ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

H ώρα που αγνοώ

Τα μάτια μου αδύνατο
κάπου μονίμως να προσηλωθούν
τα χέρια μου αδύνατο
να μην αγγίξουν κι άλλα σώματα
το στόμα μου αδύνατο
να μείνει κλειστό σε λόγια και φιλιά
εγώ ολόκληρος αδύνατο να σταθώ
ακίνητος μπροστά στο ίδιο τοπίο
Λένε πως με τη σιωπή και την ακινησία
βαθαίνει η σκέψη, υπερβαίνει τα ευτελή
φτάνει κάποτε να συλλάβει
ως και το απόλυτο. Μπορεί.
Όμως με τις ρηχές και τετριμμένες
κουβέντες, κινήσεις, ηδονές
προσπαθώ να παρατείνω τα εφήμερα
κυρίως να καθυστερήσω όσο παίρνει
τον ερχομό της ώρας που ακόμα αγνοώ.


Τ΄αστέρια που ονειρευτήκαμε

Δεν ήσαν περαστικοί κομήτες
ούτε καν στιγμιαίοι διάττοντες
τ’ αστέρια που ονειρευτήκαμε-
το πολύ καύτρες μες στη νύχτα
απ’ τα τσιγάρα που τινάζαμε
κι η πύρινη τροχιά τους
μόλις που πρόφταινε να λάμψει.
Αυτό το λίγο ήταν που γέμιζε τη ζωή μας
κι αν κάποτε μιλούσαμε για θάνατο
με σιγουριά τον βάζαμε γι’ αργότερα.

Μια εποχή βεβαιοτήτων

Μέσα στα χρόνια τα πολλά που γράφω
για κάποιον καιρό ύμνησα κι εγώ,
πάντως με χαμηλότερη φωνή από άλλους,
φανταστικές κατακτήσεις του ανθρώπου
πραγματικότητες που αποδείχτηκαν πλαστές
εξουσίες που τις δέχτηκα για λυτρωτικές
ακόμα κι όταν σύνθλιβαν κοντινούς μου
νομίζοντας πως σ’ εμένα θα χαριστούν-
ύμνησα κι εγώ τον έρωτα και τη φιλία για όλους
την ευτυχία σ’ επαρκείς δόσεις για καθένα
τη νέα πίστη που απαντούσε σ’ όλες τις απορίες.
Ξανακοιτάζω ποιήματα τόσων ποιητών
γραμμένα μέσα σε δυο και τρεις γενιές
κελύφη τώρα μιας εποχής βεβαιοτήτων
που έφυγε πριν καν τελειώσει ο αιώνας.

Αναχωρήσεις τρένων

Ω αναχώρηση
με την κρυφή ελπίδα μιας παράτασης
με δηλωμένη την επιθυμία επιστροφής
με αποσκευές πολλές, ν’ αφήνεις σαν σημάδι
μια τσάντα, έναν σάκο, μια βαλίτσα
στον κάθε σταθμό που φτάνεις-
πιο εύκολα έτσι παίρνεις το άλλο τρένο
πιο ανάλαφρος συνεχίζεις το ταξίδι
μόνο που κάποια στιγμή ανακαλύπτεις
πως όλο και πιο αχνά χαράζονται τα ίχνη σου
πως ίσως δεν μπορέσεις πια να τα ξαναβρείς
όπως καμιά φορά δε βρίσκεις την απόδειξη
από την αίθουσα φυλάξεως αποσκευών.

Ω αναχώρηση
μ’ επιθυμίες κι ελπίδες
παρά τις απρόβλεπτες μεταβολές
στα ωράρια των σιδηροδρόμων.

Σύντομες αναταράξεις

Καθώς το αεροπλάνο τραντάζονταν
η κοπέλα που καθόταν δίπλα
μου είπε ότι γράφει ποιήματα
μάλιστα όταν η πτήση ηρέμησε
μου απάγγειλε ένα από μνήμης.
Τηλεφώνησα μια δυο φορές
την ξαναείδα, μετά χαθήκαμε
έπειτα ξέχασα το όνομά της
αργότερα ξέχασα το πρόσωπό
πού τότε μου είχε φανεί ωραίο
όμως θυμάμαι τον τελευταίο στίχο
εκείνου του ποιήματος
«Το σώμα μου δεν συνδικαλίζεται»