Κοιτούσε τις κορυφές των κυπαρισσιών
που έγερναν προς τη δύση· έτσι νόμιζε.
Αλλά αυτές φορτωμένες με ψυχές
(χιλιάδες ψυχές)
της «Τελευταίας προ του ανθρώπου εκατονταετίας»
έσκυβαν με περιέργεια να δουν.
“Ποιά ψυχή να φεύγει και μυρίζει
Τόσο δυνατά ο αέρας κι άλλο δεν αντέχω…”
Η φυσαρμόνικα λύγισε τα γόνατα
“Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανέναν
κι ούτε κανένας
με γνώριζε…”
Κάποιοι αιωνόβιοι πολεμιστές και τοπικοί άρχοντες
άκουσαν αλλά γύρισαν στο άλλο πλευρό
της ανυπαρξίας τους.
Μόνον η Ωραία Κοιμωμένη του Χαλεπά
που γνώριζε από την τέχνη της ζωής και της ψυχής
μισάνοιξε τα μάτια
να δει Αυτόν που «Αμωμος εν οδώ»
το πήγαινε για νέος συγκάτοικός της.
Κι ύστερα το βιολί με την “Ωδή της χαράς”.
Αλλά τι γίνεται λοιπόν εδώ
και καμιά ψυχή δεν είναι χαρούμενη
αλλά ούτε και καμιά λυπημένη;
Μόνο δακρυσμένα μάτια νότιζαν τον ένδον χώρο
των ακροατών της καθημερινότητας.
Εσπέρας της 31ης Αυγούστου 2011
κι η σημαία στην Ακρόπολη μεσίστια υποκλινόταν.
Σημ. Γ. Ρίτσος, Ο. Ελύτης, Μ. Αναγνωστάκης ως εικός παραπάνω
1 σχόλιο:
Τον είχα στην καρδιά μου τον Λεωνίδα. Όχι για τις ηγετικές του ικανότητες. Ηγέτης ποτέ του δεν υπήρξε. Δεν μπορούσε να τσαλαπατήσει κανέναν, δεν διέθετε προσωπική στρατιά ρουφιάνων ούτε και ροκάνιζε καρέκλες. Αποδέχονταν και την ηγεσία άλλων, υποδεέστερων, γιατί αυτό είχε αποφασίσει η πλειοψηφία. Ίσως να ήταν λάθος του. Στις ψηλές θέσεις των κομμάτων δεν χωράει δημοκρατία! Εκεί είναι ο χώρος των αλληλοσπαραγμών, το εργαστήρι της μετάλλαξης της προσωπικότητας του δημοκράτη σε δυνάστη με χαμόγελο νάγιας. Αλλά και κει ανέβηκε ο Λεωνίδας και οι μυστήριες μεταλλάξεις δεν συνέβησαν σ' αυτόν γιατί η ανθρωπιά του και η δημοκρατική του συνείδηση είχαν σφυρηλατηθεί στην πίσσα του βυθού ή το θειάφι (που θα 'λεγε κι ο Οδυσσέας) Είχε σταθεί δυο βηματάκια πριν ο υπεύθυνος του εκτελεστικού αποσπάσματος διατάξει το ¨επί σκοπόν¨ ευτυχώς για όλους εμάς, ποτέ κανείς δεν είπε το "πυρ". Έτσι είχαμε την ευτυχία ν' ακούσουμε ότι ο Έλληνας χρειάζεται έναν σοσιαλισμό με ταβερνάκι. Τότε που το 'χε πει, κάποιοι μεγαλόσχημοι καθωσπρεπιστές των αριστερών κομμάτων (πιστοί του κώδικα ηθικής του Φαράκου) είχαν φρίξει με το θράσος αυτού του παρία της πολιτικής. Σε μας όμως τους υπόλοιπους που γλυκαίναμε την αγριάδα των νιάτων μας και την ένταση της προσμονής ενός αύριο που δεν ήρθε ποτέ, τα μικρά λαϊκά ταβερνάκια ήταν ο ιστός των ονείρων που βαστούσαν μέσα τους την μυστηριακή μετάληψη σε ιδέες που άπλωναν στοργικά την αγκαλιά τους σ' όλους τους πικραμένους αυτής της γης. Λίγο θολωμένοι, απ΄ το χύμα κρασί, φέρναμε στο νου μας παλιές εντάσεις που μας χώριζαν, νέες ζυμώσεις μας ένωναν, διαπιστώσεις για μια πιο ανθρώπινη εφαρμογή της πολιτικής, χωρίς δεινόσαυρους, λέοντες, ύαινες και άλλα παλαιοντολογικά και νεοσαρκοβόρα όντα του πεδίου των πολιτικών κατασπαραγμών. Χαμογελαστές υποσχέσεις, γεμάτες ειλικρίνεια, για δημιουργία ανθρώπινων κοινωνιών. Κάτι που η ολιστική λογική των μεγαλόσχημων ηγεσιών δεν τ' άντεχε με τίποτα, γιατί θα 'πρεπε ν' αποδεχτούν και το αυτονόητο της αμφισβήτησης. Αυτό κανένας δικτατορίσκος δεν το ανέχεται! Έτσι δεν άφησαν ποτέ τον Λεωνίδα να ηγηθεί. Ίσως να μην το 'θελε κι ο ίδιος. Του ζήτησαν πάντως να είναι το "μυαλό" της αριστεράς. Δηλαδή " εσύ θα μας λες και μεις θα τα σημειώνουμε". Ναι ! Όσο πιο χαμηλά μπορούσαν. Ακριβώς εκεί που τους έγραψε κι ο λαός. Άξιοι. Αλλά αυτούς η ιστορία θα τους ξεχάσει, γιατί οι άνθρωποι ήδη τους απώθησαν απ' τη μνήμη τους. Μήπως θυμάται κανένας τον Κωνσταντόπουλο; Ναι καλέ... ζει ακόμη! Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της ρήσης "άχρηστο υλικό". Ο Λεωνίδας όμως πέθανε, για να ζήσει πάντοτε στη συνείδηση του κάθε έντιμου δημοκράτη. Καλό ταξείδι ρε Λεωνίδα κι αν υπάρχει μεταθανάτιο λαϊκό ταβερνάκι σου εύχομαι να παίζεις πάντοτε την φυσαρμόνικα ανάμεσα στους άλλους, έντιμους, ανθρώπους της αριστεράς.
Γιώρχος Χατζηκυπραίος
Δημοσίευση σχολίου