Εσπέρας προκείμενο

Το απόγευμα βγήκαμε με τον Ευάγγελο Λουίζο στους δρόμους της Λευκωσίας. Είχε πέσει η νύχτα. Γοτθικά χτίρια, τειχιά, η αυλή στο Μεγάλο Χάνι. Καλή αρχιτεκτονική. Στενοί δρόμοι με λιγοστούς διαβάτες. Όχι Ανατολή. Ένα μεσογειακό χρώμα περισσότερο. Κάπου –κάπου στα στενά, πόρτες ανοιχτές δείχνοντας φωτισμένα στενόχωρα και εσωτερικά: μικροπορνεία. Υπάρχει μια διάχυτη ηδυπάθεια σε τούτο τον τόπο. (Γ. Σεφέρης Μέρες Στ 7/11/1953) Τότε.
Τώρα Τρίτη της Δικαινησίμου.
Προς το εσπέρας με τη Νίκη Μαραγκού βγήκαμε στους δρόμους της άλλης Λευκωσίας. Η παλιά ελληνική πλευρά μάλλον αργούσε. Τρίτη μέρα του Πάσχα. Από το ανοιχτό πια οδόφραγμα της Λήδρας στην κατεχόμενη από τους έποικους της Ανατολίας. Ως γκελντί. Θυμήθηκα μικροί που πηγαίναμε φαγητό στο χωράφι και έτσι μας υποδέχονταν. «Εισιτήρια» εισόδου ατελώς. Η ρόδα του χρόνου στον τρόπο αυτής της περιοχής γυρίζει πίσω 30, 40,50 χρόνια. Δεν έχει κίνηση. Ισως βιώνουν τη μετεκλογική τους μοιρολατρεία, κοινή σε όλους τους εκλογείς, ακόμα κι εδώ σ’ αυτό το κομμάτι, το ξένο γι αυτούς το οποίο σιγά σιγά γίνεται πατρίδα τους. Κι αλλάζει και θ’ αλλάζει. Η Αγία Σοφία των Λουζιτανών (13ος αι.) « Ηταν τόσο σημαντική εκκλησία που γινόταν εδώ η στέψη των βασιλέων των Ιεροσολύμων και της Κύπρου. Reges Hierusalem et Cypri” διαβάζω ξανά και τώρα νιώθω το διήγημα της Ν. Μργκ «Nicossienses» από το βιβλίο της «Ο Δαίμων της πορνείας» εκδ. Μελάνι. Τζαμί θέλω να πω τώρα και βγάλαμε τα παπούτσια να μπούμε. Αγία Αικατερίνη δίπλα της ο μιναρές σαν ευθυτενές αγκάθι. Νύχτωσε κι ο μουεζίνης στο μεγάφωνο φωνάζει. Η οδός των παλιών μικροπορνείων. Υπάρχει μια διάχυτη θλίψη στους ανθρώπους αυτού του τόπου και σ’ εκείνους που γυρίζουν εκεί τώρα σαν ξένοι ή τον γυρίζουν ξένοι.