Είδα την παραπάνω φωτογραφία στον ηλεκτρονικό κόμβο του Kozan. gr ένθα ο εξαίρετος φωτογράφος κ. Χρήστος Λαμπριανίδης δημοσιεύει κατά καιρούς τα φωτογραφικά του σχόλια. Ο τίτλος της είναι “Η θέα της Κοζάνης από τον Αη-Λια” και η φωτογραφία ύστερα από την ψηφιακή επεξεργασία θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Και τι άλλο να κάνω εμνήσθην ημερών αρχαίων.
Ηγουν
Στο πρώτο μου βιβλίο με διηγήματα και τίτλο: “Περιπλάνηση ένδον” στο τελευταίο κείμενο της συλλογής “Ο Οδυσσέας, οι Οδύσσειες και η διάβαση στο Λέοντα” έγραφα (τι ματαιόδοξος κι εγωιστικός ενικός, αλλά και πως να το πω πιο σεμνά και ταπεινά;)
…Εκείνο το απόβραδο που κατέβαινες τον Αη’ Λια τρέχοντας γιατί οι κεραυνοί έπεφταν κοντά σου, με θλίψη και κρυφό φθόνο προσπέρασες το αγκαλιασμένο ζευγάρι, στο παγκάκι, κοντά στην κορυφή, απ’ όπου παρακολουθούσε ουδέτερα κι άφοβα την καταιγίδα, ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου. Ηταν μια εικόνα από κείνες που συναντάς συνεχώς στις χιλιόστιχες και παραπάνω ραψωδίες και σου μένουν.
“Η αιωνιότητα
Είναι η επίμονη ερωτική ανταύγεια του σώματός σας”
Τέλειωνε δε το διήγημα με στίχους και πάλι του Rene Char
«Ας αφήσουμε τα θαύματα στη μνήμη που συνδράμει
Ατάραχη
Ας αφήσουμε να διαπεράσουν το κόσκινο της σκόνης τα
σώματα που μας συνεπήραν…»
Σημ. Το παγκάκι της φωτογραφίας είναι το αυτό του διηγήματος και οι βόλτες στον Αη-Λια γινόταν με τον αλήστου μνήμης ( αλήστου όπως το ερμήνευε ο επίσκοπος , επίσης αλήστου μνήμης, Διονύσιος Ψαριανός), Χρ. Μπέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου