Πως είναι να μιλούν για σένα για ένα σου βιβλίο τέλος πάντων κι εσύ ν’ ακούς και να δείχνεις ουδέτερος (ευμενώς) του πράγματος. Κάπως αμήχανος, ορισμένως με ενδιαφέρον, άλλοτε αφημένος σε κάποια αφηγηματική εν γένει (κι όχι απαραίτητα για σένα) γοητεία του αφηγητή. Το έπαθα, το έζησα, το ένοιωσα εχτές απόγευμα στη Θεσσαλονίκη ως «Επισκέπτης από τα δυτικά» σώματι τώρα, στο εντευκτήριο του Συλλόγου Κοζανιτών Αγιος Νικόλαος. Σημειώνω αγαπημένα ονόματα ομιλητών δια του λόγου το ασφαλές: Ευτυχία -Αλεξάνδρα Λουκίδου, Αντώνης Παπαβασιλείου, Δημ. Καμαριάδης, Μιμή Παπαδέλη (πρόεδρος του συλλόγου) και απλώς παραλείπω δια την οικονομίαν του λόγου τα δεκάδες άλλα των ακροατών. Δεν είμαι ούτε σοφός ούτε ανόητος, μέσες καταστάσεις όμως επειδή η κολακεία είναι τροφή των ανοήτων κι εν τούτοις κι οι πιο σοφοί αρέσκονται πότε πότε να τσιμπολογούν απ’ αυτή, έλαβα κι εγώ την δόσιν της ματαιοδοξίας μου, ανερυθρίαστα το ομολογώ κι αμαρτίαν ουκ έχω. (Εμένα μου λες;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου