Εφημερεύουσες φαρμακείες
Μηδείς ανώνυμος υβριστής
εισίτω (επώνυμοι όμως γίνονται δεκτοί)


Τρίτη 21 Ιουνίου 2022

Πόλεις στον αόριστο και ενεστώτα

div class="separator" style="clear: both;">
Εχτές περί την του ηλίου δύσιν/ με την δόνα Δώρα(1) και τον κυρ’ Μιχάλη(2)/ - εν τρίο νομικόν παράταιρον -/ (εις την Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης)/ κατα-πιαστήκαμε στα χέρια με λόγια/ αγαπητικά για την «Πόλη που αγαπούσαμε»/ (βιβλίον του Μιχ. Τριανταφυλλίδη)/ ήγουν τη Θεσσαλονίκη εν πρώτοις κι ο καθείς/ την «Πολιτεία και μοναξιά»(3) του συλλογιζόταν./ Οι πόλεις που αγαπάμε σε αόριστο κι ενεστώτα/ σαν τις περαστικές ωραίες γυναίκες είναι/ που ερήμην τους ερωτευόμαστε./ Δηλώσεις κι επιθυμίες βουλήσεως / μονομερώς απευθυντέες / που δεν γεννάνε υποχρέωσιν αποδοχής./ - Από το τίποτα καλύτερα αυτές.../ * Τσικαρδάνη * Τριανταφυλλίδης * Κ. Παλαμάς<

Σάββατο 18 Ιουνίου 2022

H «Π» εις έκθεσιν βιβλίου στην πλατεία αύριο

Να πω πως εκδώσαμε περί τα 150 και βιβλία/ συν 207 τχ. περιοδικού ίσως θεωρηθεί οίηση/ Ας...Εκ του ονόματος ήταν η βασική μας λεία/ γιατί όχι και η γλυκεία καθημερινή μας ποίηση

Τη Δευτέρα...

1η ανακοίνωση παρουσίασης βιβλίου (Περί Θεσσαλονίκης δηλαδή ο λόγος)

Τρίτη 14 Ιουνίου 2022

Η Εγνατία του ΚΚΕ (Μ-Λ)

Εγνατία... Οι ηρωικές ημέρες της μεταπολίτευσης κι αρκετά μετά, όταν ανθούσε ακόμα και η αριστερίστικη εκδοχή των πολιτικών πραγμάτων, πέραν της κατεστημένης (και καθυστερημένης) αριστεράς. («Αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν» και μετά δρεπάνι χωρίς σφυρί). Θυμάμαι το βραχνό προφήτη του ΚΚΕ (Μ-Λ.) και της επαναστατικής αριστεράς στη Θεσσαλονίκη κι αλλαχού σ. Βασίλη Σαμαρά (νομικός ή οικονομολόγος θα σας γελάσω) που κυριαρχούσε στα αμφιθέατρα και τους δρόμους της πόλης. Ανωθεν του ισογείου της παλαιάς οικοδομής, η «Νέα», παρακαλώ, «Δημοκρατία». «Θεσσαλονίκη, μέρες του 1969 μ.Χ.» «...Στην οδό Αιγύπτου-πρώτη πάροδος δεξιά- Τώρα υψώνονται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών ...» (Μ.Α.) Κοζάνη, μέρες Ιουνίου 2022... «Η Πόλη που αγαπούσαμε» δηλ. η Θεσσαλονίκης και τη Δευτέρα 20 Ιουνίου ώρα 7.30 θα μιλήσουμε γι αυτήν μέσα από το βιβλίο του Μιχ. Τριανταφυλλίδη, επιβλητικού προφήτη της ανανεωτικής τώρα αριστεράς, στο αίθριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2022

Αγιον κ. λπ. Πνεύμα

.. Των θυρών κεκλεισμένων αεροστεγώς/ κατέβηκε το Πνεύμα ήδη άγιον από της Αναστάσεως τη μέρα/ και χώθηκε στας κούτρας των αγαθών, όχι και τόσο, αλιέων/ Ηγαλίασεν το πνεύμα τους και όχι μόνον./ Αυτοί ούτοι αμέσως έμαθαν τας γλώσσας της εποχής/ (Θαύμα θαύμα χωρίς σχολεία και φροντιστήρια)/ Ελληνικά, Αράπικα, Κινέζικα, Ινδικά, Περσικά / Αιγυπτιακά και Λατινικά εννοείται/ Αγγλικά Γερμανικά Γαλλικά όχι/ ότι τότε αυτοί ήταν σκαρφαλωμένοι στας δρύς/ κι έτρωγαν τα λεγόμενα βελανίδια των χοίρων/ οι δε Ρως ακόμα είχαν την μορφή των γνησίων / απογόνων του Κάιν που δείχνουν τώρα στην Ουκρανία/ Μία γηραιά κυρία μου πρόσφερε το πικρόν καρυόφυλλον / της ημέρας και τ’ απέθεσα στου Τ. Παπατσώνη το «Μελτέμι»/ το λίαν επίκαιρον ποίημα.../ Ενιωσα χριστιανός εν επιγνώσει/ και νεοέλλην Ελληνας εν διαρκεί απογνώσει.

Τ'σ γαλατόπτες...

Ο Π. Αίσος εκ του Εσω έτοιμος ή το αίσιος άραγε, ποιός ξέρει, από τις πιο αγαθές, ανιδιοτελείς, τίμιες υπάρξεις του χωριού, όταν έπεσε από την καρυδιά την οποία ομάδι έκλεβαν κι ενώ πλευροοδυνιούσε στο χώμα, αυτός τις «τάχτες μου» θρηνολογούσε (ότι τάχτες=κάχτες ήγουν καρύδια). Διακρίθηκε άλλωστε και στην παραποίηση (ή μήπως την ποίηση) των λέξεων. Ελεγε: «Δικακτουρία» τη δικτατορία, που της είχε κι άχτι (μετανάστης στη Δ. Γερμανία διένειμε –πουλούσε θέλω, να πω- με μοτοράκι την «Ελεύθερη Πατρίδα», έκδοση κάποιου από τα τότε ένδοξα ή ένλοξα ΚΚΕ)· «μάκαρνέ» τον, (μάρκαρέ τον, όρος ποδοσφαιρικός) φώναζε θεατής στις από χωρικό χόρτο κερκίδες των χωρικών αγώνων, «άρπαξ» το κοφτό αριθμητικόν άπαξ, έλεγε. - Πότε γεννήθηκες τον ρώτηξεν ο δάσκαλος - Τ'ς γαλατόπτες* δάσκαλε... *Ηγουν την Πεντηκοστή

Μνήμη Δ. Μεντεσίδη το Ψυχοσάββατον

Ψυχοσάββατον· εις μνήμην Δημήτρη Μεντεσίδη (+11- Ιουνίου 2019) Γυμναστικαί επιδείξεις μνήμης. ...Mεσούντος του Ιουνίου οι σχολικές εξετάσεις και οι συνακόλουθες μαθητικές διακοπές, κυριαρχούν και φέρνουν μνήμες από εκείνο τον καιρό, στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού σχολείου Λευκοπηγής. Μνήμες που σε κάνουν να δακρύζεις χωρίς δάκρυα. Γυμναστικές επιδείξεις στην πλατεία, Κυριακή με όλο το χωριό μαζεμένο και σε γιορτινή διάθεση. Βλέπω σήμερα τους συμμαθητές και ιδίως τις συμμαθήτριές μου, άδολα λουλούδια της υπαίθρου κάποτε, εντελώς ασύμμετρες τώρα, γυναίκες οργωμένοι αγροί που γίναν ένα με το χώμα χωμένες στην καθημερινότητα, χαμένες στην κατάπληξη του τίποτα. Κι εμείς αγριόχορτα ακούρευτα ή κουρεμένα εν χρω και σήμερα πλαδαρά μαλάκια δίθυρα. Τετραγωνίζαμε με ασβέστη την πλατεία και πάνω τους όλοι μας κατά σειρά και καθ΄ ύψος. Αρχίζαμε τις ασκήσεις με το γεραρό εκφώνημα του δασκάλου (Πολυχρόνη Παπαδόπουλου να πω). Ακόμα με συναρπάζουν τα παραγγέλματα, τόσον ποιητικά, στα οποία υπακούαμε μηχανικά αλλά μεθ’ ακριβείας: «Προεισαγωγικόν άλμα» «Διαστάσεις ανατάσεις διαστάσεις εκτάσεις «Στον τρίτο χρόνο κάθισμα βαθύ» «Κρούση των παλαμών άνω» «Μεσολαβή» «Ατενώς»... κ.α. Οταν τέλειωνε η επίδειξη των σωμάτων άρχιζαν κύκλω οι καλές, παλιές μου συμμαθήτριες, ναι αυτές που σήμερα σχεδόν ούτε βλέπεις ούτε σε βλέπουν, να τραγουδούν και να χορεύουν τα σχολικά τραγούδια, που κάθε άλλο μόνον τέτοια ήταν σήμερα όταν τ’ ακούς ακόμα και σαν απόηχος μνήμης, γονατίζεις, από τη γλυκιά αναπόληση εκείνου που πέρασε οριστικά, για να φιλήσεις το χώμα της πλατείας, που δεν έχει, ή τα χόρτα της αυλής του σχολείου που το καλοκαίρι θέριευαν αλλά τώρα δεν υπάρχουν. Ξενιτεμένος που επιστρέφει να βρει ρίζες στο χώμα και πέφτει στην άσφαλτο ή στους κυβόλιθους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. «Γαϊτάνι είχα στο πλεχτί και τσόχα εις το ράφτη και ξένο εις την ξενιτειά και καρτερώ τον να ‘ρτει» ή «Χωριό μου όμορφο με τις ραχούλες και τις ρεματιές που έχεις πεύκα και πλατάνια κι ευωδιάζουν οι μυρτιές...» ή το ακόμα πιο συγκινητικόν «Μισεύω και τα μάτια μου δακρύζουν λυπημένα ...» αλλά και το πατριωτικόν «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα / που έδιωξες τους Βούλγαρους...» αλλά τους Σκοπιανούς έχεις τώρα. Τραγούδι που ακόμα το χορεύουν στους γάμους και τα πανηγύρια ή το αποδίδουν οι στρατιωτικές μπάντες στις παρελάσεις κατά τις επάρσεις κι υποστολές σημαιών και ενθουσιάζουν ούτω πως το ακροατήριον. «Και τι δεν θα ‘δινα, λοιπόν, να ξαναϋπάρξω σ’ εκείνη την πλατεία. (Ολα να τα δώσεις ποτέ δεν θα ξαναϋπάρξεις.) Υ. Γ. Dimitris Mentesidis : Μνήμες που σε κάνουν να δακρύζεις...» . Υπέροχο πραγματικά. Κι έχει κάτι από την «Ελεγεία της ανέφικτης ανάμνησης» (Χ.Λ. Μπόρχες)

Η ξενοκλοπή

Το περίφημο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Εκο (κι η συνακόλουθη ταινία) «Το όνομα του ρόδου" έχει σαν γενεσιουργό ιδέα την αναζήτηση του χαμένου χειρογράφου του δευτέρου βιβλίου της Ποιητικής -περί κωμωδίας- του Αριστοτέλη, σ’ ένα μοναστήρι των Βενεδικτίνων στην Ιταλία (1327). Τα αρχαία μοναστήρια, οι παλιές εκκλησίες, οι παλιές βιβλιοθήκες πάντα κρύβουν περισσότερα από ένα μυστήριο αλλά και μια ιστορική κι αισθητική γοητεία για τον αναγνώστη, το θεατή τον χρήστη τον πιστό. Οταν ήμουν στην παλιά ιστορική δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλεως σε κάποια αναδιάταξη των χώρων της βρήκα σ’ ένα συρτάρι ντουλάπας εκατοντάδες καρτέλες δελτάρια κατά τάξη και βιβλιοκατάταξιν τοποθετημένα. Ηταν μια εργασία του προκατόχου μου στη διεύθυνση της Βιβλιοθήκης, αλησμόνητου Β. Γ. Σαμπανόπουλου, ο οποίος μετά την επιστροφή του από τη Θεσσαλονίκη στην οποία ζούσε κι εργαζόταν μετά τη «φυγή» του από την Κοζάνη, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, ασχολήθηκε με ιεραποστολική συνέπεια και ήρεμο ερευνητικό ζήλο με την καταλογογράφηση των παλαιών Γερμανικών Βιβλίων της Βιβλιοθήκης που ήταν γραμμένα στη παλαιά γερμανική Γοθτική γραφή, την οποία γνώριζε καλά. Εργο ζωής για τον Β.Γ.Σ. Κορυφαίο έργο μετά τους δύο σπουδαίους Καταλόγους του Ν. Π. Δελιαλή. Δεν πρόλαβε να το εκδώσει, τον πρόκανε ο πρόωρος θάνατός του (18-3-1996). Φύλαγα αυτή την εργασία για μια έκδοση αντάξια του περιεχομένου του, είχα βρει μάλιστα κι ένα σχέδιο εξωφύλλου που έκανε ο ίδιος ο συγγραφέας. Τα είχα σε συρτάρι στο γραφείο μου στη Βιβλιοθήκη και μου τα πήραν θέλω να πω μου τα έκλεψαν! Αλλοφρόνησα. Εκανα μια δημόσια ανακοίνωση πως αν τυχόν στο μέλλον βρεθεί έκδοση ξενόγλωσσων της Βιβλιοθήκης Κοζάνης αυτή θα είναι από το έργο του Β. Γ. Σ. που εκλάπη. Πρόσβαση στο γραφείο μου είχαν λιγοστά πρόσωπα εκείνου του καιρού από το χώρο της Βιβλιοθήκης και του ΙΝΒΑ. Η αναζήτηση του κλεμμένου βιβλίου έχει στοιχεία από το έργο του Ο. Εκο. Στο τέλος καίγεται το μοναστήρι και μαζί με το χειρόγραφο της Ποιητικής. Στην Κοζάνη χάθηκαν τα χειρόγραφα καρτελάκια δηλαδή η μνημειώδης εργασία του Β. Γ. Σ. που θα ανήκε σ’ αυτόν, στη Βιβλιοθήκη, στην πόλη στους πολίτες της. Το έχω πένθος έκτοτε...

Τρίτη 7 Ιουνίου 2022

Παρακλήσεις των 20 ευρώ

Απόγευμα συννεφιασμένο.../ Βροχή, αέρας, βροντές / Ελαβα καιρόν και στου εσπερινού/ τα έρημα στασίδια αφέθηκα/ σε λογισμούς ακατάλληλους συνήθως/ Μια κοπέλα με αέρινα σγουρά μαλλιά/ Σκαρφάλωσε και φίλησε τον άγιο Παντελεήμονα/ στο φρέσκο του ναού./ Ημίωρον κι ήγγιζεν το δι’ ευχών/ όταν προέκυψε παράκληση υπέρ διαγωνιζομένων/ νέων στα μαθηματικά, αρχαία, βιολογία κ.α./ - νομίζω 20 ευρώ στοιχίζει-/ Εφυγα,/ ποιόν να πρωτοβοηθήσει κι η Παναγία.../

"Η πόλη που αγαπούσαμε"

Μ έναν εσπρέσο στην «πολη που αγαπούσαμε» του Μ Τριανταφυλλιδη/ Θεσσαλονίκη να πω και στις πίσω μου σελίδες τριγυρνώ/ Ας την ξαναζούσα κι ας ήμουν προς ανακύκλωση παιχνίδι / Αβασταγη νοσταλγία καθώς στο νυν και το αλλοτε γέρνω και γερνώ/

"Ελένη..."

Εδιαβαζα σε επανάληψη την «Ελένη»/ του Ευριπιδη μτφρ Δ. Καλοκυρη και Θρ. Σταυρου και ούτε που κατάλαβα/ πως μπήκε το καλοκαίρι στο μπαλκόνι/ Ένιωσα ομως έναν γλυκό ανθρώπινο αερα/ το πρώτον κι ύστερα ένα θρόισμα της / αριζονας που ψιθύριζε:/ «Ο, τι πρόσμενες μένει ανεκτέλεστο ενώ στο αναπάντεχο δίνει μια λύση ο θεος»/

Αυγή αλλά ποιά ΑΥΓΗ;

Είναι η ράχη ενός λιγνόφυλλου εντύπου με τίτλο ΑΥΓΗ ( Φιλολογικόν @ επιστημονικόν περιοδικόν) που κυκλοφόρησε σε λίγα τεύχη το 1922 στη Θεσσαλονίκη. Εκδότης Α. Μάνος και διευθυνταί του οι: Στρ. Πελεκίδης και Ν. Λούβαρις και απευθυνόταν, κατά δήλωσίν τους, «εις εκείνους που φροντίζουν για το ωραίο και το Αληθινό». Το βρήκα στα ράκη της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης. Φέρει την ετικέτα διαχείρισης του με αριθμό εισαγωγής κ.λπ. και τον τίτλο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟΝ ΚΟΖΑΝΗΣ, όπως ονομαζόταν τότε η Βιβλιοθήκη. Το Δ. Σ. εκείνου του Αναγνωστηρίου (1916-1923), της Βιβλιοθήκης δηλ., αποτελούνταν από τις κορυφές των γραμμάτων της πόλης (πρόεδρος έκανε κι ο μετέπειτα Πατριάρχης Φώτιος) κι όχι από το «πνευματικό» ό,τι να’ ναι της πόλεως του σήμερα, αποτέλεσμα δημοτικών συνδυασμών και συμβιβασμών. Οι συμπεριφορές της δημοτικής εξουσίας ως προς τη Βιβλιοθήκη, αποτελούν ντροπή και ύβρη στον πολιτισμό, τα γράμματα, την ιστορία της Κοζάνης. Θα θέλαμε να γνωρίζουμε το πνευματικό μέγεθος αλλά και έργο όσων διοίκησαν, διοικούν ή και διαχειρίζονται την καθημερινότητα της Βιβλιοθήκης, να δούμε αν άξιζαν ή αξίζουν της τιμής που τους έγινε ή απλά δεν καταλαβαίνουν περί τινος πρόκειται. Εξαιρώ αυτών την περίοδο προεδρίας του κ. Παναγιώτη Δημόπουλου). Ο νυν ΔημαρχοΠρόεδρός της (θεσμική επιλογή) πως βλέπει το πράγμα δηλαδής και δηλονότι;

Πλανόδιον...

ΝΕΟ ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ τχ 6 Με σόδα Εψα λεμόνι και Ηλία Κεφαλα Ξαναγύρισα στο παλιό βουνό/ Και το βρήκα ίδιο / Με την εικόνα του που φύλαγα/ Στη μνημη/ Χαιρε απείραχτο βουνό/ Κι ας μη με αναγνώρισες/ Δε φταις εσυ/ Αλλά μονον εγώ/ Που σου εφερα έναν αλλον/

Αιχμάλωτη άνοιξη

Υπό τον πλάτανο που εφύτεψεν νεότης εξεγερμένη*/ δίπλα στο ταξιδιάρκο γλυκό νερό απ’ τη μάνα πηγή/ Η άνοιξη φευγάτη στο άρμα του καλοκαιριού ζεμένη/ σέρνουν μαζί τους αιχμάλωτη του χρόνου την πληγή/ * 20-23 Ιουλίου 1974