Για
χρόνια βρισκόμουν σ’ ένα λάθος. Το παρακάτω ποίημα δεν το θυμόμουν και καλά αλλά
το άκουσα πρώτη φορά από τον καθηγητή στο Γυμνάσιο Γ. Αντωνόπουλο, εκ Τσοτυλίου.
Το αναπαρήγαγα έκτοτε περιγραφικά, κυρίως στην κατάληξή του. Νόμιζα εκ
των υστέρων, τον καιρό
της νεαροσύνης κι αριστεροσύνης πως ήταν του Ναζίμ Χικμέτ
ποιανού άλλου. Αυτόν ήξερα. Κι ήμουν σε πλάνη μέχρι εψές. Είχε τελειώσει μια εκπομπή
στην ΕΡΤ για τον Ντίνο
Χριστιανόπουλο και ξεφύλλιζα ένα τχ. της ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ του 1962· στη σελίδα
«Σύγχρονοι Τούρκοι ποιητές» διάβασα αυτό το ποίημα του ΜΕΤΙΝ ΕΛΟΓΛΟΥ
Μια που κατεβήκαμε στην Πόλη
είπαμε να φωτογραφηθούμε
Το
λέμε στους λόγους στα βιβλία μας
Ποζάρετε
σαν κύριοι
Ξεχάστε
για λίγο το χωριό
Την
ξηρασία, τον πυρετό, τ’ αρωστημένο βόδι.
Σταθήτε,
ντρέττοι σα χορτάτοι
Πάρτε
μιαν όψι ακτινόβολη
Θα
σας φωτογραφήσω ν’ αφήσετε ενθύμιο στα εγγόνι σας
Γελάτε
ντε
Και
μη μ’ οργίζετε
Συμπάθα
μας κυρ’ φωτογράφε
Δε
μάθαμε ποτέ μας να γελάμε.
(Μετ. Τ.Α. από το
περιοδικό της Πόλης «Πυρσός»
ΥΓ.
Φαίνεται πως ο καθηγητής ήταν συνδρομητής της τότε «Διαγωνίου» κι αυτό
έκανε σήμερα τη μνήμη του πιό ανάλαφρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου