Λύρες και λίρες

«Στου κήπου την κορομηλιά δίπλα στο μπαλκονάκι...» έλεγε το τραγούδι, κάποτε τώρα και πάντα. - Παιδί μ’ μας έκοψαν την κορομηλιά πάνω στη Μάνα, έξαλλη μου είπε η μάνα. - Ποιος, τι, γιατί, πότε, πως στην ευχή και στο διάβολο συνάμα. Ηταν η εποχή της πανδημίας που κλέπτες μπήκαν στο χωράφι και την έκοψαν από τον πάτο χωρίς ν’ αφήσουν ίχνος ίχνη. Στην αυτοψία μου απλά κοιτούσα τον ξυρισμένο πάτο της όπως η αγελάδα το τραίνο. - Για λίρες, έλεγε η μάνα κι άκουγα χρυσές, ανταρτικές, κλαμμένεςμ συμμοριών κ.λπ. κ.α., Δηλαδή η κορομηλιά είχε κρυμμένες λίρες στις ρίζες της; - Λύρες σου λέω δεν ακούς επέμενε φορτικά και πονεμένα Λίρες; Να σε φυλάγει ο Θεός είχαμε τέτοιο θησαυρό κρυμμένο και μας τον έκλεψαν γμτ ...Λαχτάρησα. - Είναι ένας πόντιος άνθρωπος στο διπλανό χωριό που φκιάχνει λύρες και το ξύλο της κορομηλιάς είναι πολύ κατάλληλο. Αυτός μας έφτιαξε τη δουλειά να ξεπατωθεί κι έκανε ωραία κορόμηλα η καημένη. - Αμ έτσι πες. Μα το έλεγε. Λύρες αυτή λίρες άκουγα κι εγώ. Λύρες για τα πανηγύρια να τις παίζουν σον γόνατον. Το ξύλο της κορομηλιάς είναι λίαν κατάλληλον στην κατασκευή λυρών του ποντιακού μουσικού λόγου αφού ο ήχος τους είναι: «...Κραυγή βγαλμένη απ’ τα παλιά νεύρα του ξύλου» (Γ.Σ.) Λύρες και λίρες. Τι σου κάνουν οι ομόηχες καταστάσεις!