Ανωνύμου του Ελληνος μπλογκοβλακός, απόλογος

 

‘Ανθρωπός τις φέρων στο χέρι ορολόγιον ανάποδα και γάντια από μαλλί προβάτου, λίαν φθηνά (5 ευρώ) και ζεστά, παραγωγή της γουνικής βιοτεχνίας (άπειρες κι αξεπέραστες οι οικιακές παντόφλες) Θωμά Παπαστεργίου στην Ανω Κώμη, φέρει δε περιπλέον και δύο νάυλον «πήρας» κατά Αίσωπον. Η μία, η λεπτοφυής κι αβαρής με δυσανάγνωστο το περιεχόμενό της απ’ έξω, περιέχει τα εξής: α. Βιβλίο ποιήσεως  του Γιώργου Βέλτσου ονόματι «Ανάποδα οδεύει ο δολοφόνος» εκδ. Καστανιώτης –Διάττων («Ωστε αυτή είναι η ζωή του ανθρώπου;/Ο πάταγος της πτώσης από την βαθμίδα;/Η επαύξηση;/Το σώμα του/-Πράγμα και δέρμα-/που πυκνώνει; /Ο χρόνος που τον παραπλανά;/Η λύσσα;..»), β. Βιβλίο ποιήσεως της κυρίας Κατερίνας Αγγελάκη Ρούκ «Μεταφράζοντας σε έρωτα της ζωής το τέλος», (« Ετσι κι ο Θεός, σκέφτηκα, αν υπήρχε/ δεν θα ξέραμε ποτέ αν η φαντασία του μας γεννάει/ή μας περιγράφει και γελάει...»), εκδ. Καστανιώτη, γ. έντυπον ένθετο  για τα βιβλία της εφημερίδος «Ελευθεροτυπία». Η άλλη σακούλα που φαίνεται το περιεχόμενό της και το αναγνωρίζουν αμέσως πάντες έχει ένα αγαθό, ειρηνικό και ακίνδυνο λάχανο («λάχανα πουλί μ λάχανα...»).

         Το σημασία μπορεί να έχουν τα παραπάνω αντιφατικά μεταξύ τους είδη, με αυτόν τον ιστότοπο, μπλοκ συνήθως ονομάζουν, τα οποία είναι εκατομμύρια (μήπως και δις) διευθύνσεις και τόποι λόγου και διαλόγου, στο διαδικτυακό μας σύμπαν, γεγονός όμως που καθιστά αυτές τις προσπάθειες αναγνωστικά ατελέσφορες ως εκ της πληθύος τους; Είναι εντελώς προσωπικά, μοναχικά, οιονεί περιοδικά ηλεκτρονικής υφής, στα οποία εκθέτει ο κάθε «βαρεμένος» (οτέ μεν και προικισμένος) διαχειριστής των, τους τόπους και τους τρόπους της ψυχής σε αίθριες ή νεφελώδεις καταστάσεις· παρά πόδας του δε τοποθετούνται διάφορες καλόπιστες ψυχές επί του αναρτημένου θέματος προεκτείνοντας την συλλογιστική του και φορές πιο δόκιμα κι εμπεριστατωμένα. Διάλογος φιλικός κι υγιεινός. Ομως έχουμε κι ορισμένες στην συντριπτική τους πλειοψηφία ανώνυμες (φορές κι ανώμαλες) οι οποίες λαμβάνουν θέση με το κοντό και συνήθως (μετά συγχωρήσεως) με το μακρύ τους επί το πλείστον μη αντιλαμβανόμενοι περί τίνος πρόκειται. Τότε έχουμε τους μονολόγους ευηθών (βλακών στην νεοελληνική για τη σημασία και χρησιμότητα των οποίων στην κοινωνία έχει αποφανθεί λίαν επιτυχώς ο Ε. Λεμπέσης στο μνημειώδες σύγγραμμά του). Εχει το δικαίωμα φυσικά ο οιοσδήποτε να μιλά και να γράφει αφού «γομάρι που βγαίνει  στο παζάρι  θα ακούσει κι απ’ αυτούς που ξέρουν κι απ’ αυτούς που δεν ξέρουν», άρα και να τ’ ακούει χωρίς να σβήνει, λίαν εύκολη πρακτική,  εκτός κι αν η υβριστική διάθεση του ανωνύμου, περάσει τα ελαστικά έως διαρρήξεως, εσκαμμένα της ανοχής κι αντοχής των μπλο-κυρίων.

         Γνωστά περίπου όλα αυτά.

         Σκέπτεται ο διαχειριστής του παρόντος (στο στρατό διετέλεσε και διαχειριστής επιταγών υπηρετών στο στρατιωτικό ταχυδρομικό σώμα, αλλά όχι και διαχειριστής  επί των οικοδομικών κοινοχρήστων) πως ό,τι φιλοξενείται κάτωθεν των αναρτήσεών του, χαρακτηρίζει και τις κατηγορίες των αναγνωστών αλλά και σχολιαστών. Ομοιάζουν το λοιπόν κατά τάξιν με το περιεχόμενο που έχουν οι δύο ανωτέρω σακούλες. Ετσι:

         α. Υπάρχουν υψηλού επιπέδου φίλοι αλλά Γ. Βέλτσου.

         β. Λίαν αισθαντικές οντότητες κατά ευαισθησίαν όμοιες της ποιήτριας Κ. Α. Ρούκ

         γ. Συγκροτημένοι μέτοχοι του πράγματος που προσομοιάζουν με την ύλη του φιλολογικού ένθετου.

         δ. Η πιο χοντρή κατηγορία πελατών, τα λάχανα ας πούμε, που έχουν την ευαισθησία, κουτοσύνη και ηλιθιοβλακοσύνη του εκλεκτού αυτού λαχανικού με το οποίο γίνονται της εποχής μας τα γιαπράκια στα οποία ενδιατρίψαμε στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση.

         Δια του λόγου το ασφαλές ας ρίξουμε μια ματιά στους σχολιασμούς των τελευταίων αναρτήσεων.

         -Τι πένθος και τι φρίκη εν τω άμα αλλά και τι πλάκα για τον ανώνυμο νεοέλληνα και κάπως μπλοκοβλάκα.