η παρέμβαση: Παρεμβασιοδρόμος

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2019

Παρεμβασιοδρόμος

Εδώ και τώρα δε μιλάμε για αφηρημένους ταχυδρόμους αλλά χιονισμένους Παρεμβασιοδρόμους διανέμων αυτήν όχι τοις μετρητοίς αλλά αενάου πιστώσει

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Γουναράδικα

Πρωί πρωί διάβασα σε μια λιτή αφίσα κολλημένη στην έξω πλευρά του σκέπαστρου στάσης αστικών, πως ο λίαν ριξηκέλευθος βουλευτής του ΣΥΝριζα Καστοριάς, Νεστορίου και Αργους Ορεστικού, αγωνιστής κανονικός της αντίστασης κατά της νέας μας κατοχής, κ. Διαμαντόπουλος θα μιλήσει (κι οι άλλοι από κάτω θα τον ακούν με τη σοβαρότητα που αρμόζει στις περιστάσεις) την Κυριακή με θέμα: «Ποιος είναι ο δρόμος για την ανατροπή;»
-Μα δεν είναι αυτός που πάει στα γουναράδικα, άλλαξε κάτι εν τω μεταξύ;

Περί Παρα(ε)κλή(ι)σεων

Μπορεί να φαντάζει διαφήμιση αλλά μάλλον απέχει αυτής ότι εδώ δεν υφίσταται κέρδος ουδέ ΦΠΑ υπάρχει μειούμενος έστω από το 23 σε 13.

Οι Παρακλήσεις στους ναούς έλαβον καιρόν από χθες. Οσοι επιθυμούν συν τοις άλλοις να ακούν κι ωραία αποδιδόμενα «Τα τραγούδια του θεού» συνιστούμε τον καθεδρικό του Αγίου Νικολάου, όπου κάποια στιγμή ο παπά-Δημήτρης Χαρισίου ανεβαίνει στο αριστερό ψαλτήρι και τότε είναι που όλα παίρνουν την προς τα άνω καθώς διφωνεί με τον εαυτό του μαγικά, δε λέω μυσταγωγικά αφού τούτον εξυπακούεται. Φεύγεις κάπως διαφορετικά μετά από παρόμοια έξοχα, ψαλτικά ακούσματα τ’ απογεύματα του Αυγούστου.

Βουλευτίνες όπως καβουρίνες

Πολύ αίμα και θάνατο ονειρεύονται ή και οσμίζονται οι κυρίες βουλευτίνες του νομού μας. Η μία απειλεί πως θα τους κρεμάσει όλους ή σχεδόν όλους, η άλλη πως εκτελούν συμβόλαια θανάτου. «Ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων;» Θυμίζουν τις Μαινάδες στις «Βάκχες» του Ευριπίδη οι οποίες καθώς έσθιον ωμά κατασπάραξαν τον ατυχή Πενθέα. Ηρεμείστε καλές μου κυρίες γιατί μ’ αυτά και μ’ αυτά παρότι σας πήρε χαμπάρι (γίνατε εντελώς γνωστές πλέον) ο κόσμος, δεν σας χαμπαριάζει και κανείς, όταν τέτοια χαμπέρια μετεφέρετε Αθήναζε, δηλαδή πως όλοι όσοι εκπροσωπείτε εδώ πάνω είναι παρόμοια ανθρωποφάγοι.

Παραδοσιακόν παιδικόν άσμα

«Δημιουργική γραφή διά παιδάρια και μαθητές»

Ενας Σουλιώτης Γέροντας (με την μοναστηριακή έννοια) ερήμην του και οι κατευθείαν απόγονοι κι απόγονές του σουλιώτισσες και σουλιωτοπούλες στα ταμπούρια της διδασκαλίας της δημιουργικής γραφής! Μα πότε την έμαθαν για τον εαυτό τους για να τη διδάξουν κιόλας;
Τι σαϊνια είν’ αυτά;
Αλίμονο Γέροντα. Δεν έπρεπε να φύγεις τόσο νωρίς. Τη μνήμη Σου θα την ξεσκίσουν στη γελοιοποίηση.

Τα πάγια της επιχείρησης

Επειδή και διότι κυκλοφορεί τόση μεγάλη φτήνια στο πολιτικό μας προσκήνιο ας θυμηθούμε κάποιες πάγιες σταθερές του.
Πρώτον. Οταν μοιράζεται η κρατική επιχορήγηση στα κόμματα γίνεται ένας χαμός ποιός (πολιτικός μικροοργανισμός) και πόσα δικαιούται, ιδίως όταν υπάρχει σ’ έναν οργανισμό πλειάς «πεινασμένων».
Δεύτερον. Οταν συζητούν για τις βουλευτικές έδρες εκεί απλώς γίνεται σκοτωμός. Παντού και πάντα.
Τρίτον. Μόλις λυθούν αυτά επιτυχώς, αρχίζουν τα προγράμματα, οι ιδεολογίες κι οι άλλες τέτοιες τρίχες που ο λαός τις χαρακτηρίζει και ως κατσαρές.
Τέταρτον. Ολοι τους ατιμωρητί σώζουν νυχθημερόν την Ελλάδα των Ελλήνων Αφελών.

Χημεία είναι όχι αλχημεία

Είδα τη μάνα μου καθώς καθάριζε πολλά κρεμμύδια για να κάνει στιφάδο, και δεν είναι ούτε από Πρέβεζα ούτε από Καρυωτάκη μεριά, να έχει στο στόμα της ένα σπίρτο από τη μεριά του ξύλου κι όχι της ανάφτρας. -Για να μην κλαίω μου είπε, κι έμεινα ενεός. Σταγόνα δάκρυ. Δεν είναι αλχημεία, χημεία είναι και μήπως γνωρίζει κανείς το γιατί;

Θερσίτης και Κλέων

Ο δημόσιος διάλογος που διεξάγεται με τα γραπτά ή προφορικά, παράλληλα διαγγέλματα από τους τρόπους ενημέρωσης, μεταξύ των τριών μεγάλων κομμάτων της τελευταίας εκλογικής μέτρησης γι αυτά κι επιμέτρησης ποινής για τους πολίτες, έχει κάτι από το φανταστικό διάλογο του Ιλιαδικού Θερσίτη και του Αριστοφανικού Κλέωνα. Στους ρόλους αυτούς μπαινοβγαίνουν άνετα. Το ακροατήριο καγχάζει ή χειροκροτεί αναλόγως με τη σάλτσα με την οποία έχει επιλέξει για να φαγωθεί.

Μάτ(α)ια ολοκαυτώματα

Θερμοπύλες, Μάτζικερτ (1071), Σούλι (Κούγκι δηλ. και «Καλόγερε τι καρτεράς κλεισμένος μες στο Κούγκι...»), Αλαμάνα, Μεσολόγγι, Αρκάδι, Σμύρνη... Τι άλλο; Α, ναι Πολυτεχνείο, Βίλα Αμαλία... (Αμαλία ήταν και το ποδοσφαιρικόν προσωνύμιον του κυρίου Ασλανίδη του άλλοτε Πάοκ, κι ακόμα θυμάμαι ένα γκολ του με κεφαλιά ψαράκι ή μήπως ήταν ανάποδο ψαλίδι;)

Με ή χωρίς ρίγανη;

”Στην Εθνική μας περι-Bουλή, / που την αγαπούμε όλοι και μάλιστα πολύ, /είναι μια κολοκυθιά, /πλάι-πλάι στη ροδιά. Κάνει πέντε κολοκύθια /ευθυτενή, μα την αλήθεια, ήγουν προτάσεις για προανακριτικές.
Και γιατί να είναι 5 ας είναι 4 και γιατί 4 κι όχι 3 και γιατί όχι 2 και γιατί όχι 1 και γιατί όχι δεκά μία (11 δηλαδή)
Τότε ακούστηκε:
- Μα καλά, την κολοκυθιά θα παίξουμε ;
Γιατί εσύ βλέπεις κάτι άλλο να παίζεται ότι υπό κολοκυνθών πρασίνων αγόμεθα κι αποξηραμένων φερόμεθα.

Φυσικά τρέλα πουλούν

«Τρέλα πουλάν» κι ο καθείς τη δική του, οι πολιτικοί του σκοινιού και των πασσάλων, με τους εξαδέλφους και τις λίστες. Ομως τελικά η Νομική κι οι νομικοί θα αποφανθούν κι εκεί τα πράγματα δυστυχώς ή ευτυχώς είναι σχεδόν σαν τα μαθηματικά και δε χωράν μικρές ή μεγάλες πολιτικές νοθείες

Λένε...

Λένε πως η Παραμονή των Χριστουγέννων είναι η ωραιότερη μέρα του χρόνου.
Πάω στομπαλκόνι να ρίξω μια ματιά... Από μακριά στον πεζόδρομο η φιλαρμονική του Δήμου Πανδώρα ετοιμάζεται για τα της ημέρας. Μπορεί γιατί όλοι κάτι περιμένουν κι ας μην έρχεται τελικά. Εγω λ.χ τον μικρό Μ. τον οποίο αν και βλέπω κάθε μέρα, σήμερα τον περιμένω διαφορετικά. Ισως γιατί τα σπινθιροβόλα κιάδολα μάτια του καθαρίζουν κάπως τα δικά μας από τις ομίχλες και τους κονιορτούς.
Θυμάμαι το στίχο του Παλαμά από τα αναγνωστικά του Δημοτικού «Να ‘μουν έν σταύλου άχυρο...» και κάτι σαν δάκρυα μου έρχονται, αλλά μπορεί μην είναι κιόλας και απλά να νομίζω ή να τα θέλω, ότι κι αυτά καθαρίζουν...

Ενίοτε

Καθυστερημένου

Εβλεπα, αμέσως μετά τον οικιακό όρθρο, στην κρατική τηλεόραση (αυτήν δηλαδή που συντηρούμε εμείς) της οποίας τα μόνιμα δημοσιογραφικά (χιλιάδες χιλιάδων!) μέλη, απεργούσαν (το πόσο δεν μου έλειψαν δε λέγεται) εναντίον της φτωχοποίησης του Ελληνικού λαού κι εμού προσωπικώς (και τους ευχαριστώ γι αυτό αν και θα μπορούσε να λείπει τόσος πολύς αγώνας, παρότι δεν ακούμε και το ΤΡΙΤΟ κι αυτό ναι είναι μια έλλειψη) ένα αφιέρωμα στον Στρατή Τσίρκα (χιλιοπαιγμένο αλλά πάντα θελκτικό ). Σε κάποια στιγμή αναφέρθηκε πως ο Στ. Τσίρκας είχε πέσει στη δυσμένεια του κομματικού του κατεστημένου. Μάλλον του διαρκούς κομματικού καθυστερημένου ήθελε να πει.

Η ασημαντοεξουσία

Επειδή την σήμερον έχουμε μικροεπέτειον στην πόλη (100 χρόνια ελευθέρου βίου της) και τα εμπορικά είναι κλειστά ενώ τα απεργούντα δικαστήρια λειτουργούν, όλη η ασημαντοεξουσία της (η Τ.Α. πανελληνίως είναι η πιο διεφθαρμένη κατάσταση κατά τις διαπιστώσεις του Συνηγόρου του Πολίτη ) ξεσαλώνει στην ακυριολεξία, με αναλύσεις για τα μηνύματα του πράγματος. Δεν αρκούνται σ' ένα μήνυμα στο κινητό ή στα μέιλ των υπηκόων τους όπως κάνουν προεκλογικά, αλλά ενώπιον των τοπικών ΜΜΜ διαχέονται ως ρυπαρά ομίχλη παντού. Αυτό φυσικά γίνεται και σε κάθε άλλη θρησκευτική, εθνική πανηγυριώτικη ή και με κάθε κωλοπετινίτσικη αφορμή δημοσιότητας. Ηλίθιοι εν γένει και εν είδει...

Ακόμα και σήμερα

..Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς»
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν.
την ΕΛΣΗ την ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ
..............................
Το καράβι του ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937 (Γ.Σ.)

Γιατί όχι και ΕΛ ΛΑΔΑ 2012 ;

Έλεγαν, θέλω να πω είπαν...

"Κολοκοτρώνα Κολοκοτρώνα έλεγαν τα τουρκάκια στα βάθη της Ασίας και το αίμα των επάγωνε στις φλέβες των." Από το αναγνωστικό του Δημοτικού μνήμες. Τώρα ποίων το αίμα παγώνει με τα παρακάτω που αντιγράφω όπως τα διάβασα:
"Νέοι από το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ που διαδήλωναν στο Σύνταγμα, κραύγαζαν το σύνθημα «άντε γαμήσου σύντροφε Κουβέλη». Σε λίγο, κάτω από το κείμενο, ένας/μία περιχαρής σχολιαστής/στρια, που πιθανότατα μετείχε στο ίδιο μπλοκ, μας χάρισε το πλήρες σύνθημα: «Μισθούς και συντάξεις τις κάνατε κουρέλι, άντε και γαμήσου σύντροφε Κουβέλη».

Δημόσια φιλια (ο τόνος όπου θέλετε)

Μου κάνει εντύπωση του πως φιλιούνται μεταξύ τους οι άρσενες κυρίως πολιτικοί, αυτοί που παίζουν στα δεύτερα ή και τσικό της ζώσας τοπικής μικρομεσαίας, πολιτικής ζωής (και της πλέον "διεφθαρμένης"). Όχι, δε μιλάμε για φιλί στόματι όπως του Μπρέζνιεφ με το Χόνεκερ, αλλά ούτε και με εκείνα τα ηχηρά φιλιά αέρος - αέρος των πολυβ(λ)αμμένων κυριών, αλλά με τα κανονικά δηλ. αυτά τα αισθαντικά κι εγκάρδια της εξαργυρώσιμης δημοσιότητος. Αν και μόλις πριν λίγο ήταν παρέα οι εν λόγω, μόλις συναντηθούν σε μια αίθουσα που λαμβάνει χώρα διάλεξη, ας πούμε του κ. Χρ. Γιανναρά, (κι όχι "περί του Μαλακάση") ενώπιον του πολυπληθούς ακροατήριου, πλακώνονται σ' αυτά, οι συνήθως λαδιάρηδες και λιγδιάρηδες. Ηπιον αίσθημα ναυτίας μου προκαλούν! (-Καλά σου κάνουν...).
Σημ. Στη διάλεξη ο κ. Χ. Γ. έλαβε από τους διοργανωτές τιμητική πλακέτα! (Θες να δουλέψεις κάποιον δημόσια δώστου μια τιμητική πλακέτα). Λένε πως "η κολακεία είναι τροφή των ανόητων αλλά και οι πιο σοφοί αρέσκονται πότε πότε να τσιμπολογούν απ' αυτήν". Τι πένθος και τι κιτς...

Παρ' όλα όσα ακούω ("μ' αυτί κουφού") και βλέπω (με τον κανθό του ματιού) γιατί έχω την αίσθηση ότι κανένα κόμμα του αντιπολιτευτικού λόγου και συνακόλουθα οι σοβαροί οπαδοί τους, δεν θέλουν να αποτύχει (όχι να πετύχει) το τριμερές (Δεξιά-Κέντρον-Αριστερά) σχήμα επιφανειακής έστω διακυβέρνησης, παίρνοντας μάλιστα τα πιο άγρια μέτρα; Τους βολεύει όλους πολλαπλώς στο τώρα και το αμέσως μετά. Ό,τι ηχηρόν λένε κι ό,τι "οχληρόν" (τίποτε δηλαδή) κάνουν, απευθύνεται στους ιδιοτελείς, τους αφελείς ή τους ευήθεις των φιλάθλων τους..
Κυριακή μετά την Υψωσιν, Ευφημίας μεγ. κ.λπ.

«Μελετώντας τα λαμπρά παλικάρια" και τα σκατορθώματά τους ως μέλη σώματος της κυρίας Χ.Α θυμήθηκα (δεν το διάβασα) το βιβλίο του κ. Ιάσονα Χανδρινού «Το τιμωρό χέρι του λαού. Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942-1944» (εκδ. Θεμέλιο). Γιατί; Εκτός από τη Χ.Α. μήπως πρέπει να υπάρξει έμπρακτη και η Κόκκινη οργή ή η Ροζ κατακραυγή εναντίον τους. Ούτως ή άλλως ως φάρσα την επανάληψη της ιστορίας ζούμε. Γιατί να μη τη δούμε κι αυτήν την ούτω πως ιστορική επανάληψη κι από την άλλη μεριά ως μιας μορφής αντίστασης.

Τι έχει να γίνει αύριο...

Αύριο της Μικρής Παναγίας.
"Αύριο αύριο το Πάσχα των Ελλήνων" στη Θεσσαλονίκη.
Το αντιμνημονιακόν Τετρακτύν (=άθροισμα πυθαγοριακό 10 ) Αλέξης, Αλέξα, Νίκος, Πάνος αγκαζέ θα εφορμά κατά του μνημονικού Τριωδίου Αντώνη, Ευάγγελου, Φώτη-Φανούριου.
Στο περιθώριο διάφοροι βιολιτζήδες θα "βαρούν" τα όργανά τους γενικώς και ειδικώς. Εξ ύψους των Κάστρων θα τους παρακολουθεί και θα τους ευλογεί ο Ανθιμος. Κάτι το ωραίον όντως.

1 λεπτό δεν του περίσσεψε

Αγιον πέρασμα

Ο την σήμερον λαχειοπώλης του ουρανού

Ω Ανδρομάχη, πόσο σας σκέφτομαι… Τι θα εγίνεσθο με μια Τροία ανίκητη; Τρομάζω και να το σκεφτώ. Βλέπετε, μονάχα η ήττα προκαλεί την σκέψη, την αναθεώρηση και την περισυλλογή. Με την ήττα μόνο ξαναγεννιόμαστε κι έχουμε το κουράγιο να ξαναζήσουμε απ’ την αρχή τα ίδια λάθη σε καινούργιες φόρμες. Ενώ η νίκη, είναι πανωλεθρία του αισθήματος και εξευτελισμός της ψυχικής ισορροπίας. Η νίκη οδεύει τους νικητές στα ταβερνεία και στα πορνεία. Ας αποκαλύψουμε λοιπόν την αλήθεια Ανδρομάχη.
Ο Δούρειος Ίππος υπήρξε φρυγικός και διόλου ιωνικός. Τι ωφελεί πια να φυλάμε ένα άχρηστο μυστικό;

Ανδρομάχη, είχατε την θεϊκη εύνοια να ηττηθείτε και να σας κλαίμε αιώνια. Ενώ οι νικητές τι πράξαν; Μελοδραματικές ιστορίες, δαπανηρές και λίαν ακατάλληλες για υπερευαίσθητους ενηλίκους.

Ο εμίρης κι ο κακομοίρης

Είπαμε, ή λέμε:
Άλλο Αμιράς (εμίρης Συρίας και περιχώρων) πατέρας του Βασιλείου Διγενή Ακρίτα την περίοδο των "Ακριτικών επών" κι άλλο Ιφικράτης Αμυράς με "υ" λίαν επαναστατικό στέλεχος του ΔΗΚΚΙ του οποίου ηγείται ο κ. Γ. Πάντζας (ή μήπως έχω λάθος) την εποχή των Συριζικών συνιστωσών.

Φασισταριό, πουσταριό, κουμμούνι*

"Τυχερέ, κείνο τ' άθλιο δειλινό
σε δέσαν με το δάσκαλο Γληνό
...
Μαζί μας, τελευταίοι με το βαπόρι
πρεζάκηδες, αλάνια, λαθρέμποροι,

ξεπίτηδες, για να φανεί, πως ίσια
λογιούνται η Λεφτεριά με τα χασίσια..."

(Κ. Βάρναλης περιοδ. Επιθεώρηση Τέχνης τχ. 119-120)

* ποιόν είχαν δάσκαλο οι λέξεις αυτές;

Το "διακύβευμα"

Το ...διακύβευμα (τι απαίσια ου μην αλλά και γελοία πλέον λέξη) των εκλογών είναι οι 50+ έδρες και μόνον, και ποιος θα τις πάρει. Αυτές ίσως φέρουν εξουσία με όλα τα συμπαρομαρτούντα αυτής (κρατικός μηχανισμός, θέσεις, ευκαιρίες για τους πάντα επιφανείς ημετέρους και πρωτίστως για τους υποψηφίους που δεν θα εκλεγούν). Οσο για τους άλλους, τους πολλούς, έτσι ή αλλιώς θα πηγαίνουμε πια "ζώντας και ψευτοζώντας" κατά τον Τ. Ελιοτ ("Φονικό στην Εκκλησία")

Την επαύριον

‎...Δηλαδή την επαύριον των εκλογών ελληνική αντιπροσωπεία σοβαρών Ελλήνων πολιτικών, ως "Οι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε"* καταφτάνει στις Βρυξέλλες.
-Καλώς τα παλικάρια. Τι τρέχει;
- Ήρθαμε για τη σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο!
-Έλα, ρε! Καθίστε. Τι πίνετε να σας κεράσουμε; κ.λπ.

*Στην ταινία ένας ιππότης της ελεεινής μορφής προσπαθεί να συγκεντρώσει μια ομάδα πιστών για να πάει στους Αγίους Τόπους και μπλέκει σε κωμικοτραγικές περιπέτειες.

Πόσο λίγοι!

Στέκομαι ανάμεσα στο βογγητό/

Μιας θαλασσοδαρμένης ακτής/

Και μες στα χέρια μου κρατώ/

Κόκους χρυσούς της άμμου-/

Πόσοι λίγοι! Κι όμως πως γλιστράνε/

Από τα δάχτυλα μου και βαθιά πάνε,/

Καθώς θρηνώ- καθώς θρηνώ!/

Θεέ μου! μήπως θα μπορούσα/

Μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα;/

Θεέ μου! πως θα το κατορθώσω/

Μόνο ένα απ' το ανίλεο κύμα να γλιτώσω;/

Ολα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε/

Ονειρο είναι μοναχά μέσα σε όνειρο/

Εντγκαρ Αλλαν Πόε (μετ. Στέφ. Μπεκατώρος)

Στη γωνία

Τον καιρό της Γαλλικής Επαναστάσεως καθορίστηκαν οι θέσεις των εκπροσώπων του λαού και των τάξεων στο κοινοβούλιο: Δεξιά, Κέντρο, Αριστερά. Το ΚΚΕ ως μη αριστερό κόμμα (αλλά μόνον Κομμουνιστικό) κατά διαδήλωσίν του, δεν πρέπει να καταλαμβάνει τα αριστερά έδρανα του ελληνικού κοινοβουλίου αλλά να κάθεται σε κάποια γωνία, εκεί που ούτως ή άλλως έθεσε το ίδιο τον εαυτό του, αλλά και τους όμοιους του-πλην Β. Κορέας- η παγκόσμιος ιστορία.

Παιδικό δημώδες

‎"Επτά λόγοι του Χριστού στο Σταυρό" του Χάυδεν
Επτά όροι του Καμένου για το σταυρό του
Επτά κόμματα συρίζουν μετά την 6η Μαίου

Επτά μέρες η εβδομάδα
Έξι αυγά ο τσουρτσουλιάνος*
Πέντε δάκτυλα στο χέρι
Τεσσερα α,α,α,α
Τρία η αγιά Τριάδα
Δύο πέρδικες στα πλάγια
Ένα είν' τ' αηδόνι κι αυτό το Μάη λαλεί.

* ο κορυδαλλός

Αυτο-αδυναμίες

Οι πολιτικές αυτοδυναμίες είναι συνέπεια της κλοπής ψήφων τη βοηθεία των καλπονοθευτικών, εκλογικών συστημάτων. Ως εκ τούτου από τη γέννησή τους είναι μαθημένες στη κλοπή άρα αυτή των δημοσίων χρημάτων (τι άλλο; κανείς απ' αυτούς δεν κλέβει βιβλία για να τον συμπαθήσω) έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο.

Βίος

Ο Βασίλης Π. Καραγιάννης (εγώ δηλαδή) γεννήθηκε το 1953 στην Κοινότητα Λευκοπηγής, δημοτικόν ήδη διαμέρισμα του Δήμου Κοζάνης αλλά και πολιτιστική πρωτεύουσά του. Τέλειωσε τη Νομική Θεσσαλονίκης και τώρα είναι δικηγόρος εκ νέου κανονικός. Διότι από το 1996 έως το 2003 διετέλεσε διευθυντής της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης (έτος ιδρύσεώς της 1680) αλλά και του Ινστιτούτου Βιβλίου και Ανάγνωσης (σύσταση το 1995). Η πρώτη συνεχίζει την ύπαρξή της στο διηνεκές, ο δεύτερος θεσμός διελύθη ως εικός.

Από το 1984 εκδίδει και διευθύνει την εποχιακή πλέον πνευματική επιθεώρηση της Κοζάνης η «Παρέμβαση».

Με τις παραπάνω ιδιότητες επιμελήθηκε την έκδοση περί των εκατό βιβλίων. Κάποιοι που το ακούν νομίζουν ότι έγραψε κι εξέδωσε τόσα βιβλία· ενώ τα βιβλία του είναι

α) στην κατηγορία πνευματικές γενικότητες: «Ο ζωγράφος Μανώλης Δραγώγιας», λεύκωμα, «Σχεδίασμα ιστορίας του Δικηγορικού Συλλόγου Κοζάνης», «Η Κοζάνη 1912-1992», «Ανεβαίνοντας στον Αη-λιά», «Μνήμες αναγνωστηρίου Κοζάνης» κ.α.

β) Τα αμιγώς λογοτεχνικά: «Περιπλάνηση ένδον», διηγήματα, «Τα 6,6 της σκηνοπηγίας», κάτι σαν μυθιστόρημα, «Δεκαπενθήμερα» χρονογραφίες, «Οι χάρτες των ονείρων μας» αφηγήσεις, «Προλογύδρια παντός καιρού» ήτοι περίεργα προλογίσματα εκατοντάδων πνευματικών εκδηλώσεων, «Αμαρτήματα κατά συρροήν στον Αθω» διηγήματα, περιηγήσεις στο άγιον Ορος. "Το χρώμα της νοσταλγίας" διηγήματα, εκδ. Γαβριηλίδη. "Συγκεχυμένες αγάπες" διηγήματα εκδ. Γαβριηλίδη, "Ταξιδιωτικό στα βιβλία μαθητεία στο ταξίδι" 1995-2003 χρόνια στο ΙΝΒΑ και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης,κάτι σαν χρονικό. Μέχρι και μια ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Εσωτερική βραδυπορία».

Συμμετοχή του σε κοινές λογοτεχνικές εκδόσεις: «Η Συνάντηση», διηγήματα Ελλήνων συγγραφέων εκδ. ΙΝΒΑ 1997, «Ενας αιώνας χρονογράφημα 1899-1999», Πρόλογος εκλογή Βασιλική Αλμπάνη, εκδ. Καστανιώτη, 2000 ,«Ενας συγγραφέας μια πόλη» επιμ. Μισέλ Φαις, εκδ. Μίνως.

Μετείχε σε δεκάδες τοπικά και πανελλαδικά συνέδρια μετά εισηγήσεως τα πρακτικά των οποίων κυκλοφόρησαν και φυσικά δεν θυμάται τους τίτλους τους.Τι άλλο έκανε και κάνει;

Διοργάνωσε περίπου μια χιλιάδα εκδηλώσεων πνευματικού κυρίως λόγου, μία μάλιστα είχε θέμα μια ποδοσφαιρική ομάδα παλιά, της πόλεως Κοζάνης

Εγραψε εκατοντάδες άρθρα κυρίως πνευματικής αλλά και πολιτικής διαθέσεως, από ήπια ως επιθετικότατα για ό,τι νόμιζε και νομίζει πως ενοχλούν κάθε καλόπιστο άνθρωπο, και μόλις διεσώθη των διώξεων ποινικών και αστικών, ίσως διότι έφερε και την ιδιότητα του δικηγόρου, τα οποία δημοσιεύτηκαν στον τοπικό καθημερινό ή περιοδικό τύπο αλλά και στον πανελλήνιο.