Ενα σχεδόν χρόνο μετά ή και πριν...

Περίπατος

Στα 150 τεύχη της Παρέμβασης

Γέρων Μαρίνος εξελέγχει γραύν πλάνην,
Τόλμη νεάζων και τελειούται ξίφει.


18η του μηνός Οκτωβρίου, Κυριακή βράδυ. Στην τηλεόραση άδει ο πολιός καλλιτέχνης «σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα…».
Εδώ δεν ξημέρωσε ακόμη. Νύχτα βροχερή και έρημα τα σοκάκια της πόλης μας. Βόλτα με βήμα πλάγιον του δευτέρου, περνώντας ημιβιαστικά μπροστά από τις προθήκες των βιβλιοχαρτοπωλείων που λίγα έντυπα του λόγου έχουν να προσφέρουν, παρά μόνο σχολικές σάκες Gormiti και πολλά πλεημομπίλια. Και πάλι νοσταλγώ το διανυκτερεύων βιβλιοπωλείο με κάποια έκπληξη ζωής να σε περιμένει σκονισμένη σε ένα ράφι.
Σε κάποιο στενό παρακούω διάλογο εφήβων που αγωνιούν για το τι «θέματα» θα κατεβάσουν για το κινητό τους. Σκέφτομαι –ω, του γηρασμένου νου- κάτι για σαιξπηρικά σονέτα και πόσα θα χαίρονταν αν πέφτανε στα χέρια τους, έστω και σε sms.
Από το πρωί με γαργαλάει αυτό το λαπιτόπι να γράψω κάτι. Περισσότερο να μιλήσω για πόση χαμένη ποιότητα μας ξεφεύγει μέσα από τα χέρια μας, για τις τυχερές στιγμές που μας δόθηκαν να δοκιμάσουμε γνωστές κι άγνωστες σελίδες, blogs, δοκίμια σε περιοδικά για φαγητό, σε πολυκαιρισμένα βιβλία ξεχασμένα πλην όμως ανθοφορούντα και λαμπυρίζοντα, σε περιοδικά και τους ανθρώπους του όπως η Παρέμβαση. Σαν ζηλωτής θα θελα να ανεβώ στο μπαλκόνι και να φωνάξω βρείτε και διαβάστε του John Mistletoe του αγαπημένου CM (να μην εντραπώ και να πω πως αυτόν ποζάρω στο κινητό μου, από σκίτσο του FIFTH BUS AVENUE).
Αλλά. Αλλά, δεν ωφελεί. Σ΄ αρέσει το σαλέπι ή ο καφές μόκα. Αυτά είναι γαστρονομικά γούστα του πνεύματος και επιτέλους αν κάτι όντως μετράει κι αξίζει –θέλω να πιστεύω- πως θα βρει το δρόμο του, μέσα από τα πονίδια και τις μικροχαρές του καθ’ ημέραν, προς την καρδιάν μας.
Πάλι όμως, με πιάνει μια δύσπνοια σωματοποιούμενη ψυχικά, όταν βλέπω μέσα σε τόση ομορφάδα του ανθρωπίνου είδους, σε τι γουρουνότοπο κυλινδούμεθα. Κυρίως δε, δημοσιογραφικοτηλεοπτικό και κατόπιν τα επιδέλοιπα.
Δυο οι λύσεις:
Α. Διάβαζε Β.Π.Κ., Ξυδάκη, Χοιροβοσκό, Morley, Παπαδιαμάντη και τους συν αυτοίς ή
Β. «Έπαρον σισάμιν ασπρισμένον και κουπάνισε το και βράσε το ωσάν τσάϊν και κούλιαζε το με ρούχον ψιλόν και πίννε το ζεστόν πρωϊ και βράδυ από έναν φιλντζάνιν με ολίγην ζάχαριν και θεραπεύεται» (συνταγή Διά την Δύσπνοιαν, Ιατροσοφικόν Μονής Μαχαιρά).
Βασίλειε, έρρωσο!

Αντώνης Ν. Παπαβασιλείου