Οταν ήμουν μεταξύ της
Γ’ και Δ’ της εξαταξίου μαθητικής μου θητείας ήμουν και λαθραναγνώστης κάθε
πρωί του «Ελληνικού Βορρά» στο καφενείο των δεξιών συγχωριανών (στο άλλο διάβαζαν
τη «Μακεδονία» και σύχναζαν όπως θα λέγαμε σήμερα οι της πολυπαθούς και πολυσυζητούμενης
Κεντροαριστεράς ) περιμένοντας το αστικό λεωφορείο να μας πάει στην πόλη. Εκεί
διάβασα μίαν πρωίαν για ένα μεγάλο διαγωνισμό με ερωτήσεις ιστορίας,
γεωγραφίας, λογοτεχνίας και με πλείστα δώρα στους νικητές. Μέχρι και ταξίδια τους
επιφύλλασαν. Μεταξύ των ερωτήσεων που με παίδεψαν και αναγκάστηκα να καταφύγω
σε γειτονικές εγκυκλοπαίδειες ήταν και η ερώτηση ποιός έγραψε το «Ράινεκε Φουξ».
Το βρήκα, απάντησα, δεν κέρδισα λόγω μη
κληρώσεώς μου. Το ξέχασα, άλλωστε ούτε
που το ήξερα πριν. Ούτε την ερμηνεία του τίτλου είχα
φροντίσει να μάθω.
Πέρασαν δεκάδες χρόνια όταν είδα το
βιβλίο να κυκλοφορεί στις εκδ. Νεφέλη (2010).
(«Γραμμή» στο άλλοτέ μου «αντιλάλησε» η
νοσταλγία.)
Η πρώτη κυκλοφορία
του ήταν το 1794. Η μετάφραση στα ελληνικά του Ι. Γρυπάρη (1916) και στο βιβλίο
υπάρχει βιογραφικό σημείωμα του Ι. Ζερβού
για τον συγγραφέα του Γκαίτε. Ετσι γνώρισα «Το Παραμύθι της Αλεπούς» μια
ποιητική αλληγορία τόσο γνωστή στην Ευρώπη
με πρωταγωνιστές την κοινωνία των ζώων που δεν διαφέρει σε τίποτε από
τις κοινωνίες των ανθρώπων. Ενα θαυμάσιο κλασικό έργο.
«...Ο κόσμος έτσι είνε πάντα, ο καθένας
λέει στον τυχερό: πολλά τα έτη της αφεντιάς σου!» και βρίσκει φίλους με το
σωρό. Μα αν τον βρη η δυστυχία, τότε πρέπει να κάμη υπομονή...»
Μάλιστα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου