Eις την γωνίαν...

Εις την γωνίαν μεσόκοπου καφενείου/ Που η οδός του διασχίζεται από αέρηδες/ από πρωίας τοποθετείται εκεί σωματικώς/ ροφών αδέξια καφέ ελληνικόν / γράφων, διαβάζων, ακούων μουσική/ από το Τρίτο στο κινητό. Από μπροστά περνούν/ σώματα ποικίλα χωρίς βλέμματα/ κορμιά που αναζητούν το καν-τίποτα αισθησιακώς/ Συνήθισε πλέον μόνος να τα βγάζει πέρα/ στις μοναχικότητας τα εφήμερα ή τετελεσμένα/ Σ’ αυτή τη θέση έρχονται και το βρίσκουν/ οι πιο ωραίες ανάμνησες./ Τότες χρόνος δεν υπάρχει να διερωτηθεί/ - Αχ, αυτή η ευτυχία του ελάχιστου να διαρκέσει .../