Αν υπήρχε στους τελευταίους Ολυμπιακούς
αγώνες αγώνισμα στα 500 μέτρα (άνευ σταθμών) στο τρέξιμο -το βάδην αποκλείεται
ως εύκολο- ο Αντώνιος
Παπαβασιλείου κάτοικος Γρεβενών -σπίτι και γραφείο άνω κάτω
όροφος, δίπλα στο
ποτάμι Γρεβενίτης, παρόχθια αναβαθμισμένου αν και χωρίς σοβαρά
ροή νερού, θα το πάλευε με αξιώσεις. Η έκδοση εβδομαδιαίας εφημερίδας (βρέξει χιονίσει ανελλιπώς) άθλημα
έστιν αντοχής αλλά και γρηγοράδας και "έγκλημα" καθ-αφοσιώσεως σε
κάτι. Ξέρετε πολλούς ν' αφοσιώνονται σώματι κάπου και ν' αφομοιώνονται ψυχή απ'
αυτό. Ενα διαρκές τρέξιμο σκέψης, ψυχής, ποδιών, κι ιδρώτος -ιδίως αυτού, που
ρημάζει τα εσότερά σου. Μάλιστα όταν ο αριθμός 500 σημαίνει τόσες αντίστοιχες
εκδόσεις άρα εβδομάδες, άρα χρόνια -πάνω από δέκα- τότε έχουμε ένα δέκαθλο
βαρβάτο που όμως προσιδιάζει στους λεπτοφυείς των αισθημάτων παρά των
αισθήσεων.
Μια θημωνιά στάχυα οι σελίδες του (των "Χρονικών Δυτικής
Μακεδονίας" δηλονότι), από κείνες του παλιού καιρού που τις αλώνιζαν πατόζες
-όπως αλωνίζει τα χρόνια ο καιρός, δεμάτι δεμάτι
τις δεκαετίες- κι αυτός νέος να έρχεται
με την πλέον σύγχρονη εκτυπωτική "αφήγηση" (ωχ, όρος βαρύς
ήχος πλάγιος) αλλά από την παλαιά κι εγγράμματη δημοσιογραφία-λογιογραφία. Περί
το δευτέρου έχω ιδίαν
γεύση+γνώση από τις παρεμβάσεις του στην ημετέρα Παρέμβαση και από τους
κοινούς τόπους που μας συνέχουν και ανθρώπους του νυν
που μας συντρέχουν Ενδεικτικά: Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος Χαλκίδα, μοναχός Μωυσής
αγιορείτης, Π. Β. Πάσχος, Π.
Πεντέλη και Λευκοπηγή και τους στο αεί Ζ. Λορεντζάτο, εντάξει και τον Αλεξ.
Ππδ., αυτό μας έλλειπε να λείπει . Ας πω και κάτι γραφικούς ημίσαλους κελλιώτες
και σκητιώτες κ.α. "κυκλικά ερείπια" της σκέψης και πράξης, ου
μη αλλά και κάποιους μοναχικούς Κιχότες
της μπλοκόσφαιρας.
Και να ζηλεύω συνεχώς τη βιβλιοθήκη
του, λες κι ανάγκη έχω από βιβλία. Γνωρίζει τόσο καλά την αγγλική, χωρίς στιγμή
να έχει "υπερεξαγγλισθεί" -μόλις διάβασα τη λέξη αυτή του
Βιζυηνού- τα διαβάζει απευθείας στο "καθαρό "της και συμμαζεύει
αγγλόγλωσσες παλιές εκδόσεις, τις οποίες
λαχταρώ.
Ενθυμούμενος του Βίκτωρος Ουγκώ τους
"Εργάτες της θάλασσας" που συνθλίβονται από τα γιγάντια χταπόδια κι
άλλα υποθαλάσσια τέρατα και σημεία, οι ούτω πως εφημεριδάνθρωποι είναι οι
καθημερινοί εργάτες του πνεύματος ξηράς. Χαμένοι σε μια θάλασσα μελάνης
("να 'ταν η θάλασσα μελάνι..."), λέξεων, εικόνων γεγονότων αλέθονται διαπλάθοντας
(όσο μπορούν )
τα εξωτερικά διελαθόντες (όσο βαστούν) στα μέσα τους, αναπνέουν με το μπουρί
την αγωνία της επιβίωσης ως έντυπη πράξη - τους κατανοώ αφού περιδινίζομαι κι
εγώ περιοδικώς στα εκδοτικά. Νοιώθω έτσι
την καθημερινή ψυχοσωματικοσπατάληση του Α. Π. για να υπάρξει το τελικό προϊόν σε συγκεκριμένο αδίστακτο χρόνο
Ενα δαιμόνιο (δημιουργικό) καθημερινά
χοροπηδά γύρω τους (του) και τους τραβολογά. Ανθρωποι σαν το Α.Π. "ακριβοί", που
διακονούν την εγγράμματη δημοσιογραφία, το τονίζω διαρκώς ότι είναι
δακτυλοδεικτούμενοι στους βάλτους της εφημεριδο-αγνωσίας και ραδιοτηλεοπτικής
εικονοφωνολαγνείας, είναι οι ήρωες κι οι αντιήρωες της δημόσιας εικόνας μας.
Αυτήν διαιωνίζουν (άσε αν
τους διαολίζει) στο χρόνο για τις επόμενες ...γενεές
(σιγά;) κινούμενοι οι πλείστοι στη θορυβώδη αφάνεια, αφού στην επιφάνεια
είθισται να επιπλέουν οι φελλοί και τα όζοντα π(τ)ώματα παντός καιρού.
- Δι' ευχών...
Στα
9ημερα της Παναγίας, 2012
O
Λευκοπηγής και Κοζάνης
Β.
Π. Καραγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου