Αποκαλυπτήρια ή αισθητικά και πολιτιστικά κατεδαφιστήρια

Στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου τυλιγμένος στο επίσημο γαλάζιο πλαστικό του περιμένει ο ανδριάντας του Κ. Ε. Σιαμπανόπουλου τον ...Οικουμενικό Πατριάρχη να τον αποκαλύψει! Απελπισία! Ενας δάσκαλος πρωτοπόρος, ορθολογιστής και κάθε άλλο παρά θρησκευόμενος και σκοταδιστής, να υφίσταται τέτοια βεβήλωση η μνήμη του από τους επιγόνους του! Η τοπική πολιτεία δια του κ. Νομάρχου της, που χρηματοδότησε την κατασκευή του, παραμερίζεται περιφρονητικά. Επαρχία γαρ και «Είμαστε μεσοπόλεμος, σου λέω, ανίατα μεσοπόλεμος» (Βύρων Λεοντάρης).
***
Αυτά γράφαμε τον περασμένο Απρίλιο. Τώρα, όμως, όλα έλαβαν τέλος. Μεσούντος του Ιουλίου κι απούσης της επίσημης («αγαπημένης» κατά τον σύζυγο της κυρίας Γκερέκου) καλεσμένης κ. Υπουργού επί της θλιβεράς παιδείας και διαφόρων άλλων ακόμα εκπαιδευτικών ...θριχών και τίτλων, λόγω επανειλλημένων υποχρεώσεών της, ο κ. Νομάρχης αποκάλυψε τον ανδριάντα του μέγα Εκλιπόντα, χυθέντα σε μπρούντζο. Μου κάνει εντύπωση, αλλά είπαμε, «είμαστε ανίατα μεσοπόλεμος», το γιατί παραγνωρίζουν τον μόνο ευεργέτη του ...ανδριάντα, την Ν.Α. Κοζάνης και τον κ. Νομάρχη αυτής (οσονούπω διαλυόμενα και τα δύο και εις περιφερειαρχεία μετατρεπόμενα, του κυρίου Ρούλη Κκλδ (γιατί αργούν οι κύριοι και οι συν-κυρίες του πασόκ να τον χρίσουν εντελώς ως άνθρωπό τους) καραδοκούντα να τα καταλάβει εξ εφόδου ο αθεόφοβος, και κάθε φορά θέλουν να κολλούν δίπλα στους τοπικούς άρχοντες κάποια τσόντα, διάφορους δηλαδή τύπους από Πατριάρχες εν αγία αδιαφορία, έως Υπουργούς εν αγρία κομματική απελπισία.
Στητός αγέροχος, όπως στάθηκε σ’ όλες τις δυσκολίες της ζωής του –στις ασήμαντες μόνο λύγιζε- είδαμε στον ανδριάντα του και φυσικά αυτό έλειπε να μην κάνουμε σχόλια! Επεμβαίνουμε τελικά σχεδόν σε όλα με ταχύτητα (και φορές τραχύτητα) λες και δεν έχουμε άλλη δουλιά να γράψουμε, και με την ίδια χρονική συνέπεια, όπως κι ο παραπάνω οιονεί βουλευτής (μια φορά βουλευτής, πάντα βολευτής, όπως λεν στους προσκόπους) όστις καταθέτει ερωτήσεις σωρηδόν κι επερωτήσεις τσουβαληδών, προς το τίποτα, έτσι για να υπάρχει στην πιάτσα των τοπικών ΜΜΕ, στα οποία οι περισσότεροι τον παίρνουν και στα σοβαρά!
- Μήπως το αυτό πάσχουμε κι ημείς, αλίμονο;
1. Στα αποκαλυπτήρια ενός αγάλματος, την ανώτερη μετά θάνατον τιμή που γίνεται σ’ έναν επώνυμο (εν ζωή προτομές αξιώθηκαν μόνο ο κύριος Μέγας Αλέξανδρος Κούδας, ποδοσφαιριστής κι ο επίσης κύριος Πέτρος Γαλακτόπουλος παλαιστής δεύτερος ολυμπιονίκης- αν ήταν χρυσός θα δικαιούτο ανδριάντα), αφού έτσι περνάει στο πάνθεο της όποιας, τέλος πάντων, ιστορίας, καλείς, ως θεσμός, κόσμο να λαμπρύνει την εκδήλωση. Τιμάς ούτω πως ιδιαιτέρως τη μνήμη του τιμώμενου. Οχι, όπως γράφουν στα μνημόσυνα: «Ιδιαίτερες προσκλήσεις δεν θα σταλούν» κι ούτε φυσικά τυπώνεις αφίσες και καλείς εν γένει τον κόσμο, όπως καλή ώρα κάνει ο κύριος Φιλοπρόοδος Σύλλογος («Στην κερασιά από κάτω» που συνήθως πέφτουν τα σάπια κεράσια) -οποία πολυχρόνια γλυκεράδα μας λανσάρεται ως πολιτισμός νέου τύπου!-, ή οι εκδηλώσεις για τα θερινά πανηγύρια των χωριών καθώς και οι επέτειοι των κέντρων διασκέδασης (τα «Νανάκια» Ροδιανής λ.χ. γιορτάζουν τα 20 χρόνια της νανοσφαγεύσεως των πουλιών τους υπέρ των καταπιόνων και των στομάχων όλης της Περιφέρειας (όσην δηλαδή άφησαν αφάγωτη οι λε(γ)ούρδηδες και λοιπά όντα σημαντικά κι ασήμαντα.
2. Συνήθως τα μαυσωλεία είναι γεμάτα μάρμαρα, όπως και στην περίπτωση μας, αλλά και κυπαρίσσια. Τα δύο λιγνά και σεμνά που στέκονται σαν τους φρουρούς δίπλα από τον Αγέρωχο, θυμίζουν τους Ηρακλείς του στέμματος, κάποτε στα δραχμικά μας αποθέματα (Αχ, που ‘σαι δραχμή),, τώρα παραπέμπουν σε νεκροταφεία αφού εκεί συνηθίζονται διότι οι ρίζες τους πηγαίνουν, προς τα κάτω για να μην ξεσκεπάζουν κόκαλα.
3. Η έλλειψη ενός δέντρου στο οικόπεδο πίσω από τον ανδριάντα, όπου ήταν άλλοτε η περίφημη ιτιά, για την οποία διεξήχθη η μάχη του μεγάλου Απόντα με τον άλλο απόντα Χρ. Μπέσα, και τα σκάγια πήραν ημάς (όπως, όταν παλεύουν στο βάλτο τα βουβάλια και την πληρώνουν κ.λπ...) είναι απελπιστικά φανερή. Ισως πρέπει να πείσουν τους κυρίους του διασκεδαστηρίου χώρου «Αν» να φυτέψουν κάτι για να καλύψουν τας μελαγχολικάς, τουλάχιστον, κυπάρισσους.
Θυμίζω, αλλά αυτό το γνωρίζουν μάλλον τα εντελώς εγγράμματοι μέλη του Δ.Σ. του Σ.Γ. και Τ.ν. Κοζάνης (κατά τεκμήριον οι πιο μορφωμένοι της περιοχής) πως το θεατρικό «Πέρα απ’ τον ίσκιο των Κυπαρισσιών» του Γιάννη Ρίτσου, πρωτοανέβηκε στην Κοζάνη 9 Φεβρουαρίου 1945, από το θέατρο του Λαού στο θίασο μέλος (ηθοποιός) του οποίου ήταν κι αυτός. Εδώ ως μονόπρακτο «Η Αθήνα στ’ άρματα» και σε λίγο το έκανε τρίπρακτο με τον τίτλο «Η Μάνα» για να λάβει την οριστική μορφή το 1958. Ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου (θείος του νυν ψυχρού ολετήρα των φτωχών) έγραψε την «Πέτρινη πόλη» του τότε (και του τώρα και του αεί).
«Η πολιτεία κοιμάται
βαθιά-βαθιά κοιμάται η πολιτεία
με το πρόσωπο χωμένο στις πέτρινες παλάμες της...»
άρχιζε ο Γ. Ρίτσος το θεατρικό του.
4. Ο γλύπτης εκ της Βορείου Ηπείρου της νοτίου Αλβανίας, Βαγγέλης Τσεκρετζής, φρόντισε να χαράξει επί του έργου του (δεν συνηθίζεται στο σώμα αλλά στη βάση του) το όνομά του αδέξια και βιαστικά για να υπάρχει. Ηξερε φαίνεται πως οι του Συνδέσμου οικειοποιούνται (επιτυχώς ή με χωρική πονηριά) τα ξένα έργα λόγου και τέχνης.
5. Στα αναθηματικά, μεταλλικά φύλλα (καρακιτσαρία και της πλάκας στην κυριολεξία κι επ’ αυτής) με το «Δάσκαλος» (να υποδηλώνεται άραγε «του γένους», όπως βλακωδώς τον είπαν αμετροεπείς τοπικοί, πολιτικοί, τα κατεξοχήν ημιμαθή όντα, και «ιδρυτής του Λαογραφικού Μουσείου κλπ.». όπως και με την όλη σύνθεση του ερήμην σώματος, ταφικού μνημείου, θύουν στο αυτονόητο, όμως δεν παραλείπουν και το ελαφρώς ανόητο. Είναι μέσα στα αισθητικά και στα ιδεολογικά μέτρα του αγαλματοποιηθέντος, άρα είναι και όντως πετυχημένο. Το μουσείο στο Μπούρινο δείχνει του λόγου το ασφαλές. Επομένως κι εν κατακλείδι όλα καλά έγιναν και καλώς καμωμένα ήδη υφίστανται. Αυτός είναι ο θεσμικός μας πολιτισμός, οι άνθρωποί του, οι δυνατότητές τους. Αυτά μπορούν, τόσοι ήταν. Δίπλα τους ο νομαρχιακός χειρότερός τους και παραδίπλα ο Δημοτικός τρις χειρότερος.
6. «Κι όλα αυτά χωρίς καμιά έξαρση, καμιά καταγγελία, κανένα βεβιασμένο γέλιο, μόνο μ’ έναν ανάλαφρο, ανάλαφρο, ανάλαφρο πέπλο θλίψης» κατέληγε ο Μίλαν Κούντερα στο νέο βιβλίο του «Συνάντηση» μετ. Γ. Η. Χάρης, εκδ. Εστίας (μόνον για εκλεκτούς αναγνώστες όμως).


ΥΓ. Διαβάζουμε για τα οικονομικά προβλήματα του Συνδέσμου Γραμμάτων και του Μουσείου λαογραφικών εκθεμάτων κλπ. Γνώμη μας είναι και με το συμπάθιο, οι νυν διοικούντες, οι οποίοι κι έφεραν το Σύνδεσμο στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, καλή ώρα όπως ο Πρωθυπουργός μας τη χώρα του, να καλέσουν τον παραπάνω πολιτευτάκια διαρκείας, ως Μουσειοσωτήρα και να του αναθέσουν τα ηνία τους. Αυτός θα κάνει διοίκηση εθνικής αχαμνότητος κ.λπ. τα γνωστά δηλαδή από τον Ιούλιο του 1974. Ετσι κι αλλιώς σε λίγο εκεί θα καταλήξει, εκπροσωπών στο παρελθόν, στο παρών και στο μέλλον το είδος του μόνιμου υποψηφίου δημόσιας, πολιτικής θέσεως, ουδέποτε επιτυγχάνων αυτή, πλην εκείνης του παρουσιαστή ποιητικής συλλογής, τα καθήκοντα της οποίας εσχάτως διεξήλθε επιτυχώς ο πολυτάλας.