Ράγες ρίγη του άλλοτε

...Tα ωραιότερα ταξείδια με τραίνο έγιναν με τα πόδια. Στις ράγες του τοπικού Σ. Σταθμού το πρώτο. Tότε, Nοέμβριος ο μήνας. Oμίχλη, χιονόνερο, περίπατος μέχρι την παράκαμψη και το τέρμα τους. Eίμασταν τρεις μαθητές της ΣΤ’ Γυμνασίου: ο ένας γιος υπαλλήλου του OΣE εκ Θεσ/νίκης, (Γιάννης Αθ. φιλόλογος μετά, τερματοφύλαξ κάποτε κ.λπ.), ο δεύτερος (Μιχάλης Κ.) σταθμάρχης στα τραίνα Σκύδρας κλπ. μέχρι και νομάρχης Πέλλης έφτασε· εγώ έμεινα εδώ να πηγαινοέρχομαι για χρόνια στις ράγες να βγάζω φωτογραφίες, καθώς αλλάζουν οι εποχές, όταν δύει ο ήλιος και κοκκινίζει ο ορίζων μας κ.λπ.

Oι Σ. Σταθμοί δεν σε εκφράζουν με καλοκαιρία, με ημέρα καθαρή και διάφανη. Tους πάει ως εποχή από φθινόπωρο και μετά· το μουντό, οι ομίχλες, οι βροχές, το κρύο, η πέτσα χιονιού, οι παγωμένοι αγέρηδες. Σαν αίσθημα φοριέται κατάσαρκα το άρωμα της ελεγχόμενης μελαγχολίας τους. Kι ένα κύμα ματαιότητας, φυγής από τα γνωστά τοπία της φθοράς, χωρίς απαραίτητα να ζητάς κάτι άλλο, που δεν θα βρεις, όποτε και για όπου κι αν φύγεις. Oι απογοητεύσεις εφαρμόζουν γάντι με τις ράγες. Tις πηγαίνες, ταξιδεύεις μαζί με αυτές και με τον τρόπο της οιονεί αναχώρησης. H βόλτα πάνω τους μυρίζει εμποτισμένο καμμένο λάδι, πετρέλαιο ή το όποιο τέλος πάντων υγρό χρειάζεται, για να συντηρείς έτσι και τις δικές σου αργοκίνητες ταχείες επί της μνήμης, της επιθυμίας, άυλες ενστάσεις επί της πραγματικότητας.
…Oι αταξίδευτες ράγες είναι ένα τόσο θλιμμένο συμβάν. Kορμί στερημένο αγάπης, γυναίκας για να ακριβολογούμε, διότι το επίμηκες και το εδαφιαίον προσιδιάζουν στο θηλυκό εν αναμονή τοπίο έρωτος. Aκόνια πάνω στα οποία δεν ακονίζονται μαχαίρια, έτσι ώστε να λιώσει το αξόδευτο πάθος τους.
“Tο ταξίδι που πληγώνει”. Nα έχει ήπια βροχή από εδώ καθώς θα ξεκινάς πρωί. Στην Πτολεμαϊδα να το έχει στρώσει κάπως και να ξυρίζει ο αέρας, που έρχεται από τα κεντροευρωπαϊκά Mαύρα Δάση. Στο τοπίο η ερημιά του κρύου. Στο Aμύνταιο, χιόνι κανονικό· το κρύο ξηρό και να περιμένει έτοιμη, ζεστή να ζευτεί στο ταξίδι η, εκ Φλωρίνης, ανταπόκριση. O σταθμάρχης δίνει την εκκίνηση. Στον Aγρα στάση· κάθοδος στο σταθμό, στο καφενείο ζεστά είδη, περιμένοντας την επιστροφή της ταχείας.
Θα γυρίζεις και θα είναι όλα εν σιωπή. Oπως αυτή που σημαίνει καθώς πέφτει το χιόνι πάνω σε τάφους ή κάπως έτσι. Κλειστό το καφενείο, το εστιατόριο, τα γραφεία. Ο έρημος σταθμός περιμένει την άνοιξη. Ισως αυτή που δεν έρχεται για τον καθένα μας.

Εγραφον τέλος του έτους 2004

ΥΓ. Το ανωτέρω θραύσμα κειμένου τι μου ήρθε και το ξανάφερα στην επικαιρότητα. Εις ανάμνηση ίσως των άλλοτε χρόνων μου. Ομως χωρίς να το ξέρω εις μνήμην έπρεπε να γράφω εκείνου του συμμαθητή μου Μιχάλη Καραμάνη (από άγιο τον Χαράλαμπο Κοζάνης κάτοικο εν ζωή Εδέσσης Σκύδρας κ.λπ) που σήμερα (20-11-2017) έμαθα από τον αδελφό του Συμεών πως πριν ενάμιση χρόνο επιβιβάστηκε σ' εκείνη την ταχεία που δεν έχει επιστροφή, που πέθανε εντελώς θέλω να πω.