Σκαρος ...

Κι ενώ το 5ο Συμπόσιο Λογοτεχνίας της Κοζάνης, Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου μνήμη και αγίου Διδύμου και Διδύμων πύργων Νέας Υόρκης, έβαινε προς την κορύφωσή του κι αναμενόταν να λάβει το λόγο ο μέγας διανοούμενος ερευνητής, μεταφραστής, συγγραφέας, δημοσιογράφος, ποιητής και μελετητής του δημοτικού τραγουδιού, ου μην αλλά κι ωραίος άνθρωπος, Παντελής Μπουκάλας, εισήλθε στην αυλή διεξαγωγής ο επί του δημοτικού κλαρίνου βιρτουόζος κ. Γιάννης Γρίβας (μετά της μονομελούς κουστωδίας του δηλ. του κ. Ε. Μαραμή ακοδρεονίστα («Πόσα χρόνια έχεις ν’ ακούσεις ακορντεόν» ο Μ.Α,) κι εξετέλεσαν άνευ προλόγων κ.λπ. ένα «Σκάρο» και τα «Παιδιά της Σαμαρίνας». Ετσιουτσιουριάσαμαν απαξάπαντες. Προς στιγμήν μας ήρθε να σηκωθούμε προς χόρευσιν ή τουλάχιστον προς δώρησιν, στο μέτωπο του, όπως γίνεται στα γλέντια και τους γάμους τον βιρτουόζο. Τώρα καταλαβαίνω πως νιώθουν οι άνθρωποι που «λιώνουν» όταν μετέχουν τοιούτων πραγμάτων και ξετινάζονται στο φιλοδώρημα αφού είναι εκτός του φυσιολογικού τους εαυτού κι εντός της σφαίρας της άφεσης και της άλωσης του είναι τους. Δεν κάναμε τίποτα προς τούτο, αλίμονον, αλλά μείναμε για ώρα άφωνοι από συγκίνηση ώσπου να λάβει το μικρόφωνο ο Παντελής Μπουκάλας και να μας αφήσει κι αυτός άφωνους άλλα σε μια άλλη διάσταση... ΥΓ. 1 Την επαύριον Κυριακή αυτός ο ωραίος Γ. Γρίβας με το κλαρίνο –όπλο του ήτο στη λυμφατική μπάντα του τοπικού στρατού για την υποστολή της σημαίας στην κοινή αυλή μας, την πλατεία θέλω να πω. Τον ένιωσα διπλά δικό μου άνθρωπο... ΥΓ. 2 Ας είναι καλά ο Ρούσης Γαύρος που τους «υποχρέωσε" ν’ αφήσουν για λίγα λεπτά γάμο και να ρθουν στη αυλή μας για τα «λόγιά» μας πουρνάρια... .