Δια δευτέραν φοράν απουσίασα από την πρωινή χριστουγεννιάτικη λειτουργία τα τελευταία χρόνια. Αλλά τότε τι πιστός είσαι όταν ο πρώτος ιός σε στριμώχνει κάτω από τις κουβέρτες του φόβου, ας πούμε τώρα;. Απλά περιεργόπιστος τυγχάνω. Αρα... Αφέθηκαν στις αναπολήσεις και στα «Χριστούγεννα του τεμπέλη» του Αλεξ. Ππδ.
«...Ο μαστρο-Παῦλος ὁ Πισκολέτος, διωγμένος ἀπὸ τὴν γυναῖκά του, ὑβρισμένος ἀπὸ τὴν πενθεράν του, δαρμένος ἀπὸ τὸν κουνιάδον του, ξωρκισμένος ἀπὸ τὴν κυρα-Στρατίναν τὴν σπιτονοικοκυράν του, καὶ φασκελωμένος ἀπὸ τὸν μικρὸν τριετῆ υἱόν του, τὸν ὁποῖον ὁ προκομμένος ὁ θεῖός του ἐδίδασκεν ἐπιμελῶς, ὅπως καὶ γονεῖς ἀκόμη πράττουν εἰς τὰ «κατώτερα στρώματα», πῶς νὰ μουντζώνῃ, νὰ βρίζῃ, νὰ βλασφημῇ καὶ νὰ κατεβάζῃ κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατὰ καὶ κόλλυβα...»
Πριν χρόνια περί την Γ τάξιν Γυμνασίου είχαμε προσκοπική ομάδα στο χωριό εξαναγκαστικόν δημιούργημα της τότε δυσαρέστου πολιτικής καταστάσεως. Μια Κυριακή «Χριστούγεννα Αη Βασίλης Φώτα» μετά την απόλυση της εκκλησίας οδηγήσαμε τους ενήλικους εκκλησιαζόμενους και ένα δύο μικρά του δημοτικού, στο ημιυπόγειο καταπαγωμένο χώρο του παλιού δημοτικού σχολείου (αποθήκη) ίνα τους εκπολιτίσουμε εκόντας άκοντας. Εχων το γενικόν πρόσταγμα και την ευθύνη θέλων δε να κάμω και το ηγετικό μου κομμάτι εδιάβασα στην χτυπούσα τους οδόντας από το ψύχος ομήγυρι το παραπάνω διήγημα του Ππδ. (εκδ ΜΑΡΗ). Κάποια στιγμή άκουσα σαν ύπουλο σύριγμα φιδιού:
- Σώνε μας πλευρίτωσες...»
Το χαβά ή τον χαλβά μου εγώ. Οποία έπαρση και κουφότης νεαρού. Τι καταλάβαινα και τι ένιωθαν οι ακροατές πλην του ψύχους;
Κι ήταν αυτή η πρώτη μου δημόσια πνευματική εκδήλωση. Ακολούθησαν έκτοτε άλλες 999 περίπου ή μήπως Χίλιες 999.
«Και τι μ’ αυτό, ακούστηκε το φάντασμα του Πλάτωνα
και τι μ’ αυτό;» (Γ. Γαίητς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου