Εις την ενιαύσιαν έκδοσιν - ημερολόγιον μετά κειμένων ήγουν- της Εταιρείας Συγγραφέων έτους 2021
με θέμα "Λογοτεχνία & μυστήριο" μετέχω με ένα σκαλάθυρμα ας το πούμε, με τίτλο:
"Η Μαϊστρα Καλλιόπη" και το οποίο παραθέτω αυτολεξεί.
"Την ελέγαν Καλλιόπη, μούσα του ‘Επους και των στρατιωτικών ανακουφιστηρίων, ασκούσε μαγική γοητεία στα πράγματα τα οποία εν ριπαίς οφθαλμών της μετακινούνταν· έδινε ζωή στα άψυχα, ρίγος στα έμψυχα. Κρότοι σπασμένων τζαμιών ακούγονταν χωρίς να σπάζουν· πέφταν στα καλά καθούμενα τραπέζια και καρέκλες· λαγήνια που τυχόν έβαζε στη φωτιά δεν μπορούσαν να σταθούν. Σαπούνια δραπέτευαν από τη μπουγάδα. Στα έντονα φαινόμενα, όταν μετακινούσε λ.χ. σακιά με γεννήματα μεγάλου βάρους εγόγγυζεν, είχε πόνους, τα χέρια έτρεμαν, το σώμα λύγιζε, πλάγιαζε βογγώντας: «Αχ δεν μπορώ βάρος αισθάνομαι...Καλύτερα να πεθάνω να μη νιώθω αυτό». Τα πράγματα έκοβαν στην κυριολεξία βόλτες στο σπίτι. Οι πόρτες έβγαιναν κι έμπαιναν μόνες στη θέση τους, ένα βαρέλι κρασιού κοντά 50 οκάδες ισορροπούσε στο γείσο του τζακιού. Δέρμα αποξηραμένου σκίουρου πήρε υπόσταση ζώντος ζώου και το ‘βαλε στα πόδια. Αδυναμία της οι εικόνες αγίων. Οι Τούρκοι είχαν τρομοκρατηθεί και της απαγόρευσαν την έξοδο εκ του οίκου, γιατί και μόνο που τους κοιτούσε, χωρίς να σκεφτεί κάτι κακό γι’ αυτούς, έπεφταν χαμαί κακήν κακώς. Τη μεγάλη της δύναμη μια φορά τη χρησιμοποίησε στη μεταφορά μιας δεκάδας σακιών με γεννήματα από το δρόμο στην αυλή. Θα χρειάζονταν άλλως χαμάλης μετά χαμάλας. Ο Αγγελος Τανάγρας ψυχίατρος και λογοτέχνης τα έπαιξε εντελώς μ’ αυτήν.
Ενας κόσμος ακίνητος, άψυχος αποκτούσε στιγμιαία ζωή. Η άλογη δύναμή της του έδινε κίνηση. Στις μετακινήσεις ακουγόταν πάντα ένα ...φρρρστ σαν φτερούγισμα πουλιού. Ενώ βρίσκονταν στον Αγιο Νικόλαο, όπου την άφηναν τακτικά να κοιμάται προς θρησκευτικήν απολύμανση, ακούστηκε το γνωστό φρρρστ και ήρθε στο ναό η μικρή εικόνα της Παναγίας από το σπίτι της, 813 μ. μακριά, την οποία σημειωτέον είχαν δέσει με σκοινιά οι άντρες, ως η πλέον ρέπουσα προς το φαινόμενο και ατακτιούσα με την Κ.
Της βγήκε όνομα εκ του φόβου που διέχεε η ύπαρξή και η ανεξήγητη, εωσφορική ματιά. Ιδίως η μετακίνηση των εικόνων εμποιούσε ιδιαίτερο δέος στους συμπολίτες. Μια φορά που βάδιζε στους λασπόδρομους την ακολούθησαν κουτάλια, πιρούνια, μαχαίρια δίκην καβαφικής συνοδείας του Διόνυσου. Οχι βόες επί γλώττης αλλά βόες επί κεράμων ανέβαζε· τουλάχιστον άκουγαν τα βαριά ποδοβολητά τους οι γειτόνισσες, όταν τις εφοβέριζε ή τις επιδείκνυε την ανωτερότητα του είδους της η μαϊστρα Καλλιόπη από το Μυλοτίνη, χωριό που το λέγαν και «Βάθος» (ψυχής ανερμήνευτον".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου