"...Αλλά και στα Καραγάτσια (δύο θεόρατα και γερασμένα αδελφά δέντρα που έβγαιναν από τη γη σε σχήμα V, στον κορμό και τα κλαδιά των οποίων μεγάλωσαν ως μαϊμούδες γενιές νεαρών και στο «Καναμπαριό» δίπλα τους, με τα δύο τερέν για τις αγώνες με τις μπίλιες (βόλους άκουγαν να τις ονομάζουν οι πολιτισμένοι παίδες της πόλης κι αυτοί ξεκαρδίζονταν στο γέλιο) και το περίφημο επί γης φίδι που μόνο δεξιοτέχνες της μπίλιας το διεξέρχονταν, κι ήταν αυτό το ανώτατο στάδιο του μπιλιεδισμού.
(«Εδώ ας σταθώ» κι ας κλάψω λίγο ένδον, γι’ αυτή τη χρυσο-χρονόσκονη μνήμης που έπεσε πάνω μου και με γέμισε εικόνες «ανηλέητης» νοσταλγίας)."
Από το διήγημα "Ο Μποέμ και οι Βοημοί της μνήμης μας"
"...και τους νερόμυλους, αχ, τους νερόμυλους δίπλα στους οποίους γεννήθηκες, μεγάλωσες μπήκες στη φτερωτή τους και στριφογυρίστηκες στη δίνη του νερού και γύρισαν οι μυλόπετρες του χρόνου, πότε έγιναν αυτά, σε ποια βιβλία τα διάβασες άραγε, και κοιμόσουν με τον κρυστάλλινο ήχο κι απόηχο του νερού που έβγαινε από τη σήραγγα διοχέτευσής του στο λάκκο πιεσμένο από τη στενή τρύπα για να πάρει πίεση και να χτυπήσει τα πτερύγια της φτερωτής να γυρίσει τις μυλόπετρες, να συνθλίψουν με τη φοβερή τριβή τους το αδύναμο στάρι και το σκληρό καλαμπόκι, να γυρίσει τις σκληρές και μαλακές μέρες της ζωής μας, ο μύλος που αλέθει τον καθένα μας και με τον τρόπο του και κατά τα έργα του κι αλληλούια."
Από "Τα 6,6, της Σκηνοπηγίας"
2 σχόλια:
Τι θα πει "καναμπαριό";
Γράφεις και σηκώνεις κουρνιαχτό
πάνω στο πτώμα σου χασκογελάν και γλείφουν
Πού είσαι εσύ ο θρηνωδών
ο εν ρομφαία κεντηθείς
Πού άφησες το φως σου
Δημοσίευση σχολίου