Ερίφιον...

Με αφορμή το αφιέρωμα στο λίαν ωραίο περιοδικόν ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟΝ τχ. 117-118 του ελογιμοτάτου του κ. Γεωργίου Κορδομενίδα, που θα τον έλεγε ο κυρ’ Ντίνος Χρ. στα εσχατόψυχά του, για τα κατοικίδια, έχω μια απορία και μια αμαρτία. Το αφιέρωμα αφορά τα οικόσιτα κατοικίδια μόνον ή και αυτά του βουνού και του λόγγου πρόβατα, γίδια αρνιά, κατσίκια. Αλλά είτε τα αφορούν είτε όχι εγώ την αμαρτία μου θα την εξομολογηθώ. Μικρός που πήγαινα στο Μπαράκο να αρμέξουμε πρόβατα και γίδια και να φέρω το γάλα στο χωριό, την ώρα που μαζεύαμε το κοπάδι, ουρλιάζοντας σαν εξημερωμένοι κανίβαλοι, προς άρμεξιν στη στρούγκα, πέταξα ασημάδευτα μια μικρή πέτρα κι αυτή η χτύπησε ένα κατσικάκι στο κεφάλι. Τι σημάδι ήταν αυτό! Επεσε κάτω και πέθανε σκοτώθηκε, ψόφησε, παρέδωσε το όποιο πνεύμα, τι να πω. Επεσα σε κατάθλιψη πέρα από αυτά μάζεψα από τον βοσκό θείο μου Μηνά, τον λογιότερον των ποιμένων της περιοχής και εποχής. Αν είναι δυνατόν, κι όμως έγινε. Εχω τύψεις από τότε. Ούτως εχόντων των διαπραγμάτων ζητώ συγχώρεση αναδρομικά από τον κ. Γ. Κρδρμνδ. οιονεί περιοδικόν προϊστάμενο και προστάτη, ας πούμε, των κατοικιδίων ζώων.