"Εδώ και δυο χρόνια, δίπλα στις δύο Οδύσσειες, τοποθετήθηκε και ο Οδυσσέας του Τ.Τζόις, η ιστορία μιας ημέρας του Λ. Μπλούμ της 16ης Ιουνίου 1904 στο Δουβλίνο... Έχω ανοιχτές μπροστά μου και τις 3 εκδοχές της ανθρώπινης περιπλάνησης... Η Ομηρική δίνει την αίσθηση της σταθερότητας, της διάρκειας, της αιώνιας προσπάθειας και της τελικής επιστροφής.Η Καζαντζακική, την αξεδίψαστη επιθυμία για το καινούριο, το διαφορετικό, το ξένο προς τα καθημερινά αλλοτριωτικά πλαίσια διαβίωσης, για αυτά που θέλουμε αλλά δεν μπορούμε να γνωρίσουμε... Τέλος η Τζοϊκή μεταγραφή, το καθημερινό παράλογο της ύπαρξης... Η Οδύσσειά μας, όντες κακέκτυπα οδυσσειακά περισσότερο της Τζοϊκής εκδοχής εξαντλείται στις περιπέτειες των άλλων, όπως τις βιώνεις συνεχώς στο γνωστικό-αναγνωστικό πεδίο." Β.Π.Κ. από το "Περιπλάνηση ένδον"
''Το Δουβλίνο είναι πια ο Τζόυς, είναι το «Δουβλίνο του Τζέιμς Τζόυς», όπως το Παρίσι είναι το Παρίσι του Ζακ Πρεβέρ. Απαθανάτισε την πόλη όπου είδε, στις 2 Φεβρουαρίου του 1882, το πρώτο φως, όπου περιπλανιόταν ατέρμονες ώρες ρουφώντας το παγερό φως πάνω στη θάλασσα, στην άμμο, στα φουσκωμένα κύματα, παίζοντας ακατάπαυστα με τους λεκτικούς αντικατοπτρισμούς που χόρευαν στο μυαλό του από την εφηβεία και σ’ όλη του τη ζωή. Ταλαιπωρημένος από τους Ιησουίτες του Κολεγίου Κλόνγκουζ Γουντ, όπου τον έστειλε ο πατέρας του για να τον προικίσει με την καλύτερη παιδεία, ο Τζόυς θα τους χαρακτηρίσει «ένα τάγμα άκαρδων ανθρώπων που φέρουν το όνομα του Ιησού κατ’ αντίφρασιν», θα αποφασίσει να αμαρτήσει με μια γυναίκα που θα εκστασιαζόταν μαζί του μέσα στην αμαρτία, θα θελήσει να γίνει ένας περιπλανώμενος τροβαδούρος, ένας ανέστιος ποιητής της ζωής, ένας μεθοδικά ανέμελος παρίας. Το κύριο μέλημά του ήταν να δουλεύει ξανά και ξανά τις συλλαβές μέχρι να μοιάσουν με «αναρίθμητα πολύχρωμα πρίσματα». Ο Ερρίκος Ίψεν και, φυσικά, ο Βάρδος, ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, μαζί με το σύνθημα «Μακριά απ’ το να σε λυπούνται», θα γίνουν οι στύλοι για το γαϊτανάκι των περιπετειών του Τζόυς, θα γίνουν οι προσηλώσεις και τα σημεία αναφοράς του. Η πνευματική νάρκη που άπλωναν τα εκκλησιαστικά δόγματα του ήταν απεχθής. Ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο με σάρκα και οστά, και μετά να τον μετατρέψει σε ένα πολυκύμαντο, βουερό, παλλόμενο έργο τέχνης''.
Από τον Ικαρο και το http://belleviefacile.blogspot.com
Παράξενη ευχάριστα βραδιά χτες όντως για μένα, πέρα από το κύριο αντικείμενό της. Αυθόρμητα τοποθέτησα την προσωπική μου διαδρομή στο διάβασμα, ακούγοντας τον αγαπητό Β. να μιλά και μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως σχεδόν, για να μην πω απόλυτα ,συμφωνούσα μαζί του στο γιατί και πως διαβάζουμε, στο τι παίρνουμε και με ποιό τρόπο, από την ανάγνωση. Τα βιβλία που διαβάζουμε λοιπόν μας αφήνουν το ''ίχνος'' τους ανεξάρτητα από τη δική μας ιδιοτελή θάλεγα πρόθεση ανάγνωσης. Εισπράττουμε από αυτά ό,τι έχουμε την ικανότητα και δυνατότητα, ανάλογα με την ήδη διαμορφωμένη μέχρι εκείνη τη στιγμή προσωπική μας υποδομή. Ο,τι συμβαίνει και με τη μουσική άλλωστε. Πως μπορεί κάποιος να ''κατανοήσει'' και να αισθανθεί το Autumn leaves ή το Waltz for Debby του Bill Evans ή τη Νaima του J.Coltrane όταν ακούει λαικομπουζουκοτράγουδα ; Η πως μπορεί να νιώσει ρίγος όταν ακούσει τη Σονάτα του σεληνόφωτος ή μία σύνθεση του Σμέτανα όταν παρακολουθεί τηλεριάλιτυ και γλεντά στα πανηγύρια ; Ετσι λοιπόν η πραγματική επιτυχία του αναγνώστη είναι όχι πόσα ή ποιά βιβλία έχει αναγνώσει ( αυτό βέβαια έχει σημασία, γιατί θεωρώ αυτονόητο οτι ο αναγνώστης ''μου'' διαβάζει ασύστολα...) αλλά η ικανότητά του να τοποθετείται ανάμεσά τους και να αντιλαμβάνεται αυτό που του προσφέρουν. Τελικά αυτό που κρατάμε νομίζω είναι μία περίφημη διαφημιστική φράση που παραφρασμένη όσον αφορά το διάβασμα μας λέει τα εξής: Η επίδραση του διαβάσματος στην ψυχή του ανθρώπου είναι σαν το πότισμα του γκαζόν. Δε φαίνεται οτι μεγαλώνει αλλά κάποια στιγμή χρειάζεται κούρεμα !
2 σχόλια:
"Εδώ και δυο χρόνια, δίπλα στις δύο Οδύσσειες, τοποθετήθηκε και ο Οδυσσέας του Τ.Τζόις, η ιστορία μιας ημέρας του Λ. Μπλούμ της 16ης Ιουνίου 1904 στο Δουβλίνο...
Έχω ανοιχτές μπροστά μου και τις 3 εκδοχές της ανθρώπινης περιπλάνησης...
Η Ομηρική δίνει την αίσθηση της σταθερότητας, της διάρκειας, της αιώνιας προσπάθειας και της τελικής επιστροφής.Η Καζαντζακική, την αξεδίψαστη επιθυμία για το καινούριο, το διαφορετικό, το ξένο προς τα καθημερινά αλλοτριωτικά πλαίσια διαβίωσης, για αυτά που θέλουμε αλλά δεν μπορούμε να γνωρίσουμε...
Τέλος η Τζοϊκή μεταγραφή, το καθημερινό παράλογο της ύπαρξης...
Η Οδύσσειά μας, όντες κακέκτυπα οδυσσειακά περισσότερο της Τζοϊκής εκδοχής εξαντλείται στις περιπέτειες των άλλων, όπως τις βιώνεις συνεχώς στο γνωστικό-αναγνωστικό πεδίο."
Β.Π.Κ. από το "Περιπλάνηση ένδον"
''Το Δουβλίνο είναι πια ο Τζόυς, είναι το «Δουβλίνο του Τζέιμς Τζόυς», όπως το Παρίσι είναι το Παρίσι του Ζακ Πρεβέρ. Απαθανάτισε την πόλη όπου είδε, στις 2 Φεβρουαρίου του 1882, το πρώτο φως, όπου περιπλανιόταν ατέρμονες ώρες ρουφώντας το παγερό φως πάνω στη θάλασσα, στην άμμο, στα φουσκωμένα κύματα, παίζοντας ακατάπαυστα με τους λεκτικούς αντικατοπτρισμούς που χόρευαν στο μυαλό του από την εφηβεία και σ’ όλη του τη ζωή. Ταλαιπωρημένος από τους Ιησουίτες του Κολεγίου Κλόνγκουζ Γουντ, όπου τον έστειλε ο πατέρας του για να τον προικίσει με την καλύτερη παιδεία, ο Τζόυς θα τους χαρακτηρίσει «ένα τάγμα άκαρδων ανθρώπων που φέρουν το όνομα του Ιησού κατ’ αντίφρασιν», θα αποφασίσει να αμαρτήσει με μια γυναίκα που θα εκστασιαζόταν μαζί του μέσα στην αμαρτία, θα θελήσει να γίνει ένας περιπλανώμενος τροβαδούρος, ένας ανέστιος ποιητής της ζωής, ένας μεθοδικά ανέμελος παρίας. Το κύριο μέλημά του ήταν να δουλεύει ξανά και ξανά τις συλλαβές μέχρι να μοιάσουν με «αναρίθμητα πολύχρωμα πρίσματα». Ο Ερρίκος Ίψεν και, φυσικά, ο Βάρδος, ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, μαζί με το σύνθημα «Μακριά απ’ το να σε λυπούνται», θα γίνουν οι στύλοι για το γαϊτανάκι των περιπετειών του Τζόυς, θα γίνουν οι προσηλώσεις και τα σημεία αναφοράς του. Η πνευματική νάρκη που άπλωναν τα εκκλησιαστικά δόγματα του ήταν απεχθής. Ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο με σάρκα και οστά, και μετά να τον μετατρέψει σε ένα πολυκύμαντο, βουερό, παλλόμενο έργο τέχνης''.
Από τον Ικαρο και το http://belleviefacile.blogspot.com
Παράξενη ευχάριστα βραδιά χτες όντως για μένα, πέρα από το κύριο αντικείμενό της. Αυθόρμητα τοποθέτησα την προσωπική μου διαδρομή στο διάβασμα, ακούγοντας τον αγαπητό Β. να μιλά και μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως σχεδόν, για να μην πω απόλυτα ,συμφωνούσα μαζί του στο γιατί και πως διαβάζουμε, στο τι παίρνουμε και με ποιό τρόπο, από την ανάγνωση. Τα βιβλία που διαβάζουμε λοιπόν μας αφήνουν το ''ίχνος'' τους ανεξάρτητα από τη δική μας ιδιοτελή θάλεγα πρόθεση ανάγνωσης. Εισπράττουμε από αυτά ό,τι έχουμε την ικανότητα και δυνατότητα, ανάλογα με την ήδη διαμορφωμένη μέχρι εκείνη τη στιγμή προσωπική μας υποδομή. Ο,τι συμβαίνει και με τη μουσική άλλωστε. Πως μπορεί κάποιος να ''κατανοήσει'' και να αισθανθεί το Autumn leaves ή το Waltz for Debby του Bill Evans ή τη Νaima του J.Coltrane όταν ακούει λαικομπουζουκοτράγουδα ; Η πως μπορεί να νιώσει ρίγος όταν ακούσει τη Σονάτα του σεληνόφωτος ή μία σύνθεση του Σμέτανα όταν παρακολουθεί τηλεριάλιτυ και γλεντά στα πανηγύρια ;
Ετσι λοιπόν η πραγματική επιτυχία του αναγνώστη είναι όχι πόσα ή ποιά βιβλία έχει αναγνώσει ( αυτό βέβαια έχει σημασία, γιατί θεωρώ αυτονόητο οτι ο αναγνώστης ''μου'' διαβάζει ασύστολα...) αλλά η ικανότητά του να τοποθετείται ανάμεσά τους και να αντιλαμβάνεται αυτό που του προσφέρουν.
Τελικά αυτό που κρατάμε νομίζω είναι μία περίφημη διαφημιστική φράση που παραφρασμένη όσον αφορά το διάβασμα μας λέει τα εξής: Η επίδραση του διαβάσματος στην ψυχή του ανθρώπου είναι σαν το πότισμα του γκαζόν. Δε φαίνεται οτι μεγαλώνει αλλά κάποια στιγμή χρειάζεται κούρεμα !
Δημοσίευση σχολίου