«Προχωρούσαν, προχωρούσαν κι έψελναν
- Αιωνία η μνήμη-. Κι ακόμα κι όταν στέκονταν
έμοιαζε, σα να συνέχιζαν να ψέλνουν
στον ίδιο ρυθμό, τα πόδια, τα άλογα η πνοή του ανέμου
( Μπ. Παστερνάκ «Δρ. Ζιβάγκο»)
Ηταν το 4ο Σάββατο των «πτώσεων»/
(Το «Υστερο των Σαββάτων)/
- Τι θα γίνει αύριο παιδί μου, ρώτησε η μάνα/
Αύριο θα τον βοηθήσω να ξυριστεί εγώ!/
(Τον πρόλαβαν οι αρμόδιοι προς τούτο)/
ότι αυτός απλώς έγειρε το κεφάλι κι ανεχώρησε/
Ανώδυνα, Ανεπαίσχυντα, Ειρηνικά/
Οτι έκανε μόνο το καλό στη ζωή του/
Μα,/
«Ποια ψυχή φεύγει και μυρίζει/
Τόσο δυνατά ο αέρας κι άλλο δεν αντέχω...»/
στα βορειο «Δυτικά της λύπης» μας/
(Οδ. Ελ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου