θεού, αν θέλει να μη θεωρηθεί η πράξη Της εισπήδησις) αλλά θα τον ευλογήσει κιόλας ότι αυτός αντέστη στη ασέλγειαν που γίνεται σε βάρος της (στο ναΰδριο της εννοείται).

***

Η στάση πληρωμών μιας χώρας (πτώχευση δηλαδή) σαν πρώτη συνέπεια επιφέρει το σάρωμα της τρέχουσας εξουσίας από προσώπου ενεργούς πολιτικής. Δεν γίνεται πτώχευση του λαού αλλά συντήρηση της εξουσίας που τον πτώχευσε.
Η στάση λειτουργίας ενός πολιτισμικού πολυχώρου λ.χ του Λαογραφικού Μουσείου Κοζάνης, όπως ανακοίνωσε το Διοικητικό του Συμβούλιο για το μήνα Αύγουστο κι όχι για τις διακοπές (το ΛΜΚ δεν έκλεινε καμιά μέρα του χρόνου) όσο εκβιαστική κι αν είναι (για ποιους άραγε;) είναι μια άμεση ομολογία αποτυχίας της Διοίκησης να διοικήσει αυτό το υπέρλαμπρο σωματείο και μουσείο και τώρα εκλιπαρεί για βοήθεια. Αρα ευθύνες έχουν αυτοί πρώτα κι όχι ο λαός δια μέσω της εξουσίας του, που έχει τα χρήματα και εν ...ονόματί του τα μοιράζει (χα,χα, χα δηλαδή). Οφειλαν να φροντίσουν, να προβλέψουν, να κινηθούν εγκαίρως κι όχι ν’ αφεθούν στην εύκολη ατραπό της δημόσιας ζητείας. Τώρα κοινωνικοποιούν το πρόβλημα (καλά κάνουν) αλλά ταυτόχρονα πρέπει να εξατομικεύσουν τις διοικητικές τους ευθύνες κι αναλαμβάνοντας τες να κηρύξουν το Μουσείο σε έκτακτη ανάγκη η οποία όμως απαιτεί ριζικές και θεσμικές αλλαγές νοοτροπίας και λειτουργίας.
Η ούτω πως λειτουργία του χώρου μάλλον έκλεισε τον κύκλο της. Χρειάζονται καθοριστικές επεμβάσεις που θα συμπαρασύρουν όμως πρόσωπα αλλά και παγιωμένες αντιλήψεις. Ας τολμήσουν τη μεταρρύθμιση κι ας πονέσουν κι αυτοί κάπως.
Ο μέγας Εκλιπών μόνος του τα κατάφερε κι έκανε ό,τι έκανε. Οι συνεχιστές του, τόσοι πολλοί και περισπούδαστοι, κατάφεραν να του στήσουν μεν τον ανδριάντα και περιμένουν τον Πατριάρχη να τους τον ευλογήσει (άλλο πένθος κι αυτό) αλλά και να κλείσουν (ορισμένως) το Μουσείο (αν είναι αλήθεια φυσικά όλα αυτά που διαβάζουμε).


ΥΓ. Τι σε νοιάζουν εσένα αυτά, θα πει κάποιος.
- Ελα ντε...