Μικρό δοκίμιο περί της εκδόσεως χοντρών, γυαλιστερών βιβλίων

Είναι για τέρψεις φιλολογικές κι όχι μόνον, η απόπειρα ορισμένων, δρέψης ευρω-καρπών από τις λευκωματούχες συγγραφές στην πόλη μας. Διαβάζουμε για την επιχείρηση («εγχείρημα» στην πολεμική ορολογία, όπως θυμάται ανεξίτηλα τη λέξη ο πατέρας μου, μια αποστολή και μάχη στο κοινό σφαγείο του Γράμμου) σύνταξης της Ιστορίας του Α’ΣΣτρατού. Μίλησε ήδη περί αυτής ο Πρασινο-Λόγ(ι)ος Λάζαρος Τσ. Εν τω μεταξύ το όνομα του τετραήμερου αγίου στον τοπικό, πολιτικό διασωσμό (και διασαλευμό), έχει μεγάλη πέραση Το μόνο εκκλησίδιον της θεοσώστου(!) Μητροπόλεώς μας αφιερωμένο στον άγιο, υπάρχει δίπλα στον μεγαλοπρεπή ναό του αγίου Δημητρίου· φτωχότερο και ταπεινότερο του Λαζάρου αλλά της ευαγγελικής παραβολής.(1) Κάποτε, όμως, είχε διαδραματίσει μέγα βιβλιοσωστικό ρόλο, όταν ο ανυπέρβλητος περί των τοπικών βιβλίων και βιβλιοθηκών ο «αγράμματος» Ν. Π. Δελιαλής, με την εισβολή των Γερμανών στην πόλη έκρυψε -έθαψε στην κυριολεξία κι έχτισε απ’ έξω το υπόγειό του- τα ιερά της Δημοτικής Βιβλιοθήκης κειμήλια και τα πολύτιμα βιβλία της (οι σημερινοί ναυλοχούντες σ’ αυτήν τα πετούν όπου να ‘ναι ναι) και τα έσωσε από την πιθανή διαρπαγή των προγόνων της κ. Μέρκελ. Αυτή τώρα διεκδικεί με τη συγκατάθεση των εγχωρίων «γκαουλάιτερ» μόνο τα ευρώ των νεοελλήνων συνταξιούχων. Τα «ανέστησε» μετά 4 χρόνια. Ο νυν Λάζαρος Μλ. (Λαζαράκης κατά τους άσπονδους, δημοτικούς εχθρούς του) της Κοζάνης, ο οποίος το συλλογίζεται σοβαρά να διαφεντέψει το μέγα Δήμο, την ιστορική του έδρα της Αιανής (Κάλλιανης) και το πέρασμα της Λευκοπηγής· κι ο άλλοτε βουλευτής Λάζαρος Λτ. (υφυπουργός στις αγορές όπλων παρά τω κυρίω Ακη, πολύφερνου γαμβρού, ολιγόφρενου πολιτικού κι ασύδοτου πασοκομάγκα για να μη ξεχνιόμαστε) ο οποίος επιδιώκει μετάθεση (με τις μεταθέσεις των στρατιωτών άλλωστε επιβίωσε πολιτικά) τώρα στην Δημαρχία Πτολεμαϊδας· κάτι τέλος πάντων ό,τι νάναι απ’ αυτά που έχασε, διότι δεν μπορεί να μη σώζει διαρκώς τις δημόσιες καταστάσεις, του νοσοκομειακού ΕΣΥ μη εξαιρουμένου, στο οποίο κάνει τη θητεία του πλέον ως ο «Καλός στρατιώτης Σβέικ» του νεοελληνικού πασοκικού στρατού.
Επανερχόμαστε. Ο της οικολογίας, μόνιμα στη διαμαρτυρική τσίτα ευρισκόμενος (δια των μέιλ εννοείται) κι όχι σε κανένα ζωολογικό κήπο με την ομόηχη του επιθέτου χαριεντιζόμενος, τα έχει (καλά κάνει δηλονότι) με τη συγγραφή της ενδόξου και εκδοτικά πολυ-ευρικής ιστορίας του Α’ΣΣ. Αυτό το στρατιωτικά βαρύηχο σώμα, ισχυρό ως προς τη δύναμη πυρός αλλά προς τον εσωτερικό εχθρό του έθνους μας εννοείται, και τους άλλοτε φουκαράδες γείτονες -τώρα μέχρι κι αυτοί μας πήραν σβάρνα- από τον εμφύλιο και μετά έδρευε (κάποτε κι ενέδρευε) στην Κοζάνη, τώρα επιχειρησιακό ράκος, περιμένει τη διάλυσή του. Στο μόνο που υπάρχει είναι η μπάντα του (με συγκινεί πάντα το εμβατήριό του) στις παρελάσεις, καμιά συναυλία της στην αίθουσα Φίλιππος, και στην υποστολή της σημαίας στην πλατεία κάθε Κυριακή απόγευμα, ενώπιων παιδαρίων που τρέχουν ανυποψίαστα δια το μεγαλείο της φυλής μας, πολλών εν προσοχή συμπολιτών μας (που γνωρίζουν αυτό που αγνοούν τα νήπια) αλλά κι αραχτών στις παρακείμενες καφετέριες, ανθελλήνων νεαρών και νεολαίων αντιεξουσιαστικών κομματιδίων, που αποτελούν τον ένδ(λ)οξο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη εν διαλύσει διατελούντα.
Επ’ αυτής της ατελέσφορης έως τώρα εκδοτικής επιχειρήσεως (ο εξ ίσου γενναίος Περιφερειάρχης κ. Κίρκος σταμάτησε, αλλά δεν μας απάντησε περί του άλλου χοντροβιβλίου του προκατόχου του με τίτλο «Δυτική Μακεδονία κλπ.») θα αραδιάσω κάποιες σκέψεις που διεκδικούν προφανώς το γενικά λανθασμένο (ο χυλός της κοινής κενής γνώμης) και το προσωπικό, όσο κι αν φαντάζει εγωιστικό, αλάθητον!
1. Στις εκδόσεις χοντρών, γυαλιστερών βιβλίων συνήθως υπάρχει πίσω τους και ζήτημα χρημάτων. Που θα βρεθούν αλλά και συνακόλουθα πως θα μοιραστούν;
2. Τα ανωτέρω χαρτικά είδη χρησιμεύουν στην ένδυση της οίκοι ημιμάθειας και γοερής επίδειξης επί τοίχων μαζί με τους πίνακες (αντιγραφές από αλβανούς μεγάλων ζωγράφων) που πάνε με το χρώμα του σαλονιού. Σαν τις βιβλιοθήκες ντεκόρ των τηλεοπτικών στούντιο που έχουν μόνο άδεια κουτιά εξώφυλλα· πουκάμισα αδειανά!
3. Δεν έχουν καμία χρηστική, πνευματική ουσία, δεν λείπουν από πουθενά, δεν ικανοποιούν καμιά γνωστική ανάγκη ει μη μόνον τους συγγραφείς- κατασκευαστές τους, οι οποίοι εκλιπαρούν μπροστά στις πόρτες της διανέμουσας (φαύλα πράττουσα) εξουσίας, τα υπέρ του απλού, λαϊκού λαού κονδύλια γενικών ή ειδικών πόρων ανάπτυξης ενός τόπου.
4. Τοποθετούνται σε ράφια επίπλου που ονομάζουν «σκρίνιο» το οποίο συντιθέμενο από γυαλί και ξύλο γέμει πιάτα, υαλικά («και τσουγκρίζανε τα γυαλικά στα ράφια», διακοσμητικά κινέζικα, μπιμπελό ωραία ή αισχίστης ποιότητας, φωτογραφίες νυφικές ή απελθόντων συγγενών, ένα μαυσωλείο καρακιτσαρίας. Είναι το σήμα επιπλωθέν του νεοέλληνα βλαχοαστού.
5. Υπάρχουν εκδοτικές συμμορίες που γυρίζουν τη χώρα για να βρουν θύματα (της τοπικής εξουσίας εννοείται διότι αυτή, όπως είπαμε, μοιράζει ξένα χρήματα), αλλά και τοπικά συνάφια επιτηδείων. Τους γεμίζουν ιδεολογικά και διαφημιστικά φούμαρα κι επειδή καμιά τους δεν διαθέτει οίκοθεν πνευματικές δυνάμεις για να κρίνει κι ούτε βοηθητικές υπηρετικές παρόμοιες, για να τους συγκρατήσουν, πέφτουν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα στο δόκανο· κι άλλο που δεν θέλουν κάποιοι τους.
6. Οι επιτευδευματίες μιας χοντροέκδοσης επενδύουν στη ματαιοδοξία και την ασημαντοαρχοντοχωριατοσύνη των επωνύμων χορηγών κι ενισχυτών (όχι φυσικά από τη τσέπη τους) που φλέγονται να δουν τη φάτσα τους (έγχρωμη πάντα), ακριβώς μετά το εξώφυλλο θριαμβο-ληρολογούσα (συνήθως γράφουν οι «συγγραφείς» τους προλόγους για να ‘ναι στοιχειωδώς εντός θέματος). Αλλά προσβλέπουν και στο πιθανόν όφελος επί του προσωπικού τους και στην πολιτική κουνίστρα (που του κούναγε χωρίς να τους ρίπτει χαμαί). Ισως και σε κάποιο υλικό κέρδος –μικρό, αλλά μάζευε κι ας είναι και ρόγες. Βέβαια η πλέον διεφθαρμένη βαθμίδα εξουσίας (Τ.Α.), έχει και άλλους εισπρακτικούς δρόμους. Ακουσα τυχαία εσχάτως, ένα παράδειγμα γράφω, πως η τοπική οδός Βερμίου (έξοδος προς Θεσσαλονίκη) έφτασε μέχρι το όρος ...Βέρμιον ίνα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρήματοι γίνουν επί της γης διάφορα φυσικά, πολιτικά κι επιχειρηματικά πρόσωπα.
Ενα άγριο κι άγιο πόθεν το αίσχος, όλων όσων μετείχαν στις μικροεξουσίες, μαζί με την έρευνα για ξέπλυμα του δημόσιου μιζοχρήματος, κυρίως αυτό, δεν θα έβλαπτε την κοινωνία των πολιτών αλλά μόνον των κολλητών. Κανείς, όμως, δε το τολμά ότι ως πουλημένη η παντός είδους διοίκηση κοιτά πρώτα τη δική της πήρα που κρέμεται και λικνίζεται έμπροσθέν της σαν τ’ αχαμνά ευνουχισμένου (στριμμένου) τράγου, εν αφροδισιακή αναστολή τελών και εξ αυτού πάχυνσης ασύμμετρης.
Επί του στρατιωτικού «ιστορικού» λόγου.
α. Γιατί να μάθουμε με δημόσιο χρήμα, πολυτελώς μάλιστα, την «ένδοξη» ιστορία του Α’ ΣΣ; Αυτή μας έλειπε ή και μας μάρανε! Από που ως που «ένδοξη», άλλωστε τους αχλίους «συμμορίτες» τους νίκησε το τότε εδώ εδρεύον, Β’ΣΣ στρατού ή επειδή έτσι τη θέλει ο κατασκευαστής της; Αν ζητήσει κάποιος, εγώ λ.χ. δημόσια ενίσχυση για να γράψω τις ηλίθιες ιστορίες του ελληνικού στρατού θα επιδοτηθώ; (2)
β. Ποιόν νοιάζει αυτή η ιστορία εκτός από τον ομηρικό «κανένα» και τον ομώνυμο μπλόγκερ της τοπικής μας έρευνας, που ειδικεύεται στους τοπικούς παοτζήδες (προσοχή όχι Παοκτζήδες) και την απομυθοποίηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας;
γ. Το μόνο ιστορικό του Α’ΣΣ στην πόλη της Κοζάνης είναι τα κτίρια του Στρατηγείου και οι στρατώνες γενικά έργο των Τούρκων, όταν το 1907 μετακόμισε η 6η μεραρχία τους που έδρευε στην Νεάπολη (Ανασελίτσα) -ιδού ιστορικό κιτάπι (όχι περγαμηνή) των εκεί για να διεκδικούν για την πόλη τους την έδρα του Δήμου Βοίου- και εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της πόλεως οθωμανικός στρατός. Τότε επιχειρήθηκε να κτισθεί και τζαμί αλλά δεν έγινε πράξη. Τοπικοί ιστορικολαογραφούντες της εποχής μας παρουσίαζαν την καμινάδα του Ιταλικού ατμοκίνητου αλευρομύλου (περιοχή Γητιάς) του 1881, ως τζαμί…
3. Τι το ηρωικό διέπραξε για την πόλη, την περιοχή, την Ελλάδα για να το μάθουμε και να μείνει στη μνήμη μας στους αιώνες των αιώνων; Αμήν!
Κύριος Νομάρχης οίδε...
Γενικά. Αναρωτήθηκαν ποτέ οι τοπικοί διοικούντες κι ασύδοτα τα δημόσια χρήματα διασκορπούντες τι θησαυρός ανέκδοτος, πρώτης πνευματικής προτεραιότητας, υπάρχει και περιμένει το «πότε» (μήπως και το «ποτέ») για την ανάδειξή του, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης; Αντ’ αυτών εκδοτικές και συλλογικές γελοιότητες διεκδικούν τη δημόσια στήριξη. Ας το σκεφτεί ο κ. Νομάρχης κι ας σταματήσει αυτή το εγχείρημα ή ας βυθιστεί κι αυτός και η πολιτική, αισθητική και νοημοσύνη του μαζί με την πνευματική του συγκρότηση, αύτανδρος στη γενικότερη φτήνια και γελοιότητα του βιβλιο-αρπακολισμού.

***

ΥΓ. 1. Βλέπετε δεν είναι το λίαν αβανταδόρικο ναΰδριον της Αγίας Αικατερίνης (της πανσόφου) το άλλοτε δηλαδή αναπόσπαστο μέρος του επισκοπείου του οποίου κατέλυσαν την ύπαρξη, αφού του επετέθησαν και το βίασαν (όχι την αγία) αλλεπάλληλα, μητροπολίτες, δήμαρχοι νυν κι άλλοτε, αρχαιολογίες και άλλα γήινα θεσμικά κι άθεσμα θεόντα κι άθεα όντα.

ΥΓ. 2. Παρακαλώ τον συγγραφέα της ιστορίας του Α’ΣΣ να λάβει υπ’ όψιν του και να καταχωρήσει στας ενδόξους δέλτους της εργασίας του, το παρακάτω περιστατικό, από τις ηρωικότερε στιγμές των ηγητόρων του, με τον τίτλο: «Ο οδοντοαλγών λοχίας ταχυδρομικού κι ο ομοιοαλγών συνταγματάρχης του ιππικού, δηλαδή των ΣΕΜ»: Υπηρετούσα στη ΒΣΤ 900Α του ΑΣΣ και πήγα στο οδοντοκτηνιατρείο του για εξαγωγή οδόντος που με πονούσε. Είχε μεσιάσει η εκρίζωση, όταν με σήκωσε άτσαλα και βίαια σχεδόν από την πολυθρόνα ο γιατρός, για να κάτσει κάποιος σκληρός συνταγματάρχης. Περιφερόμουν με το μισό δόντι βγαλμένο επί ώρα, αλγών και θρηνών για τη στρατιωτική αδικία που υπέστην, ο τάλας».

ΥΓ. Εμβόλιμον. Ο αξιότιμος κ. Ρ. Κκλδς (τι μου φταίει ο άκακος αυτός άνθρωπος μήπως επειδή δεν δίνει σημασία στα όσα δημόσια του καταμαρτυρούν οι σύντροφοί του, κι εγώ επαναλαμβάνω ως συνήγορος του διαβόλου;) ενώ δεν έλαβε θέση για το θέμα του βιβλίου του Α’ΣΣ, έπιασε θέση κι ανακοίνωσε δημόσια, άρα και σ’ εμένα, στέλνοντας μάλιστα περήφανους συντροφικούς χαιρετισμούς, (όπως ο «Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα» κατά το αντάρτικο άσμα), πως επιθυμεί να προτιμηθεί (ό,τι έχετε ευχαρίστηση σύντροφοι, κατά πως λεν οι ζητιάνοι μπροστά στο ναό του αγίου Νικολάου), το δικό του μέιλ από εκείνα των συντρόφων του και να χρισθεί υποψήφιος περιφερειάρχης κλπ. Με εντυπωσιάζει η ικανότητα αυτού του ΔΝΤκόμματος πλέον, να γελοιοποιεί (έως το μη περαιτέρω) τα μέλη του (κι εσένα τι σε νοιάζει;) επώνυμα, δυσώνυμα κι απλά (έγινε άπειρες φορές αυτό αλλά ο συνεκτικός κρίκος της εξουσίας κάνει πολλούς να τα καταπίνουν αγόγγυστα όλα. Μα όλα;)· μέχρι και τον ανωτέρω διεθνή, πολιτικό παράγοντα. Ενώ είναι πασίγνωστο ότι αυτά τα αποφασίζει σχεδόν όλα ο κύριος ΓΑΠ τους, εν τούτοις τους ρίχνουν στον Καιάδα των μέιλ απαξάπαντας. Οποιος δε στείλει τεκμαίρεται ότι δεν ενδιαφέρεται. Αν λ.χ. ο πολυχρόνιος δήμαρχος και νυν βουλευτής θελήσει να είναι υποψήφιος θα στείλει κι αυτός από το υπηρεσιακό του γραφείο φυσικά (όλοι οι εκεί εργαζόμενοι υπηρέτες του γνωρίζουν την τεχνική των μέιλ) το γνωστόν αρχίζοντας: «Αγαπητοί σύντροφοι λαμβάνω την τιμή να σας αναφέρω πως προτίθεμαι κλπ.». Φυσικά! Ετσι είναι το σωστούν και το δημοκρατικούν, θα αναφωνήσουν κεχηνότες, όσοι νομίζουν πως τα όποια μέτρα (μας πήραν και μας σήκωσαν) αυτούς δεν τους αφορούν, αφού είναι γνήσιοι οπαδοί και ψηφοφόροι αυτού του πολιτικού μορφώματος, το οποίο ετούτη τη φορά μας ενέσκυψε, όχι ως χολέρα φυσικά, άλλα ως ναυαγούσα (μαζί με το κράτος μας) μεθυσμένη γαλέρα.