«Ψωμί (κατσίκι), παιδεία κ. λπ.»

«...Κάμποσα χρόνια ύστερα ξανά στο ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη. Να δω το γιό φοιτητή. Είχα τη σύσταση στα χέρια, δρόμος Περδίκκα 61-63 είχε και μια εκκλησία κοντά, Ιωάννου Χρυσοστόμου. Στο δρόμο, στο λεωφορείο άκουσα να λένε κάτι για Πολυτεχνεία. Φοιτητές, διαδηλώσεις, τανκς, σκοτωμένοι, τραυματίες. Τι ήταν αυτά πόλεμο έχουμε; Που κίνησα να πάω κι εγώ; Κι αν ήταν κι αυτός μέσα και δεν βγήκε κι αν κι αν κι αν. Με έζωναν φίδια. Μόλις κατέβηκα απ’ το λεωφορείο, το πρακτορείο ήταν στη Χαλκέων, ένοιωσα να μ’ αρπάζουν δυό σαν σταυράκια και να με βάζουν σ’ ένα ταξί. Ούτε ανάσα δεν πήρα. Ευτυχώς, Παναγία μου δεν έπαθαν τίποτε. Ηταν πολύ καλό αυτό το παιδί, Γιάννης, αυτός με το οποίο συγκατοικούσε ο γιός. Ψηλός ωραίος από την Τρίπολη, που είν’ αυτή; Πελοπόννησο! Την πήγαμε κάποτε εκδρομή με τη ΔΕΗ. Μετά από χρόνια του μίλησα στο τηλέφωνο τον ρώτηξα τι κάνουν οι γονείς μάνα πατέρας. - Καλά είναι εκεί που είναι κυρα- Δήμητρα. Στο χώμα.» Είχε και γούστο. Στην τσάντα είχα κι ένα κατσίκι, μικρό βέβαια, αλλά ολόκληρο ψημένο γι’ αφνούς, τυλιγμένο σε λαδόχαρτο και σε μια εφημερίδα Βραδυνή την λέγαν εκείνο τον καιρό. Ηταν σαν πανηγύρι καλοκαιρινό ή σαν Πάσχα μικρό φθινοπωριάτικο..." - Κι αυτοί φώναζαν για «Ψωμί... (Από τη διήγηση «ΟΙ σαρδέλες της οδού Μοργκεντάου» στο βιβλίο μου «Επισκέπτης από τα δυτικά, μέρες και νύχτες της Θεσσαλονίκης.», εκδ. Παρέμβαση 2022