Βράχο, βράχο το φακό μου

Ο "Βροχοποιός" και ο "Βραχοποιός"


Ξαφνικά, εκεί που αμέριμνα, εποχούμενος τη βιοτική σου μέριμνα, οδηγείσαι προς τα καθημερινά σχολεία του σώματος, σε πιάνει κάτι από τη νοσταλγία της βροχής. Ο «Βροχοποιός» του Ρίτσαρντ Νας τότε σε νοτίζει κάπως με τις δημιουργίες του λόγου του και τις αλχημείες του τρόπου του. «Κι έπεφτε μια σιγανή βροχή...» κι αυτή ερχόταν όμως από άλλα δελτία ποιητικού καιρού.
Οι ηλικιωμένοι βράχοι που προσπερνάς κάθε μέρα ουδέτερα σχεδόν, αφημένοι κι αμετακίνητοι στην αιώνια μοναξιά τους, υφιστάμενοι μόνον τις διαστολές και συστολές του χρόνου και των καιρών, σε σταματούν τώρα ως εξ ενστίκτου. Νομίζεις πως γυαλίζουν από την συγκίνηση της βροχής και τη λάμπουσα θαμπάδα των νερών της πέτρας, που ενηλικιώθηκε σε χρόνους φωτός και στους τρόπους των άφρονων γεωλογικών εκρήξεων.
Προσεγγίζεις προς τη δημιουργία τους όπως σου φανερώθηκε σε πρώτη κι οριστική (οριστική;) φάση από τον φυσικό Δημιουργό. Ρυθμίζεις και καδράρεις τα εσταντανέ με την μικρή σου μηχανή παντός καιρού.
Για να ακολουθήσει η Αποκάλυψη.
Η σχάση του ατόμου δημιουργεί την κοσμική έκρηξη· ο διπλασιασμός των μονοκύτταρων στη βιολογία των όντων το νέο είδος. Εκεί ακριβώς που χωρίζονται ή και που ενώνονται τα δύο όμοια των βράχων, στην εμφάνιση ή στην δοκιμή επί της οθόνης, με τη νοητή φωτογραφική γραμμή, το νέο είδωλο που προκύπτει είναι από την απόσταξη του αρχικού ασύμμετρου αλλά έντεχνα φωτογραφικά συμμετρικού.
Την ψυχή τους νομίζεις πως βγάζουν οι βράχοι αυτοί στις μορφές που σου αποκαλύπτονται εύγλωττα ή περίτεχνα συγκαλυμμένα, με μια ολοφάνερη ποιητική προέκταση.
Ποιές και πόσες άλλες άραγε πολυδιάστατες διαστάσεις του τυχαίου υπάρχουν δίπλα μας εγκλωβισμένες να ζητούν τη λύτρωσή τους, καθώς διατελούν φυλακισμένες στους βράχους της προμηθεϊκής τους, συμπαντικής νομοτέλειας;
Ποιος αυτός που αποκάλυψε τις μορφές, κρυμμένες στο απόρθητο κέλυφος των βράχων, να ξεπηδούν, μήπως κι αναβλύζουν, όπως το βιβλικό νερό καθώς χτυπούσε τις πέτρες της ερήμου με τη ράβδο του ο Μωυσής ή οι ασκητές στα αυχμηρά τοπία της θείας τρέλας τους βαρούσαν τις βακτηρίες και ξεπηδούσαν πηγές και αγιάσματα. Τώρα ο φωτογράφος πατά το κουμπί της μηχανής και λύνεται το μυστήριο. Οι βράχοι κρύβουν υπάρξεις που φωνάζουν μέσα από τη θαμπή τους ορατότητα. Αλλά αυτόν του προκύπτει Δημιουργία.
Καθώς τους κοιτάς νιώθεις να σε παρατηρούν απλανώς μεν αλλά και με ένα αδιόρατο, υπαρξιακό ερωτηματικό.
Πάσχουν από την άχρονη, ασάλευτη ύπαρξη τους, («Είμαι άρρωστος, πάσχω από ύπαρξη», Ν. Καρούζος), την οποία όμως θα ‘ρθει να διακόψει, όπως ο έρωτας διακόπτει την παραγραφή των σωμάτων, η ματιά του καλλιτέχνη που τους ανακάλυψε σ’ αυτό το πολύτιμο, λατομείο του πρωτοφανούς, εικαστικού, φωτογραφικού πράγματος, όπου εγκαρτέρευαν μορφές μιας ενσυνείδητης πραγματικότητας αλλά και ουτοπίας εκ του ασυνείδητου, αναδυόμενης.
Ετσι θα δώσει κίνηση και ζωή στους βράχους ο «Βραχοποιός» Αλέκος Βρεττάκος, εντελώς φωτογ(β)ράφ(χ)ος στην νυν και αεί ζωή του.

Β.Π.Καραγιάννης