ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ
ΝΟΣΤΑΛΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ
Το ένα χέρι αγγίζει απαλά το άλλο
Θέλεις να μιλήσεις για το ταξίδι
(έχεις ήδη αρχίσει ν’ αναχωρείς)
αλλά το θρόισμα των φύλλων
(επιστροφή σε παλιότερες εποχές-
νύχτες νωχελικές, άπληστες)
δεν αφήνει περιθώρια για απολογισμούς.
Οι λέξεις σωπαίνουν διακριτικά.
Οφείλουν να σωπάσουν για να κρατήσουν τα προσχήματα.
Χαμογελάς αμήχανα.
«Τα πάθη δημιουργούνται για να σβήσουν».
Ποιος το έγραψε αυτό
Η Χάου; Η Κάρσον;
Αδιάφορο πιά.
Σημασία έχει πως έσβησαν
και ότι ξέρεις πως έσβησαν.
Ο πόνος όμως σ’ εμποδίζει να συγκεντρωθείς.
Ενώ θα έπρεπε να σταθείς στα δεδομένα της στιγμής
εσύ αναλογίζεσαι τις ηθικές προεκτάσεις του ζητήματος.
Ποιού ζητήματος ακριβώς;
(Τι νόημα έχουν οι νύξεις όταν δεν έχει καν τεθεί το ερώτημα;)
Θα μπορούσες να της είχες πει
(τότε που οι συνθήκες το επέτρεπαν ακόμα):
«ο έρωτας είναι αυτός που φέρει το μήνυμα,
όχι το μήνυμα το ίδιο».
Δεν το έκανες.
Από λεπτότητα; Ντροπή;
Ποιος ξέρει;
Εσύ ασφαλώς όχι…
Ελα ας κλείσουμε για λίγο τα μάτια,
Ας αφήσουμε τον αγαπημένο σου Καετάνο Βελόσο
Να μας νανουρίσει με την απαλή φωνή του.
Να ονειρευτούμε μαζί το όνειρο που δεν θα ζήσουμε.
Χάρης Βλαβιανός
«Διακοπές στην πραγματικότητα» εκδ. Πατάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου