Πλάτανος βεβαίας χρονολογίας

Προς το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου 1974
δίπλα από το λάκκο στο καφενείο, ο-λημέρι μας,
Μήτρου και Παναγιώτας Ζιάκα
άλλοι έπαιζαν χαρτιά κι εγώ βιβλία.
Επιστράτευση· ως φοιτητές αγύμναστοι
μας προσπέρασαν τα Φ.Π.
Εβοηθούσα τον μπάρμπα Μήτρο όστις
στην όχθη του λάκκου εφύτευε πλατάνια.
Στις 2 σπίτι για το «Εδώ Παρίσι»
Σε ταραχή ο εκφωνητής: κάτι γίνεται Ελλάδα
οι στρατιωτικοί εξέπεμψαν SOS στους πολιτικούς
Εξω πάλι για τα νέα ενώ στην ΥΕΝΕΔ
κάποιος Κ. Ράλλης: Μην ακούτε τους διαδοσίας.
Η ψάθα της χούντας είχε πάρει νερό
όπως και της Κύπρου αίμα.

45 χρόνια ύστερα κι 1 χρόνο μετά το Μάτι
ο πλάτανος της Δημοκρατίας ενηλικιώθη
Στην ίδια θέση με μια σουρωτή τη βρίσκω
«Και κάθομαι και απελπίζομαι εδώ»
χωρίς αποχρώντας λόγους με ολίγην αιδώ