Eίμασταν πριν χρόνια σε μια αυλή σπιτιού στο Ρέτζιο Καλαβρίας (εκεί ο καθεδρικός της έχει στην είσοδό μια μεγάλη αψίδα εντοιχισμένη με μεγαλογράματη γραφή στα ελληνικά με τη ρήση του Παύλου της Ταρσού : «Περιελθόντες κατηντήσαμεν εις Ρήγιον...». Σπίτι του ζωγράφου Τζιοβάνι σφόδρα αντιαμερικάνου και αντινατοϊκού, και πίναμε καφέ ειρηνικά... Εβλεπα στον κήπο με τις λεμονιές να τρέχουν από τα κομμένα κλαδιά τους ...δάκρυα.
LACRIMAE REROUM (τα δάκρυα των πραγμάτων)
"Κι ἀπ᾿ τὴ γωνιὰ ὁ καλὸς τῆς Λήθης σύντροφος,/
τ᾿ ἀγαπημένο μας παλιὸ ρολόι,/
τραγουδιστὴς τοῦ χρόνου..." (Λ.Π.)/
αλλά και Λάκριμε λιμόνε ποιητικές αντιστοιχίες με Λάμπρο Πορφύρα και την πόλη της βόρειας Ιταλίας Λιμόνε.
Πριν λίγο καιρό ο Σύνδεσμος Γραμμάτων και Τεχνών Κοζάνης αφιέρωσε μια βραδιά στο ζωγράφο Γιώργο Κόλα (20 χρόνια στην πόλη και με τα 6000 έργα την ομόρφυνε και την απαθανάτισε εικαστικά). Τώρα ζει και δημιουργεί σπουδαία έργα στην πόλη Λιμόνε Β. Ιταλίας.
Σ’ εκείνη τη βραδιά ο εκπρόσωπος της πόλεως και ιταλικής περιφέρειας με τα διάσημα του τόπου και του ρόλου του, επέδωσε σε κάποιους μετάλλια της πόλης του. Για τη βοήθεια που προσέφεραν στον αλβανό στην καταγωγή ζωγράφο, τα πρώτα δύσκολα χρόνια στην πόλη μας. Ελαβε κι η αναξιότητα μου (οποίος αυτοοικτιρμός!) μετάλλιον κι ένοιωσα ας πούμε ωραία. Θα το φέρω στο πέτο μου Κυριακάς εορτάς κι επετείους και ως θεατής όταν θα παρελαύνουν οι εγγονοί μου (θα κοιτώ δίπλα μου αν με κοιτούν άλλοι λέγοντες: «τι ψώνιο κι αυτό»)· θα κόβω βόλτες στην πλατεία και στον πεζόδρομο με τις πικροκαστανιές και θα καμαρώνω ορισμένως με το πρώτο της ζωής μου μετάλλιον.
Με τι λοιπόν μπορεί ο άνθρωπος να ευτυχεί ή και να ξεγελιέται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου