Ζωτικό στασίδι

Ζωτικό εδαφικό κι όχι μόνον, χώρο αναζητούσαν τους τελευταίους αιώνες τα απολυταρχικά κράτη και καθεστώτα Γερμανία (με Χίτλερ), Ρωσία με Στάλιν και Πούτιν (Ουκρανία), Τουρκία στην Κύπρο. Το επιτύγχανον με εισβολές κι επεμβάσεις απροκάλυπτες ενώ οι διεθνείς οργανισμοί ειρήνης καμωνόταν. Πόλεμοι ποικίλων γελοίων αφορμών. Αυτά συλλογιζόμουν την Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου έναρξη τριωδίου. Τινές των εκκλησιαζομένων, αντίγραφα σχεδόν του ευαγγελικού Φαρισαίου, εκτός από το στασίδι που καταλαμβάνουν εφ’ όσον το προλάβουν ότι στα στασίδια δεν υπάρχει κυριότης και νομή αλλά μόνο προσωρινή διακατοχή, αναζητούν γύρωθέν τους χώρο επί του δαπέδου του ναού, μια οιονεί μικρή αυλή, ίνα εκτελούν με άνεση διάφορες εδαφιαίες ασκήσεις προς επίδειξιν της πίστης. Αμπώχνουν άκομψα τους άνευ στασιδίου ή καρέγλας πιστούς με τους οποίους συνορεύουν προσώρας. Απαιτούν ζωτικό χώρο εκτός της επικρατείας τους. Με εισβολή ή απλή παρενόχληση. Είναι τα παράσιτα της Κυριακής ευχαριστηριακής διαδικασίας. Μαζί με τους «κολλητηρτζήδες» των ψαλτοαναλογίων που προσκολούνται χωρίς καμιά αρμοδιότητα ή ρόλο, αφωνότεροι ιχθύος, ούτε καν υποτονθορίζουν, ίστανται λικνιζόμενα σουτζούκια, αφού αγνοούν τα πα βου γα κ.λπ κι απλά καμαρώνουν ως γύφτικα εργαλεία ενώ το εκκλησίασμα διαπορεί τι ρόλο βαρούν αυτά τα όντα προσκολλημένα στο γλυκύ μελωδικό σώμα του αναλογίου (του οποίου προϊσταται ο κ. Στέφανος συνεπικουρούμενος από τον ευλαβή κ. Απόστολο στον άγιο Δημήτριο λ.χ.) Στη Λ…ο Ζήνων Καραμίρκας, κάποτε, αυτοσχέδιος αγιογράφος, πλάνητας κήρυκας ενός περίεργου θεού τιμωρού επί το πλείστον, το γειτονικό Πορτοράζι, χωριό προσφύγων, ήταν ο ζωτικός του κηρύγματος τόπος του, σε κάθε «Τα σα εκ των σων» έπεφτε πρηνηδών («πέφτω πρηνής όταν ακούω ανθρώπους») - όπως όταν παίρναμε θέση για τις οδυνηρές κάμψεις των αγκώνων στο στρατό- και τίναζε τα πόδια πίσω του με κίνδυνο να χτυπήσει τους ολίγους οδόντας του γονατιστού φυσιολογικά αρχιεπιτρόπου. Δηλαδής χτύπησε τον μπάρμπα Θανάση Κρτζ όστις τον εβλαστήμισε μόλις λίγο εκτός των οδόντων. «Διότι το θείον» έλεγε και ξανάλεγε «χρειάζεται σώματα ησκημένα και ψυχές μαλακιές για να ριζώσει, ούτιδες κι αούτιδες…» Και Πούτ(ν)ηδες…