Ολες οι Μαρίνες του Ιουλίου είτε αγίες είτε όχι/
είναι πανεύφημες, πανέμορφες δηλ. ωραίες/
«Επιπρέπει σοι, πως αν είποις, Μαρίνα/
Σων αιμάτων έρευθος, α ξίφει χέεις./
Εβδομάτη δεκάτη Μαρίναν κτάνε φάσγανον οξύ»/
Στις θαλάσσιες μαρίνες αγκυροβόλια ψυχής/
κι ιστιοφόροι πόθοι σώματος/
στα ναϋδρια της υπαίθρου ήπιας ομορφότητος/
στα ποιήματα εν γένει./
Αυτή που «είχε την τρικυμία στα χείλη»/
Εκείνη απ’ τις Μικρές Κυκλάδες/
(Δώσμου δυόσμο να μυρίσω...)/
Η μακρινή που «σε ποια πέλαγα ποιούς γιαλούς/
ποιά γκρίζα βράχια και ποιά νησιά» ταξιδεύει/
Α, και στα ονόματα των γυναικών... /
Ναι, εκεί ιδίως που όταν τις φωνάζεις/
μια αύρα καλοκαιριού σ’ αναστατώνει/
Και ο, τι τρυφερό έχεις ή ζεις ανακατώνει.../
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου