Είναι τόσο απλή: «Καθαρίζουμε τις σαρδέλες και τις βάζουμε στο τηγάνι με σειρά. Ενα φλιτζάνι του καφέ λάδι, ένα ποτήρι νερό, λεμόνι, ρίγανη. Τα βράζουμε.» Είναι η συνταγή της οδού Μοργκεντάου Θεσσαλονίκης κοντά στο Λευκόπυργο που «χύνεται» στη θάλασσα. Στην οδό αυτή τη δεκαετία του ‘60 υπήρχε κλινική το ΙΚΑ. Σ’ αυτή ο πατέρας έκανε μια εγχείριση. Τη μάνα που τον παράστεκε κάποια βράδια την έπαιρνε σπίτι της μια απλά αλλά αρχόντισσα θεσσαλονικιά που γνώρισε στην κλινική.
«...Στο θάλαμο τρεις. Μια γυναίκα εκεί, συνοδεία του πατέρα της. Καλή, και το έδειξε αμέσως.
- Πού θα πας;
- Πού ξέρω;
- Πάμε σπίτι, όπου η φτώχεια μου κι εσύ.
Κατεβήκαμε στον παραλιακό δρόμο και τον πήραμε προς το Λιμάνι, άκουσα να λέει. Λιμάνι; Τι ήταν; Είμασταν σαν σε βόλτα, όπως οι άλλοι, πολιτισμένοι. Από πίσω μας δυό φαντάροι μας μιλούσαν. Δυο κι εμείς. Τι ήθελαν; Άκουσα κάτι λόγια να μας λένε, δεν τα είχα ακούσει άλλη φορά. Αυτό ήταν το πείραγμα στα κορίτσια της πόλης. Ετσι γινόταν δηλαδή. Εγώ είχα το βάσανο...»
Μαγείρεψαν ένα βράδυ σαρδέλες κατά τη συνταγή της.
Χθες μου τηλεφώνησε: - Μαγείρεψα τη συνταγή της Μοργκεντάου· έγραψες γι αυτήν. Σου κράτησα μερικές...
Είπα να συγκινηθώ λίγο, δεν το είπα μόνο το έκανα κιόλας στα βουβά. «Κουφή» άλλωστε η εβδομάδα, Λάζαρος, Βαϊφόρος Πάσχα... Πήγα στο χωριό. Πήρα μαζί μου και το «Σαρδελών ανάβαση» του Μίμη Σουλιώτη:
«Στα βορειοδυτικά της επικράτειας/
όπου διαμένω μονιμότερα /
από προσωρινά κ.λπ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου