Μια μέρα που ήταν απόγευμα
περί την εσπερινήν ώραν δηλαδή
βαδίζων στης πόλεως το δασύλλιον πεύκων
συνάντησα το Χρόνο.
Στα κομμένα χάριν αραιότητος,
παλαιοσύνης και αναπτύξεως
όσων απομείνουν, ένας κομμένος κορμός
έφερε επάνω του, ανάγλυπτα σχεδόν
και ορατές δια γυμνού οφθαλμού
τις ράγες και τις ρίγες του,
τις οποίες μπορούσες
να ψαύσεις, να ψυχομετρήσεις
κι εκ τούτου να ψυχοθλιβείς
ότι του «Κύκλου τα γυρίσματα
που ανεβοκατεβαίνου" κ.λπ.
Οταν επιχείρησα να συνδιαλεχτώ μαζί του
τοποθετώντας τις διαστάσεις του
στο επίπεδο της διάρκειας και της χρήσης
μ’ αντιμετώπισε σαν μια ενότητα στιγμών
και μόνον.
Είμαι η στιγμή που πέρασε και την περάσαμε αντάμα
ξαπλώνοντας στης λησμονιάς το κάθε εφήμερο στρωσίδι
κι ό,τι μπορεί να εκληφτεί σαν στιγμιαίον θάμα
πριν αρχίσει τελειώνει το ανεπίστροφόν του ταξίδι
Ως εκ τούτου:
"Οφείλω να μεγαλύνω και να ευλογώ την κάθε στιγμή του χρόνου"
που έγραφε κι ο Χ.Λ.Μπόρχες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου