Φυγές

Δύσκολο, δε λέω, το μάζεμα των προσωπικών σου πραγμάτων από ένα δημόσιο χώρο και από μια θέση την οποία υπηρέτησες χρόνια. Εχει τα στοιχεία μιας βαριάς, βουβής συγκίνησης· και την αίσθηση του ατέλειωτου επί του έργου και του αδικαίωτου επί του προσωπικού. Αλλά κανείς δεν είναι μόνιμος κι αναντικατάστατος εννοείται. Μετά το πρώτο «πένθος» συνηθίζεις κι αυτό είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση. Χάνεις ανθρώπους και συνηθίζεις για θέσεις κι αξιώματα θα μιλάμε! Κανένα δημόσιο πρόσωπο δεν ολοκληρώνεται σαν προσωπικότητα αν δεν περάσει από την ήττα και την απομάκρυνσή του. Κι αυτό για τα πρόσωπα της Αυτοδιοίκησης που σιγά σιγά μαζεύουν τα προσωπικά τους είδη από τα γραφεία τους για να αφήσουν τη θέση τους στον επόμενο νικητή τους που θα αναλάβει με την αρχή της Ινδίκτου.

                  «...1η Mαίου 2003. Πριν χαράξει στη Bιβλιοθήκη μάζευα τα τελευταία μου πράγματα· μαζί και δύο φωτογραφίες, μία της Δήμητρας που παίζει πιάνο και η άλλη με τη μάνα μου στο γραφείο, από το οποίο έφευγα οριστικά...» (Το τέλος από το «Ταξιδιωτικό στα βιβλία· μαθητεία στο ταξίδι» εκδ. του 2011).