Πράσινα...

Στο κοντινό άλλοτε. Εν αρχή ήταν τα «Πράσινα μπερέ», ταινία του 1968 με τον Τζων Γουέιν κ.λπ., έργον πολεμικότατον. Αλλης τάξεως και πράξης όμως πίλοι από εκείνους του μηδέποτε συσταθέντος Συνταγματικού Δικαστηρίου της επταετίας που θα έφεραν επί κεφαλής οι ανώτατες δικαστικές κεφαλές. Κατά δε τους γελοιογράφους της εποχής: «πίλον εις σχήμα κόλουρου κώνου ανεστραμμένου». Σημ. ένδον: Εστρατεύθην με μπερέ (1976) κι απελύθην με δίκοχον (Νοε. 1978) μήνες 28 ακατέβατους εν στρατιωτικώ πλώ. Προχωρώ οπισθοβατών. Στο εξώφυλλο του διασκευασμένου δια παίδες μυθιστορήματος - αναφοράς του Εκτορος Μαλό (δεν τον αναφέρει στο εξώφυλλον ο εκδότης) «Χωρίς οικογένεια» εκδ. Πεχλιβανίδη, ο εμβληματικός γερό Βιτάλι πλανόδιος μουσικός οιονεί επαίτης, καλλιτέχνης της άρπας -ολόκληρη μια ορχήστρα- φορούσε πράσινο καπέλο πλατύγυρο. Το όλον του λογοτεχνικού διαπράγματος δυνάστευε γλυκά τη νιότη μας τη φαντασία, το θυμικό, τη νοσταλγία ακόμα και τώρα. Στο νυν και πόσον αεί; Επί 30 και έτη μόνιμος πέρα-δώθε του κεντρικού πεζόδρομου με τις πικροκαστανιές, ο μόνος επιτηδευματίας ζητιάνος (είναι γραμμένος και στο τοπικόν ΕΒΕ) πολύχρωμος ενδυματολογικά, εκ της έγχρωμης πρώην εργασίας του, σαν τα παιδιά των κάποτε λουλουδιών, εκλιπαρεί σιγαλά: «Μια βοήθεια παρακαλώ για το παιδί μου». Αυτό κάθεται παράμερα (δεν κλαίει όπως ο σουλιώτης στο Σολωμό) και παρακολουθεί με ουδετερότητα τα γεγονότα. Σ’ αυτόν τον πεζόδρομο ομοίως τόσα και χρόνια, κι εγώ στο δώθε κείθε. Είμαστε οι πιο εμφανείς και μόνιμες φιγούρες στην πεζο-καρίνα της πόλεως. Αυτός για τον επιούσιο τρόπο ικετεύοντας κι εγώ τον περιούσιο λόγο αναζητώντας ήγουν «Τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών». Χα, χα, χα, δηλαδή και δηλονότι...