Τα δάχτυλα της μουσικής

Τελευταία έχω δει από πολύ κοντά, σχεδόν όλα τα δάχτυλα της μουσικής στα απογευματινά (post Meridiem) του Ωδείου Δ. Δημόπουλου. Στο βιολί, στο πιάνο, στο φλάουτο, ακόμα κι εκείνα τα δάχτυλα που παίζοντας επί των μουσικών οργάνων δείχνουν τη σιωπή, κατά τον τρόπο του Ο. Ελύτη:
«Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα.
Όλα τα δάχτυλα σιωπή.
Έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο του ονείρου,
σιγά σιγά ξετυλίγεται η εξομολόγηση,
Και σα θωριά λοξοδρομάει προς τ'άστρα!»
(Προσανατολισμοί)
Ετούτη τη φορά (Δευτέρα 7 Ιουνίου μέρα καλοκαιρινή) τα δάχτυλα ήταν το Νίκου Παπαπαρασκευά· κοζανίτης μουσικός που ξεκίνησε από την «Πανδώρα», το Δημοτικό Ωδείο Κοζάνης και το Κρατικό Θεσσαλονίκης για να συνεχίζει να μαθαίνει, να παίζει και να βραβεύεται σε διάφορους μουσικούς χώρους και τρόπους. Στο μέσον του ρεσιτάλ θυμήθηκα πως ήταν αυτός που επένδυε μουσικά την Τρίτη βραδιά της ποίησης στο ΚΤΕΛ Κοζάνης, εκείνη την λίαν ωραία βροχερή νύχτα του φετινού Μαρτίου, που όσοι την έχασαν καλά να πάθουν.
Εννοείται πως φορούσε σκουλαρίκι κατά την εκτέλεση κι αυτό του έδινε μια άνεση τρόπου για να περνά εύκολα από την κλασική μπαρόκ μουσική (J.S.Bach: σονάτα σε μι ελάσσονα BWV 1034 (1724) στη καθαρή κλασική του L. van Beethoven (σερενάτα, έργο αριθμός 41 (1803), τη ρομάντσα του G. Enesco: cantabile et presto (1904) και στο εντελώς σήμερα του Παναγιώτη Δημόπουλου Weberiana (2010) ο ποίος συνόδευε στο πιάνο, μια μόλις τελειωμένη του σύνθεση για σπαρακτική κραυγή, χτύπους βίας στο μπάσο και την οποία εκτελούσε κυρίως με ένα μικρό λυπημένο σουραύλι (τι ήταν αυτό;).
Στους ακροατές ήταν κι ο πιανίστας Γ. Γκαλιάτσος φορούσε κι αυτός το διακριτικό σκουλαρίκι, που είναι φαίνεται το σήμα ωτοδιατρυφέν των νέων μουσικών -πριν μερικά χρόνια έγραψα κάτι σαν επιφυλλίδα για κάποιον μουσικό με τον τίτλο: “Ο πιανίστας με το σκουλαρίκι”- που όμως το βγάζει στη διάρκεια των ρεσιτάλ του και ο οποίος την προηγούμενη Δευτέρα “οργίασε” στο εκεί πιάνο.
Σε γενικόλογες εκφράσεις συνήθως καταφεύγεις, βιαστικά αλλά και διαρκή συμπεράσματα, μετά από κάτι τέτοιες μουσικές φάσεις (και φράσεις) στις οποίες υπάρχεις. Τι άλλο μπορεί να πει κανείς που αμήχανα και κάπως εν συστολή πάει σ’ αυτά, ν’ ακούσει σχεδόν σε προσωπική ακρόαση -νιώθεις κριτής που ενώπιόν σου δίνει εξετάσεις ο καλλιτέχνης- μαζί με τους αυτόβουλα επιλεγμένους συνακροατές, και αμέσως μετά βρίσκεται σε μια πνευματική μουσική θαλπωρή, η οποία στη διάρκεια αλλά και στην έξοδο σε παραδίδει εκ νέου στα εγκόσμια – τοπικά και παγκόσμια ως επί το πλείστον θλιβερά- πιο ελαφρύν· κι “Οι ελαφροί ας με λένε ελαφρόν” κατά Κ.Π. Καβάφην.

***
Βυζαντινός Άρχων, εξόριστος, στιχουργών


Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.
Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε
επιμελέστατος. Και θα επιμείνω,
ότι κανείς καλλίτερά μου δεν γνωρίζει
Πατέρας ή Γραφάς, ή τους Κανόνας των Συνόδων.
Εις κάθε αμφιβολίαν του ο Βοτανειάτης,
εις κάθε δυσκολίαν στα εκκλησιαστικά,
εμένα συμβουλεύονταν, εμένα πρώτον.
Aλλά εξόριστος εδώ (να όψεται η κακεντρεχής
Ειρήνη Δούκαινα), και δεινώς ανιών,
ουδόλως άτοπον είναι να διασκεδάζω
εξάστιχα κι οκτάστιχα ποιών
να διασκεδάζω με μυθολογήματα
Ερμού, και Aπόλλωνος, και Διονύσου,
ή ηρώων της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου·
και να συνθέτω ιάμβους ορθοτάτους,
όπως θα μ επιτρέψετε να πω οι λόγιοι
της Κωνσταντινουπόλεως δεν ξέρουν να συνθέσουν.
Aυτή η ορθότης, πιθανόν, είν η αιτία της μομφής.


ΥΓ. 1. Τα ανεπιτυχή σκίτσα –μια αόριστη αίσθηση του πράγματος κι όχι αποτύπωση άλλου τι- διεπράχθησαν την ώρα που οι μουσικοί έπαιζαν Μπετόβεν

2. O κύριος Ρούλης Κκλδς και πάλι απουσίαζε. Τι έγινε ανακάλεσε την υποψηφιότητά του ή στις γειτονιές του κόσμου (του) ταξιδεύει; Εχω μια αγωνία.