(Επί της εγκλήσεως του κ. Φωτίου Κεχαγιά κατά του «Πρωινού Λόγου»)
Δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις με την εφημερίδα “Πρωινός Λόγος” της πόλεως Κοζάνης. Συνεχώς είμαστε είτε σε καταστάσεις συνεργασίας είτε διακοπής της, για ποικίλους λόγους. Αυτό δε σημαίνει και πολλά πράγματα, σχεδόν τίποτα, αφού τα έχει αυτά ο δημόσιος χώρος και τρόπος.
Ομως θεωρώ εντελώς άσοφη τη δίωξή της για την έκφραση γνώμης επί του πολιτικού, από επώνυμο πολιτικό της περιοχής μας, (ο κ. Φ. Κεχαγιάς Νομαρχιακός Σύμβουλος και πολιτευτής) ο οποίος σε διάφορες πολιτικές αναμετρήσεις ζήτησε και ζητά την ψήφο των πολιτών.
Οσοι επιδιώκουν να έχουν δημόσια εμφάνιση και πράξη οφείλουν ν’ ακούν πολλά και να έχουν μεγαλύτερη αντοχή και ανοχή στους δημόσιους σχολιασμούς. Ακόμα και η κριτική ή επικριτική δημοσιότητά τους, είναι δημοσιότητα γι’ αυτούς και την απολαμβάνουν άκοπα κι αδαπάνως. Αυτό το οφείλουν στα ΜΜΕ τα οποία και πρέπει να ευγνωμονούν για τη δωρεάν διαφήμιση που τους γίνεται, στο πλαίσιο της ενημέρωσης των πολιτών, ακροατών ή αναγνωστών.
Ο άθλιος τυποκτόνος νόμος που εσοφίσθη (κι ενοσφίσθη της ελευθεροτυπίας) ο Ευαγγελοβενιζελισμός, τον οποίο κράτησαν όλες οι μετέπειτα παραλλαγές της εξουσίας, ξεπερνά κάθε όριο ευπρέπειας πολιτικής και νομικής. Δε μιλάμε βέβαια για την ηθική και δημοκρατική νομιμοποίησή του! Θεσπίστηκε και διατηρείται για να φυλάγει τους διαχειριστές αλλά και τους καταχραστές της εξουσίας από τον έλεγχο και την ελεύθερη κριτική του πολίτη· αυτά τα αφήνουν για τους μεταξύ τους αθωωτικούς συμψηφισμούς στο υπό διατεταγμένη υπηρεσία διατελώ πλέον, ελληνικό βουλευτήριο. Εκεί συνήθως σηκώνουν με τόση ευκολία το ψηφοχέρι τους εναντίον στη συνείδησή τους κι όποιος σηκώνει άκριτα το ένα χέρι, εύκολα σηκώνει και το άλλο, έλεγε ο αλήστου ενθύμησης Ν. Ζαχαριάδης.
Διώκεται η ελεύθερη γνώμη κι αυτό είναι ό,τι αηδιαστικότερο μπορεί να μας τύχει σαν πολίτες. Παλιότερα κάποια τοπικά, πολιτικά και συνδικαλιστικά περιτρίμματα δίκασαν γεγηρακότα εκδότη της πόλεως για κωμικό λόγο (οι ουτιδανοί), κι ενώ έπρεπε να εξοβελιστούν δια παντός από την επιφάνεια της ενημέρωσης, εν τούτοις συνεχίζουν να κορδακίζονται και να ασχημονούν ακόμα και μόνον με την όψη τους στα μέσα ενημέρωσης. Η ιστορία γυρίζει φυσικά και θα γυρίζει πάντα και για όλους. Οσοι εξ επαγγέλματος είτε εξ αφέλειας είτε εξ ιδιοσυγκρασίας είναι ή θέλουν να είναι στον αφρό της επικαιρότητας, τα ΜΜΕ παρέχουν αμέτρητες σελίδες αλλά και γυαλί δημοσιότητας (τόσο εύθραυστα και μάταια αλλά και τόσο επιδιωκτέα από την ανθρώπινη αδυναμία) δημοσιοπράττουν και δημοσιολογούν είναι συνεχώς στην άκρη της κάννης του φθόνου, του μίσους, της αφέλειας ή και της πιθανολογούμενης προσωπικής ωφέλειας των ασήμαντων.
Νομίζω πως ο εγκαλών την εφημερίδα «Πρωινός Λόγος» πολιτικός για συκοφαντία, γνωρίζει πως άλλο είναι να ονομάσεις κάποιον κλέφτη του δημοσίου χρήματος κι άλλο κλέφτη των πολιτικών συνειδήσεων. Δεν αξιολογώ τις έννοιες, αλλά επί του νομικού και του πολιτικού το πρώτο είναι συκοφαντία, το δεύτερο σκληρή αλλά νόμιμη, πολιτική κριτική. Το ζούμε αυτό τις μέρες μας σε όλο το μεγαλείο, καθώς άλλα μας έταξαν κι αλλά μας διέπραξαν και ξεπέταξαν την κοινωνία των πολλών και των αδύναμων στο καναβάτσο. Θεωρώ πως έχει περισσεύματα πολιτικής θέλησης και γενναιότητας επί του προσωπικού για να αρθεί πάνω από τα θλιβερά αυτά πράγματα και να δείξει ότι αξίζει που τον εμπιστεύτηκαν όσοι τον εμπιστεύτηκαν, για να μιλά και να συμπεριφέρεται πολιτικά και γενναιόφρονα κι όχι να κλαυθμυρίζει στις πόρτες και τις αίθουσες των διαδικασιών. Στα δικαστήρια ως κυνηγοί της ελεύθερης γνώμης καταφεύγουν μόνον πολιτικά δειλοί, οι ηττημένοι πολλαπλώς και οι έχοντες έλλειψη πολιτικού ανδρισμού.
Τέτοιες διώξεις μας βρίσκουν δίπλα στους διωκόμενους, γιατί, αν δεν συκοφαντούν εν επιγνώσει, τότε διεκδικούν αλώβητο το ιερό δικαίωμα του ελεύθερου λόγου και της πολιτικής κριτικής, από τα λίγα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα που μας έμειναν στη μίζερη και θλιβερή δημόσια ύπαρξή μας. Ενιωσα την ανάγκη να πω αυτό το λόγο όχι για τίποτε άλλο, αφού ούτε φιλίες επί του προσωπικού είτε συμπάθειες ή αντιπάθειες επί του πολιτικού με συνδέουν με τους ανωτέρω, αλλά είναι τόσο θλιβερό να χτυπιέται η ελεύθερη έκφραση γνώμης και αυτό μας αφορά όλους. Κανείς δεν μπορεί να λουφάζει ατιμωρητί, ιδίως τα ΜΜΕ επί των οποίων κρέμεται ο εν λόγω νόμος ως δαμόκλειος σπάθη, η οποία επιβάλει σιγή ιχθύος, ευνουχισμό και προβατοποίησιν, προς μεγάλη χαρά κάθε εξουσίας. Νομίζω πως ο «θιγείς» πολιτικός σεβόμενος κυρίως τους πολίτες που κάποτε τον εμπιστεύτηκαν και ίσως τον ξαναεμπιστευτούν, (και οι οποίοι τον θέλουν πολιτικό αξιοπρεπή της όποιας δημόσιας, πρώτης γραμμής κι όχι φουκαρά επί των δικαστικών εδράνων διεκδικητή αποζημίωσης), μπορεί να δώσει τρόπο άφεσης στην τυχόν οργή του (μέγα λάθος για πολιτικό).
Αυτόν θα τιμά η πράξη αυτή κι ας μην πέσει στην ίδια μοίρα με τους προαναφερθέντες τυποκτόνους και τους καταδιώκτες της ελεύθερης γνώμης στην Κοζάνη.
Κοζάνη, Αγίας Γλυκερίας 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου