"Αν, λέω αν..."

Του αγίου Πολυτεχνείου σήμερα και των οσίων πολυτεχνιτών του. Παρά μία τεσσαράκοντα οι επέτειοί του. Εδώ ας σταθώ κι όχι από το φόβο του λάθους αρίθμησης  και του αντίστοιχου ραβδισμού μου. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κάτι γελοία π﷽ντενχιοι κι ιδιως ποιιρόσωπα και οργανώσεις προσπαθούν να με

πείσουν, αφού το φωνάζουν σαν υστερικές οντότητεςί﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αν αγωανς εκε, για το τι έγινε εκείνο το βράδυ στα Πολυτεχνεία (Αθηνών και Θεσσαλονίκης) κι ιδίως ποιό το αληθινό τους νόημα. Αλλοι πως ο αγώνας εκεΧαρης"﷽﷽﷽﷽Θ. με αντεχουν και τιςαν αγωανς εκείνος συνεΧαρης"﷽﷽﷽﷽Θ. με αντεχουν και τιςαν αγωανς εκεχίζεται κι άλλες ά﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιαλες νντεχουν και τιςαν αγωανς εκετέτοιες ιδεολογικές τρίχες. Ναυτία ακατάσχετη χρόνια τώρα. Την κάθε του έτους αυτή ημέρα προσπαθώ να θλίβομαι λιγότεροΧαρης"﷽﷽﷽﷽Θ. με αντεχουν και τιςαν αγωανς εκε από την ημέρα των γενεθλίων μου. Και μόνον δύο τραγούδια τοΧαρης"﷽﷽﷽﷽Θ. με αντεχουν και τιςαν αγωανς εκε «ΜΧαρης"﷽﷽﷽﷽Θ. με αντεχουν και τιςαν αγωανς εκειλώ» και «Χάρης» από τις «ΑρκαΧαρης"﷽﷽﷽﷽Θ. με αντεχουν και τιςαν αγωανς εκεδίες 1  7  8» του Μ. Θ. με αντέχουν.

ΥΓ. «Αν, λέω αν...» δεν είχαμε το Πολυτεχνείο, (με το συμπτωματικό εγκλεισμό εκεί μέσα των φοιτητών της Νομικής που περνούσαν από κει μετά τη συνέλευσή τους και το κυνήγι τους από την ασφάλεια), αν προχωρούσε η ελεγχόμενη πολιτικοποίηση του καθεστώτος της Δικτατορίας, θα είχαμε την ούτω πως μεταπολίτευση με το θλιβερό πολιτικό σύστημα να την αγκαλιάζει με άφατον ηδονή, την Κύπρο κατακτημένη, κατ’ ακολουθίαν δε τη σημερινμημα ﷽﷽﷽﷽﷽ τωβσαμε την αξιζαμε καιμαλιστα με ττην ή χρεοκοπία; Μήπως τελικά η ελευθερία που βιώσαμε ήταν αναντίστοιχη  του τιμήματος που πληρώσαμε και πληρώνουμε στην κυριολεξία και μεταφορικά.

                              (Στη μνήμη του Κυριάκου Σιδηρόπουλου εκ Μαυροδενδρίου τότε)