Πως επέρασα τη μέρα που ήταν επέτειος θανάτου του Γ. Σεφέρη, «ότι στα ζωντανά πράγματα δεν υπάρχει αναστολή».
Ως ακολούθως: Στο LIFO άκουσα το Podcast αφιερωμένο στο Γ. Σ. με τη σκέψη του: «Αυτοί οι άνθρωποι μασάνε ομίχλη».
Κοιτώ τις σημειώσεις του ανάκατα χωρίς να ξαναξεφυλλίσω την «Ερημη Χώρα» και τις «Αντιγραφές». Μιαν ξεχωριστή αίσθηση λόγου πέρα από τη φωνή και την ποιητική γραφή. Μετάφραση του MICHAUX «Σου γράφω από ένα τόπο μακρινό». «Θέλω να σας μιλήσω για τη θάλασσα. Οσο και ν’ αναταράζεται, σταματά μπρος σε μια χούφτα άμμο. Μια μεγάλη αναποφάσιστη. Σίγουρα θα ήθελε να προχωρήσει, αλλά να που δεν γίνεται. Αργότερα ίσως μια μέρα, θα προχωρήσει».
«- Μα πέτρα στο δεξί νεφρό επέμβαση στην κλινική «Παμμακάριστος» (κι εγώ σ’ αυτό τη βρήκα αλλά στου «Γεννηματά» Θεσσαλονίκης τη ...φρόντισα).
«Υπάρχουμε διότι κάθε τόσο κάποιος αποφασίζει να δώσει αναστολή της ποινής μας».
«Ανάμεσα μεσάνυχτα και 2 είναι οι καλύτερες ώρες του 24ωρου...»
Εκεί είμαι συνεχώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου