-Που πάτε ορέ...

            

«Ορη τα υψηλά ταις ελάφοις πέτρα καταφυγή τοις λαγωοίς», ο 103ος ψαλμός. Τα ελάφια άγνωστα  Οως εκ τουτυτους κι επιτ ππλέον αλλά οι λαγοί περνοΟως εκ τουτυτους κι επιτ πύσαν σαν λαγοί και μας κοιτούσανΟως εκ τουτυτους κι επιτ π διαπορούντες και χοροπηδώντες ότι σήμερα Τετράδη και οι κυνηγοί εθερο τους υς ρο τους ηδώντες ότισα στην κορυφίχαν το ελεύθερο του σκοτωμού τους.

         -Αχ, που πάτε ρε...τους φώναξε ο Ν.

        

Είμασταν στην κορυφή της Βίγλας, γεμάτη κεραίες της ελεύθερης, πολυεθνικής τηλεφωνίας -μαζί κι αυτή που γκρεμίσαμε στη Λευκοπηγή και την  μεταφύτευσαν εκεί- και στρώσαμε σε πλαστικό τραπεζομάνδηλον τα εικονιζόμενα ελέησουν﷽﷽﷽﷽﷽﷽ πιγευστοι νοειαι ησανσα στην κορυφ και το τσουν﷽﷽﷽﷽﷽﷽ πιγευστοι νοειαι ησανσα στην κορυφσίπουρο  με γλυκάνισο εννοείται ότι, όπως είπαμε, δεν είμεθα ως οι άγευστοι σουν﷽﷽﷽﷽﷽﷽ πιγευστοι νοειαι ησανσα στην κορυφνότιοι, κι όχι μόνον τελικά.

         - Μαζί παρέα τα φάγαμε λοιπόν όλα, το ομολογούμε κι ας μας πιάσουν...

         Κι ο Νίκος ο «Μποέμ» πρωταγωνιστής στους «Βοημούς της μνήμης» στις «Συγκεχυμένες αγάπες» μας διηγούνταν:

         «Ο Γλη 9και 10 ﷽κ σθνεμα να δουν τον παπαφλες"κορυφγόρης τ' Π 9και 10 ﷽κ σθνεμα να δουν τον παπαφλες"κορυφρ. κι ο Κολιός τ’ Μ. μόλις σχόλασαν από τη δουλειά στη Λιπτόλ ή μήπως ΔΕΗ, π σινεμά να δουν το έργο πφαλεσσισαυ αοτε ωρ»ήγαν σινεμά να δουν το πατριωτικό έργο «Παπαφλ 9και 10 ﷽κ σθνεμα να δουν τον παπαφλες"κορυφέσσας» ως καλοί νεοέλληνες. Ομως ζύγωνε ή ώρα να φύγει το αστικό λεωφορείο για το χωριό, 9 και 10 το τελευταίο δρομολόγιο, και έτσι 9 και 5 σηκώθηκαν και πέρασαν σκυφτοί μπροστά από την οθόνη. Τότε ακούστηκε απ’ α  Θελουμε ουμε τον αστικλο κυρ Παπφαλεσσισαυ αοτε ωρυτήν το βροντερό του γενναίου ήρωος Παπαφλέσσα προς τα παλληκάρια του που ήθελαν να λακίσουν...

         - Που πάτε ορέ!

         Πάγωσαν οι δικοί μας. Τους έφυγαν οι τσάντες απ’ το χέρι κι ο Κολιός τ’ Μ. ως πιο ετοιμόλογος, απάντησε στη φωνή:

         -Θέλουμε να προλάβουμε το αστικό κυρ’ Παπαφλέσσια!