Ρίζες - φίδια στη Λευκοπηγή...

Παρατηρώ σχεδόν απλανώς πια, καιρό τώρα τον δεύτερο πλάτανο στο ιστορικό κέντρο της Λευκοπηγής τον οποίο φυτέψαμε φοιτητες όντες τις μέρες της μεταπολίτευσης (20-24 Ιουλίου 1974) ήδη θεόρατος, γνήσιος απόγονος του υπεραιωνόβιου κι ευρωστότερου των Βαλκανίων, μνημείο της φύσης ήδη, γείτονά του, Μεγαπλάτανο. Οι ρίζες του σαν φίδια αρχίζουν να τυλίγουν στην εδραία του περιοχή τον κορμό. Το δέντρο ασφυκτιά από την καφενειοανάπτυξη και πλακοτσιμεντόστρωση που δεν αφήνουν να απλωθούν οι ρίζες στην επιφάνεια αλλά και σε βάθος και έτσι στο αδιέξοδο που βρίσκονται τυλίγονται στο μητρικό κορμί σώμα. Οι ρίζες «φίδια» που βγήκαν στην επιφάνεια απειλητικά, εν τούτοις με οδηγούν σε αδόκιμα ίσως, φιλολογικά παρεπόμενα. Στον Ερωτικό λόγο ο Γ. Σεφέρης γράφει: «Δυο φίδια ωραία κι αλαργινά, του χωρισμού πλοκάμια σέρνουνται και γυρεύουνται στη νύχτα των δεντρών, για μιαν αγάπη μυστική σ' ανεύρετα θολάμια ακοίμητα γυρεύουνται δεν πίνουν και δεν τρων...» Ο Βιργίλιος στην Αινειάδα (2, 48 μτφρ. έξοχη του Θεοδ. Παπαγγελή ) αναφέρεται στο περιστατικό με τα φίδια χοντρά σαν τις ρίζες του πλατάνου που βγήκαν από τη θάλασσα κατ’ εντολή της Αθηνάς (;) και έπνιξαν τον Λαοκόοντα και τους δύο γιούς «Και ιδού την ώρα κείνη απ’ τη μεριά της Τένεδος, στο κάλμα του πελάγους Συστρέφοντας με κύκλους τα κορμιά, δυό φίδια θηριώδη (ανατριχιάζω) ορμάνε στα νερά, τα δυό μαζί και σταθερά στοχεύουν τ’ ακρογιάλι...» ‘Ελαβαν τέλος φρικτόν φιδοφαγωμένοι εκεί στην πεδιάδα του Ιλιου γιατί με το «φοβού τοuς Δαναούς...» ο ιερέας αμφισβήτησε το «δώρο» του Ιππου, το ακόντισε κιόλας. Κι αυτό επειδή χαλνούσε τα σχέδια των θεών για την άλωση της Τροίας. Επιστροφή στα χωρικά χώματα. Οι ρίζες φίδια που τυλίγουν τον κορμό διαδηλώνουν πως κάτι ανορθόδοξο και κρίσιμο συμβαίνει στο ωραίο και συμβολικό δέντρο. Κάποιοι ειδικοί πρέπει να το δουν και ν’ αποφανθούν δενδρολογικά πριν συμβεί κάτι δυσάρεστο. Οι μικρές αλλά ανήμπορες εξουσίες του χωριού, οι μεγαλύτερες του Δήμου, οι ειδικές του Δασαρχείου ή οι Περιφερειακές που κήρυξαν τον γύρω χώρο διατηρητέο και προστατευόμενο θα συγκινηθούν άραγε; Μήπως κι εκείνοι της γενιάς του Πολυτεχνείου που τον φύτεψαν, τον ένιωσαν, μαζί στη σκιά του μεγάλωσαν και τώρα είναι μια ζώσα παρακαταθήκη της μνήμης τους, πρέπει να οδηγηθούν σε μια μορφής σωστικού ακτιβισμού...

Tότε και τώρα

Τω καιρώ εκείνω της χούντας δηλαδή και δηλονότι στην Θες/νίκη φοιτητές όντες, ο λίαν φίλος τότε και νυν Γρηγόρης Δουγαλής του Πολυτεχνείου μέτοχος,-γνώρισε κι ήταν μαζί με όλους τους πρωταγωνιστές εκείνου του μεγάλου Νοέμβρη- μου δάνεισε το βιβλίο "Από τον Λυμιέρ στον Μπέργκμαν»,, εκδ. Κάλβος, 1971 με άρθρα γα τον κινηματογράφο βιβλίο αναφοράς για την τέχνη και τη γνώση του συνεμά. Πέρασαν 50 χρόνια έκτοτε με σημείο χρονικής εκκίνησης το 1974 (είμασταν λίγο νωρίτερα εκεί). Τώρα κάτω από τον πλάτανο της Δημοκρατίας στη Λευκοπηγή που φυτέψαμε φοιτητές τες συναρπαστικές εκείνες, ημέρες -20-24 Ιουλίου- της πολιτικής αλλαγής. νοσταλγούσαμε το πράγμα. Λόγο το λόγο θυμηθήκαμε και το βιβλίο. - Μια στιγμή μου λέγει ο Γρ. Πήγε στο σπίτι του στο χωριό και γύρισε με το βιβλίο. Τότες μου το είχε δανείσει τώρα μου το χάρισε! - Αφού το θέλεις πάρτο. Είπε. Κι εγώ είπα να συγκινηθώ ορισμένως. Δεν μου έλειπε το βιβλίο σαν σώμα. Η χειρονομία του όμως ήταν άκρως συναισθηματική. Το βιβλίο είχε πάνω του και το δικό μου πέρασμα. Πριν από μένα το είχε διεξέλθει ο αλησμόνητος Μανώλης Λίτσιος (λίγο πιο μεγάλος από εμάς) οικονομολόγος εφοριακός κ.λπ. απών σήμερα από τη ζωή. Ο πλάτανος έχει τις μέρες αυτές, αύριο μεθαύριο, τα φυτευτά γενέθλια του· 50 χρόνια, ζωή να έχει...

Εσπερινόν κουαρτέτο

Ετος 200...Αύγουστος ίσως 24 Θέση χωρίον Γούλες εκείθεν της λίμνης Πολυφύτου και Αλιάκμονος Σερβίων Ναϊδριον Κοιμήσεως της Θεοτόκου 1606 παρακαλώ Ερείπια εκ του σεισμού της 13ης -Μαϊου 1995 που διέλυσε το ναϋδριον και ό,τι άλλο ήταν έτοιμο προς διάλυσιν –κυρίως τις μνήμες μας- στη Δ. Μακεδονία αλλά αναίμακτος (ας μην έβαζε το χέρι της η Παναγία Ζιδανιώτισσα η και Μυδραλιοφόρος καλούμενη υφ’ ημών και μόνον, και τότε θα βλέπαμε... «Μαλλιά σγουρά μαλλιά κοράκου χρώμα» τότες, τώρα άστα να πάνε... Σωτήριος Κίσσας (1948-1994) έφορος βυζαντινής αρχαιολογίας Δ.Μ. τότε όστις μετά από άρθρου το Μάκη Καραγιάννη στην Παρέμβαση αναστήλωσε το ναϋδριον ο ευλογημένος και τόσο γλήγορα κι άδικα χαμένος εκ του κόσμου τούτου. Εκτοτε θεωρούμε το ναϋδριον τόπο προσκυνήματος (το νιώθουμε δικό μας) του περιοδικού δηλαδής. Κάναμε και εσπερινά μνημόσυνα στη μνήμη Εκείνου... Στη φωτ. ο ναϊσκος αναστηλωμένος από κάποιον εσπερινό και η συνοδεία του ψαλτηρίου επί το έργον: Τάσος Κτενίδης δικηγόρος ε.α αρχιψάλτης, Αντώνης Παπαβασιλείου εκδότης Χρονικών Δ. Μακεδονίας και Τύρβεως (Γρεβενών το κλέος), Μάκης Καραγιάννης εκπαιδευτικός και συγγραφέας, Ρούσης Γαύρος εκ της ΔΕΗ. Εκτός του ενσταντανέ Αλέξανδρος Βατάλης εκ της ΔΕΗ-Λευκοπηγή και η ημετέρα αναξιότης (ωχ νάτος ο γελοίος μας αυτοοικτιρμός). «Η μνήμη επιστρέφει με λαστιχένια πέδιλα» κάπως έτσι το είπε ο Β. Βασιλικός.

Eπιδιόρθωνα...

Επιδιόρθωνα μια συγγραφή, την ονόμασα ο αμετροεπής το «opera magnus” μου σύναξη δηλ. όλων των εγγραφών μου στη Παρέμβαση και στις σελίδες «Ενδόδημα και αποικιακά» ήγουν εκατοντάδες καταγραφές και ήμουν στην εγγραφή περί της 9ης διεθνούς εκθέσεως βιβλίου Θεσσαλονίκης: «Εις μίαν γωνία ισογείου χώρου το «Μαγαζάκι της κεντρικής οδού» του εξοχοτάτου Γεωργίου Κορδομενίδη, ένα Εντευκτήριο πλείστων όσων γλυκών λογοτεχνικών διαθέσεων. «Ανανέωσα ήδη δύο συνδρομές», μου λέγει. Πάλι καλά...»: Στην οθόνη του κινητού έγραψε: ACS Κούριερ. - Δέμα κύριος. - Ελα στο γωνιακό καφενείο της καθημερινότητας μου δυό βήματα από το το γραφείο. Ηρθε. Εφερε το περιοδικό ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ τχ. 125. Με κύρια θέματα στο εξώφυλλο: Βασίλη Βασιλικού: «Επάγγελμα συγγραφέας» αδημοσίευτη ομιλία του και σελίδες αφιερωμένες στον Μανόλη Αναγνωστάκη κ.λπ και άλλα. Ο,τι καλύτερον ... Εδώ και μέρες αδημονούσα για την έλευση του περιοδικού. Ηταν η πρώτη φορά που άργησε τόσο να έρθει μετά την κυκλοφορία του. Δεν άντεξα την έλλειψη. Ταπεινά το ζήτηξα από τον κύριο εκδότη. Θεωρούσα την μη έλευσή του ως τραύμα (τραύμα = η λύση της συνεχείας του δέρματος στην στρατιωτική ορολογία) εδώ η διακοπή της συνέχειας στην αποστολή. Τι συνέβη Κύριος οίδε; Με εντυπωσίασε η φιλοτιμία (η φιλοπονία του είναι άλλο πράγμα) του κυρ’ εκδότου. Εσυγκινήθην θα έλεγα χωρίς δάκρυα. Αλλά όταν γνωρίζεις από πρώτο χέρι και ψυχή πως εκδίδονται τα εναπομείναντα λίγα λογοτεχνικά περιοδικά εν Ελλάδι, με τι θυσίες δηλαδή υπάρχουν τότε δικαιολογείται κάθε συναισθηματική έξαψη και ένταση. Το ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ είναι ο σημαιοφόρος αυτών στην επικράτεια. Τους αρμόδιους της έκδοσης θεωρείς ημιόσιους των περιοδικών γραμμάτων και δημιουργημάτων. Δεν ξέρω πότε θα το διαβάσω αλλά ήδη το έχω, το περιφέρω, το βάζω εδώ κι εκεί, το κάνω ό,τι θέλω· τα περιοδικά αυτού του είδους είναι σώματα έρωτος και δεν υπερβάλλω (ή μήπως υπερβάλλω;)