Εν
αρχή ην...
Ραχήλ
της Βίβλου (σύζυγος Ιακώβ μητέρα Ιωσήφ και Βενιαμίν), της ποίησης (η
αλληλογραφική μούσα και λίαν ωραία νεαρά Ελενίτσα Κόρτζα, του επίσης λίαν
ενήλικου αλλά μεγάλου ποιητού Κωστή Παλαμά), της ζωγραφικής η κυρία πόρνη της πόλης
Αρλ, του Β. Βαν Γκογκ, εταίρα κάπως φλογερή, η οποία του ...έφαγε τ’ αυτί (κι
όχι τ’ αυτιά), μέχρι και της πολιτικής με την ενταύθα πολιτευομένη και πολυ-ερωτευμένη
με τις ερωτήσεις προς τη Βουλή, ομώνυμη βουλευτίνα της πόλεως Πτολεμαίδος
(άλλοτε Καϊλάρια) σώματι μέρος και ευλαβικό μέλος της μητροπόλεως Φλωρίνης,
Πρεσπών και Εορδαίας.
Σημειωτέον πως τα κατά συνθήκην μέγιστα
ψεύδη μιας Βουλής, ας πούμε και αυτής της σχεδόν κωμικής που μας προέκυψε μετά
την πολιτική κονιορτοποίηση, και την τόση χαλαρή κι άνετη ως προς τη διανομή
των εδράνων της τήδε κακείσαι, είναι οι ερωτήσεις, οι επερωτήσεις, οι
εξεταστικές επιτροπές κ.λπ. τρίχες που όμως λειτουργούν ως φενάκη στα μάτια των
ψηφοφόρων. Ολα για το τίποτα και τίποτε για το όλον ειμή μη μόνον δια τον ένα ή
την μία.
“Γράμματα στη Ραχήλ” Κωστή Παλαμά μια έκδοση
του βιβλιοπωλείου της Εστίας έτους 1985 με επιμελητή τον φιλόλογο Γ. Π. Κουρνούτο.
Περιλαμβάνει 255 γράμματα κυρίως, αλλά και ποιήματα όπως κι αφιερώσεις σε
βιβλία που της έστελνε. Προήλθαν από μια τυπική γνωριμία η οποία βαθμηδόν εξελίχτηκε
σε αισθηματική διάθεση και στο τέλος έφτασε στην παραφορά του ποιητού προς τη
νέα, ωραία και λίαν ασθενική κόρη. Οι ανταμώσεις τους στο Κελλί του ποιητή, σε
φυσιολογικές συνθήκες, γινόταν δις της εβδομάδος, δημιούργησαν σιγάθεν μια
ατμόσφαιρα περιρρέουσα ερωτική καθώς ο ποιητής βρήκε στο πρόσωπο, την ύπαρξη
και την εν γένει πνευματική υπόσταση, της Ελ. (Ραχήλ) μια αιθέρια οντότητα,
μούσα, θεά, μικρή πατρίδα κάθε διαφυγόντος συναισθήματος, Chere
Clarte,
η οποία του σάλεψε ελαφρώς τα φρένα. Σχεδόν
απο-τρελάθηκε δημιουργικά αφού αφέθηκε σ’ ένα παραλήρημα επιστολικό (σχεδόν
μονομερές) κι ημερολογιακό συνάμα. Τα «Γράμματα...» και μόνον ως ανάγνωσμα από
χτεσινούς και σημερινούς, αφήνει μια μοναδική αίσθηση ωραιότητος. Σ’ αυτή τη μοναχική στάση και διάθεση που ξεκινά
ανώδυνα το 1921 και ξεθωριάζει το 1935, ενδιαμέσως υπάρχει μια παραφορά
επιστολών, αισθημάτων, ποιημάτων και όλα (και δύσκολα) τα άλλα των δυσανάλογων
κι ατελέσφορων ερώτων.
«Οπου στέκομαι όπου πάω
-Θα στο πω!
Με το νου μου λέω: - Δε σ’ αγαπώ
σ’ αγαπάω.»
Γράφει (Για ποιά; Τι για ποιά;)
κλεισμένος στο κελί του ο απόκοσμος, δειλός, μέγας της ποίησης Παλαμάς:
«Γιατί Ραχήλ την έκραξα;
Δεν ξέρω, Δέσποινά μου,
Μπορεί έτσι την εικόνα της
Να την κρατώ μπροστά μου.
Ραχήλ! Και μονο τ’ όνομα
Τραγούδι ως να είναι ωραίο,
της πάει Ραχήλ τη λέω
κ’ είναι ως να τραγουδώ
κ.λπ.
Αυτό
είχαν υπ’ όψιν και το πως έκραξε ο Κ. Πλμς τη δική του Ρχλ και προσπαθούν τώρα
οι διάφοροι λόγιοι του δημοσίου, κυρίως του ιντερνετικού λόγου, να κράξουν με
ποικίλους τρόπους την εν λόγω βουλευτίνα, η οποία διασχίζει το νομό δίχα και
καθέτως (κι ακαθέκτως) ερωτώντας (πάει στην πόλη) κι επερωτώντας (τη γυρίζει)
και δεν αφήνει χωριό που πανηγυρίζει να μην το επισκεφτεί ή άρρωστες κοινωνικές
καταστάσεις που τις χτυπά η πολιτική αδικία, να μην επιληφθεί, ερώ ή επε-ρωτούσα.
Το βιβλίο το οποίο εντελώς αραιά και
που κοιτούσα, με την τωρινή αφορμή είδα πως στην πρώτη σελίδα έχει ένα σημείωμά
μου, κι ένα βέλος ξεκινούσε από το όνομα Ραχήλ κι έγραφε: «η γυναίκα στο μπουρδέλο
της Αρλ για την οποία ο Βαν Γκογκ έκοψε τ’ αυτί». Το έψαξα κάπως το ζήτημα το
οποίο μπορεί και μην έχει κι έτσι.
Αντιγράφω:
«Μια νύχτα του Δεκεμβρίου του 1889
εξαφανίστηκε ένα τόσο ζωτικό όργανο. Ο ίδιος έλεγε αργότερα ότι δεν θυμόταν
τίποτε. Και το μόνο που προκύπτει ως πραγματικό γεγονός από τις εκθέσεις των
αστυνομικών είναι ότι την ίδια νύχτα ο ζωγράφος πήγε σε έναν οίκο ανοχής για να
παραδώσει στην αγνώστων λοιπών στοιχείων ιερόδουλο Ραχήλ το κομμένο με μια
λεπίδα αφτί του λέγοντας: «Φύλαξέ το σαν τα μάτια σου». Οι αστυνομικοί έκριναν
μεν κατόπιν ότι ο δράστης ήταν ένα με το θύμα· η κρίση τους όμως στηρίχθηκε αποκλειστικά
και μόνο στη μαρτυρία ενός άλλου ιδιοφυούς ζωγράφου, του Πωλ Γκογκέν, που
εκείνη την εποχή συζούσε σε ένα είδος κοινοβίου με τον Βαν Γκογκ στην πόλη Αρλ
της Νότιας Γαλλίας και ήταν, όπως διαβεβαίωσε, αυτόπτης μάρτυρας του
«απονενοημένου διαβήματος».
Εν τω μεταξύ τ’ αυτί της πολιτικού δεν
ιδρώνει από τέτοια ιστορικά και καλλιτεχνικά προηγούμενα και ούτε φυσικά
υπάρχει φόβος να της το κόψουν, πολύ δε περισσότερο για χατήρι της να κοπεί
κάποιου άλλου. Αλλάξαν οι καιροί μας, και το πολύ να της φάνε τ’ αυτιά και τα
μάτια ή με τα μάτια, οι πολιτικοί της αντίπαλοι κυρίως εσωκομματικοί ή ελαφρώς
πλαγιοκομματικοί γείτονες, πρώην κοινά παλικάρια καμένα από τον γίγαντα αρχηγό
“Καμμένο” όχι συγκαμένο αλλά στη ζώνη του πολιτικά διακεκαυμένου υπάρχοντα, που
ζήλωσαν τη δόξα της αναδυόμενη από το πουθενά των κυμάτων αλλά και από τα θολά
των αντιμνημονιακών (τρομάρα τους) λυμάτων!
Βέβαια η ελάσσων πολιτική μας ιστορία
έχει να επιδείξει πολιτικά κομμένο αυτί, απότοκο εσωκομματικών πολιτικών παθών,
άρα τίποτε να μην αποκλείουμε. Ετσι στα άγρια γεγονότα (σιγά το πράγμα δηλαδή
για την εν γένει ιστορία μας) του 1956 στην Τασκένδη μεταξύ Ζαχαριαδικών κι
αντιπάλων τους, ο Πάνος Δημητρίου ιστορικόν στέλεχος του ενιαίου (τότε) Κάπα
Κάπα (κι εδώ μου ‘ρχεται ο βλάσφημος συνειρμός με το πολύ αργότερα λεγόμενο “το
πολύ το Κάπα Κάπα κανει κ. λπ”) αλλά και του μετέπειτα ΚΚΕ εσωτ., υπέστη
δάγκωμα στ’ αυτί και κόψιμο μέρος του, όπως ο Βαν Γκογκ, από εσωκομματικό
σύντροφο και του έμεινε έκτοτε “Κ’τσιόφκου” όπως λέμε στο κοζανίτικο ιδίωμα.
Τον κοιτούσα τα νεότερα χρόνια στη Θεσσαλονίκη αλλά και αργότερα και λυπόμουν
ορισμένως για την κατάσταση. Θυμόμουν πως την αυτή μοίρα είχαν γίδια και
πρόβατα που ζούσαν σε κοινή κοπαδική κοινότητα και υφίσταντο ωτότμησιν ειδική για
να τα γνωρίζει ο νοικοκύρης τους. Προσπερνούμε φυσικά το κοπέν υπό του Πέτρου ωτάριο
του Μάλχου που επικολήθει πάραυτα
υπό του Κυρίου
εκείνο το βράδυ της Προδοσίας ως μη συντελεσθέν τελικά.
(Σημ. Ενδον. Οχι, το σημάδεμα στ’ αυτί
δεν το χρησιμοποίησαν οι καθολικοί κι ειδικοί διάδοχοι εκείνων των συντρόφων
της Τασκένδης για τα κατοπινά μέλη στα κοπάδια τους. Τώρα όσα έμειναν ακόμα σε
στάνες και στρούγκες, ελεύθερα ή σταυλισμένα, μαρκάρονται με κίτρινο σημάδι στ’
αυτί, όπως με το άστρο οι Εβραίοι τότε, εντολή της Ευρωπαϊκής Ενωσης (για ν’
αποφεύγονται οι διπλοεπιδοτήσεις αυτό το εθνικό σπορ στο οποίο είχαν επιδοθεί
ως πανέξυπνοι οι νεοέλληνες γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Είναι μέσα κι αυτές σ΄
αυτά που μας ζητάν τώρα πίσω οι τελευταίοι τροϊκανοί απεσταλμένοι της ΕΟΚ των
μονοπωλίων και των μνημονίων, οι οποίοι κατόπιν παρακλήσεών μας,
ήρθαν ...κατέχουν τη χώρα μας και μας αλάλιασαν.
“Γυναίκα του Ιακώβ και μητέρα του Ιωσήφ
και Βενιαμίν ήτο επίσης Ραχήλ. Όταν ο Ιακώβ κατέφυγε στην Παδάν-αράμ, για να
γλιτώσει από την οργή του αδερφού του Ησαύ, αφού με δόλο πήρε την ευλογία του
πατέρα του (Γένεση 27:35), έκανε συμφωνία με τον Λάβαν, κατά την οποία έπειτα
από επτά χρόνια εργασίας, η Ραχήλ θα γινόταν γυναίκα του. Ο Λάβαν όμως τον
υποχρέωσε μετά τα 7 χρόνια εργασίας να πάρει για γυναίκα του τη Λεία, αδερφή
της Ραχήλ. Η αγάπη του Ιακώβ ήταν τέτοια που δούλεψε άλλα 7 χρόνια για να
αποκτήσει τελικά την αγαπημένη του Ραχήλ ως σύζυγο. Όταν η Ραχήλ έφυγε από το
πατρικό της σπίτι, πήρε μαζί της τους οικογενειακούς θεούς, τα
"θεραφείμ", τα οποία κατά τις συνήθειες της εποχής εκείνης,
θεωρούνταν σαν μια αναμφισβήτητη απόδειξη των δικαιωμάτων επί της ιδιοκτησίας
της οικογενείας.
Τώρα πως συνδέουμε τη Βιβλική με την
Ανεξάρτητη Ρχλ.; Ο σύζυγος της,
διαβάζουμε απεσπάσθη σε γραφείο άλλου βουλευτού του κόμματός της. Καλά έκανε.
Εφυγε κι αυτός από την οικογενειακή, πολιτική στέγη πήγε σ’ άλλη και περιμένει,
αλλά όχι και 7+7 χρόνια για να συνυπάρξει εκ νέου με την Ραχήλ του. Οτι οι Ραχήλ
παντός καιρού και τρόπου (βιβλικές, ποιητικές, εικαστικές, πολιτικές και
πολίτικες) χαράζουν όπου βρεθούν
την ιστορία, θέλω να πω: «Δεν είναι γυναίκες παίξε γέλασε και τα προηγούμενα
του Ιακώβ, του Παλαμά και του Βαν Γκογκ (μέχρι εκεί) δείχνουν του λόγου το
ασφαλές».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου